Ο άντρας μου δεν έκανε το εμβόλιο, κόλλησε κορονοϊό και τώρα κόλλησε και εμάς. Είναι τραγικός…

Ο τίτλος τα λέει όλα, δεν χρειάζεται να πω πολλά. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Υπάρχουν αμέτρητες οικογένειες εκεί έξω στην ίδια κατάσταση με μένα – ο ένας εκ των δύο δηλαδή να εμπιστεύεται την επιστήμη και να κάνει το εμβόλιο για να προστατεύσει τον εαυτό του και τα παιδιά του και ο άλλος να αρνείται για τους δικούς του – εγωιστικούς – λόγους.

Ο σύζυγός μου και εγώ σε γενικές γραμμές έχουμε τα ίδια πιστεύω και συμφωνούμε σχεδόν σε όλα οπότε μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου όταν μου ανακοίνωσε ότι δεν θα κάνει το εμβόλιο του κορονοιού επειδή δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση και αισθάνεται ότι πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται κάποιου είδους συνωμοσία. Τον ρώτησα αν πιστεύει ότι μόνο η δική μας κυβέρνηση τον κοροϊδεύει γιατί ο ιός είναι παγκόσμιος ή αν πρόκειται για παγκόσμια συνωμοσία. Δεν είχε απάντηση να μου δώσει αλλά τον ενόχλησε που τον ειρωνεύτηκα. Προσπαθούσε να μου εξηγήσει γιατί απαρνιόταν τον εμβολιασμό δίνοντάς μου «αξιόπιστες» επιστημονικές πληροφορίες για να με πείσει τη στιγμή που εγώ επέμενα ότι έπρεπε να κάνουμε το εμβόλιο για να προστατεύσουμε τα τέσσερα παιδιά μας τα οποία ήταν πολύ μικρά για να κάνουν το εμβόλιο.

Όσο και να προσπαθούσε τα επιχειρήματά του δεν έστεκαν. Ο παιδίατρος με συμβούλευσε να εμβολιαστούμε και οι δύο και αυτό έπρεπε να κάνουμε. Πήραν θέση μέχρι και οι γονείς του. Τα έβαλαν μαζί του και εξέφρασαν το θυμό τους που δεν έπαιρνε μέτρα για να προστατεύσει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τα παιδιά του και τα μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της οικογένειάς του. Η προγιαγιά μου πέθανε λόγω επιπλοκών του κορονοϊού προτού κυκλοφορήσει το εμβόλιο. Η πεθερά μου αποκάλεσε το γιο της εγωιστή και ο πατέρας του δεν μίλησε αλλά έδειξε με άλλους τρόπους την απογοήτευσή του.

Εγώ ήμουν κάτι απ’ όλα τα παραπάνω και προσπαθούσα να δω ποια θα ήταν τα επόμενα βήματά μου. Μήπως έπρεπε να τον διώξω από το σπίτι; Μήπως έπρεπε να χωρίσουμε; Μήπως να έπαιρνα τα παιδιά και να πήγαινα να μείνω στους γονείς μου ή στα πεθερικά μου και να του δώσω τελεσίγραφο; Έπρεπε να σκεφτώ. Αγαπώ τον άντρα μου αλλά είναι ξεροκέφαλος. Η ασφάλεια και η ευημερία των παιδιών μου έρχεται πρώτη, κάτι που απ’ ότι φαίνεται δεν ισχύει και για εκείνον.

Έπρεπε να πηγαίνει στη δουλειά του δύο φορές την εβδομάδα. Υποτίθεται ότι δεν ερχόταν σε επαφή με συναδέλφους του αλλά μπορούσα να τον εμπιστευτώ; Όπως αποδείχθηκε όχι.

Στη συνέχεια «κρυολόγησε». Την υπόλοιπη ιστορία την ξέρετε.

