Ο άντρας μου αφού γύριζε με άλλες τώρα με ζηλεύει και δεν με αφήνει να κάνω βήμα. Έχουμε 4 παιδιά, είμαι σε απόγνωση…

Ήθελα με τη σειρά μου να σας μιλήσω και εγώ για το πρόβλημά μου. Μεγάλωσα φτωχικά σε ένα μικρό χωριό. Με μεγάλωσαν ο παππούς και η γιαγιά γιατί οι γονείς μου δούλευαν δύο δουλειές καθημερινά. Στην ηλικία των 16 ετών γνώρισα τον άντρα μου που ήταν 21 χρονών τότε. Επειδή οι γονείς μου είχαν σκουριασμένες ιδέες τον έπεισα να έρθει να τους μιλήσει για να γνωρίζουν για τη σχέση μας.

Μετά από δύο χρόνια σχέσης αρχίσαμε να συζούμε. Από την πρώτη μέρα κιόλας αρχίσει να είναι νευρικός και απότομος. Μου μιλούσε άσχημα. Άρχισα να δουλεύω σε ένα μαγαζί και να του πηγαίνω τα χρήματα. Μετά από δύο χρόνια παντρευτήκαμε και κάναμε το πρώτο μας παιδάκι. Η συμπεριφορά του συνέχισε να είναι απαράδεκτη απέναντί μου, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά όσον αφορά στο παιδί γι’ αυτό και κλαίει. Μετά από δύο χρόνια ήρθε και το δεύτερο παιδάκι στην οικογένεια και 18 μήνες μετά τα διδυμάκια. Πριν την τρίτη γέννα αφού τα οικονομικά μας είχαν φτιάξει αρκετά άρχισε να βγαίνει καθημερινά με τους φίλους του, να σπαταλάει λεφτά σε πολυτελή αυτοκίνητα και άλλα τέτοια. Κάποια βράδια δεν γυρνούσε στο σπίτι. Όλα αυτά τα χρόνια έχω μεγάλωνα μόνη μου τέσσερα παιδιά χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν χωρίς καμία φίλη τίποτα. Με το παραμικρό άρχιζε να φωνάζει και να βρίζει όπως πάντα. Βέβαια είχε αποκτήσει κι άλλο ελάττωμα. Γύρναγε και με διάφορες γυναίκες. Μετά από λίγα χρόνια βέβαια πατώσαμε οικονομικά και το μόνο που μας έμεινε ηταν χρέη.

Σταμάτησε να βγαίνει και να γυρνάει με άλλες γυναίκες και ήταν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο μαζί μου. Τότε είναι που ήρθαν τα μεγαλύτερα προβλήματα. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει πλέον και είναι 18, 16, και 14,5 χρονών και μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνα τους. Δεν με θέλουν από πάνω τους όπως παλιά. Εγώ είμαι 40 χρονών, 1.70 και 55 κιλά και αρκετά εμφανίσιμη για την ηλικία μου και μετά απο 4 παιδιά. Τώρα ο κύριος με ζηλεύει αφόρητα, δεν με αφήνει να πάω πουθενά, ούτε για δουλειά βέβαια. Με θέλει συνέχεια δίπλα του να με ελέγχει και αυτό με πνίγει.

Συνέχεια μου μιλάει άσχημα, με λέει πουτ@να χωρίς να του έχω δώσει κανένα δικαίωμα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά επειδή η αδερφή μου είναι χωρισμένη μου λέει ότι είναι κληρονομικό μας να είμαστε πουτ@νες. Δεν ξέρω τι να κάνω. «Πατάει» στο γεγονός ότι δεν έχω τίποτα και κανέναν αφού οι γονείς μου δεν ζουν πια και δεν έχω που να πάω. Δεν έχω και καμία μόρφωση για να μπορέσω να βρω μια δουλειά να μπορώ να ζήσω εμένα και τα παιδιά μου. Τρελαίνομαι μέρα με τη μέρα κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι χωρίς συμπαράσταση από κανέναν.

Δήμητρα