Τον ανάγκασα να πάει να κάνει το τεστ και είχε κορονοϊό. Τα συμπτώματά του συνέχισαν να χειροτερεύουν – υψηλός πυρετός, πόνος στο σώμα, δυσκολία στην αναπνοή – και άρχισα να πανικοβάλλομαι όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τα παιδιά μας. Μπήκε στην απομόνωση και λόγω της ξεροκεφαλιάς του έβαλε στο «λούκι» εμένα, τα παιδιά μας, τους γονείς μου, τους γονείς του… Από τα νεύρα μου ένιωθα το κεφάλι μου να βράζει. Είχα αγχωθεί για εκείνον αλλά και για όλους τους υπόλοιπους. Και αν μας είχε κολλήσει; Έπρεπε να βγω να του πάρω τα φάρμακά του και τα τέσσερα παιδάκια μου που θα τα άφηνα που ήταν μικρά και δεν κάθονταν μόνα τους; Έπρεπε ή να τα πάρω μαζί μου ή να τα αφήσω κάπου και δεν είχα που. Ήταν ο πιο αγχωτικός εφιάλτης που μπορούσα να ζήσω.

Τα παιδιά μας ήταν όλα θετικά και άλλα είχαν συμπτώματα, άλλα ήταν ασυμπτωματικά – στην αρχή τουλάχιστον. Στην αρχή ήμουν αρνητική, αλλά τελικά κόλλησα και εγώ. Ήμουν εξαντλημένη αλλά σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το σύζυγο και τα παιδιά μου, που συμπτώματα δεν είχαν και συμπτώματα τελικά εμφάνισαν. Το μόνο που ήθελα ήταν να το περάσουν όσο πιο αναίμακτα γίνεται χωρίς να ταλαιπωρηθούν ή να χρειαστεί να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο.

Ο σύζυγός μου πήγε στο νοσοκομείο δύο φορές όπου τον κράτησαν για βραχεία νοσηλεία. Το σπίτι μετατράπηκε σε νοσοκομείο και είχαμε καθημερινή επικοινωνία και με τον παιδίατρο και με το γιατρό του άντρα μου. Εάν υπήρχε οποιαδήποτε αλλαγή, κατευθείαν νοσοκομείο.

Όχι μόνο είμαι έξαλλη που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση αλλά ανησυχούσα μήπως χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο και πεθάνει μόνος του στο νοσοκομείο με έναν αναπνευστήρα στη μούρη. Προσπαθούσα να βγάλω τις εικόνες αυτές από το μυαλό μου και να σταθώ και στον άντρα μου και στα παιδιά μου αλλά η τραγικότητά του δεν έχει όριο. Αν μας είχε ακούσει δεν θα είχαμε φτάσει στο σημείο αυτό.

Το πρώτο μου παιδί είναι 10 χρονών. Μέχρι στιγμής τα πάει καλά αν και τα συμπτώματα του είναι κάπως έντονα. Δυσκολεύεται να κοιμηθεί λόγω της ρινικής συμφόρησης και του βήχα και πονάει όλο του το σώμα από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Το δεύτερο παιδί μου είναι 8 χρονών και τα συμπτώματά του είναι κυρίως αναπνευστικά. Προς το παρόν ο γιατρός μας είπε να το κρατήσουμε σπίτι και να το παρακολουθούμε στενά αλλά να έχουμε το νου μας μήπως κάνει πυρετό, μήπως αρχίσει να δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο στην αναπνοή και μας είπαν να πίνει πολλά υγρά. Κοιμάμαι δίπλα του. Όταν βήχει, τρίζει το κρεβάτι και νιώθω ότι τα πλευρά του θα σπάσουν.

Το τρίτο μου παιδί είναι 6,5 χρονών. Όπως και το πρώτο μου παιδί έχει έντονη ρινική συμφόρηση και δυσκολεύεται να καταπιεί και να κοιμηθεί. Ο πυρετός της ανεβαίνει απότομα και την κάνει να πέφτει σε λήθαργο κάτι που με ανησυχεί πολύ. Όπως και τα υπόλοιπα παιδιά μου έτσι και εκείνο το παρακολουθώ στενά και είμαι σε συνεχή επικοινωνία με το γιατρό.

Το τέταρτο παιδί μου είναι 3 χρονών και έχει όλα όσα έχουν τα τρία παιδιά μαζί. Βήχα, βουλωμένη μύτη, πυρετό, πόνο στο σώμα… Είναι ακόμα μικρό και δυσκολεύεται να εκφράσει τι νιώθει οπότε πρέπει να το παρακολουθούμε ακόμα πιο στενά και να ακούμε τα πνευμόνια του αν δουλεύουν σωστά.

Έχω γίνει γιατρός και έχω μέχρι και το δικό μου στηθοσκόπιο για να παρακολουθώ τι γίνεται. Ελέγχω συνεχώς θερμοκρασίες, πότε έφαγαν, πότε ήπιαν και κάθε πότε πάνε τουαλέτα. Ζω σε ένα χάος άγχους και φόβου κι αυτό εξαιτίας του ανεμβολίαστου άντρα μου που έφερε τον ιό μέσα στο σπίτι μας και κόλλησε τα παιδιά μας. Τόσες φορές είπαμε ότι έπρεπε να κάνει το εμβόλιο αλλά εκείνος προτίμησε να μην το κάνει και να τα αποτελέσματα. Έχω τέσσερα παιδιά άρρωστα, απομονωμένα απ’ όλους χωρίς να μπορούν να βγουν από το σπίτι ή να παίξουν με τους φίλους τους. Τα προστάτευα τόσο καιρό για να τα εκθέσει ο ίδιος τους ο πατέρας.

Αν πάθει το οτιδήποτε κάποιο από τα παιδιά μου, θα παρακαλά να μην είχε γεννηθεί ποτέ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Πηγαίνω τα φάρμακά του, του πηγαίνω φαΐ και νερό, ελέγχω τη θερμοκρασία του και την αναπνοή του αλλά δεν μπορώ καν να τον κοιτάξω στα μάτια. Νιώθω ότι θα χάσω την ψυχραιμία μου. Όλη η αγάπη που του είχα έχει μετατραπεί σε οργή. Δεν θέλω να πάθει κάτι κακό. Θέλω να γίνει καλά αλλά η έγνοια μου αυτή τη στιγμή είναι τα παιδιά μου και όχι τόσο εκείνος. Δεν το ζήτησαν να τους συμβεί κάτι τέτοιο και δυστυχώς είναι ο ένας από τους δύο γονείς τους που τα έφερε σε αυτή την κατάσταση.

Δεν ξέρω τι θα συμβεί όταν το ξεπεράσουμε όλο αυτό. Προς το παρόν το μόνο που με νοιάζει είναι να φροντίσω τα παιδιά μου και να γίνουν καλά. Το μέλλον του γάμου μου προς το παρόν είναι αμφίβολο. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τον άντρα μου αλλά η εμπιστοσύνη μου έχει κλονιστεί. Νιώθω προδομένη. Έβαλε τα παιδιά μας σε κίνδυνο και τώρα υποφέρουν. Δεν έχει νόημα να μου στείλει λουλούδια ή να αρχίσει τα δωράκια. Δεν θα με τουμπάρει έτσι. Χίλιες φορές να με απατούσε, να έφευγε με άλλη ή να άδειαζε τον τραπεζικό μας λογαριασμό παρά αυτό που συνέβη τώρα.

Δεν ξέρω αν θα ξαναγίνουμε όπως ήμασταν πριν. Τώρα κατόπιν εορτής λέει ότι έπρεπε να είχε κάνει το εμβόλιο. Ποτέ δεν είναι αργά.

Ελπίζω η εμπειρία μας αυτή να πείσει όσους έχουν τη νοοτροπία του άντρα μου να κάνουν το εμβόλιο για να αποτρέψουν να συμβεί παρόμοιο κακό στην οικογένειά τους αλλά και στο γάμο τους.

Πηγή: scarymommy.com