Ο 4χρονος γιος μου, με βρήκε την ώρα που πήγαινα να κόψω τις φλέβες μου. Και μου έσωσε τη ζωή…

Ήταν Παρασκευή βράδυ, μία μέρα που κανονικά θα έπρεπε να σχεδιάζω τι θα κάνω το Σαββατοκύριακο. Αντ’ αυτού ο άντρας μου ήταν στο σαλόνι παίζοντας με τον γιο μας, ενώ εγώ καθόμουν στο μπάνιο καταγής κλαίγοντας και κρατώντας ένα ψαλίδι.

Οι αυτοκτονικές τάσεις ήταν κάτι που αντιμετώπιζα από τα 16 μου. «Δεν θα το κάνω ποτέ», έλεγα πάντα σε γιατρούς, φίλους και συγγενείς μόνο μάλλον για να τους καθησυχάσω.

Η σκέψη και μόνο ότι μπορούσα οποιαδήποτε στιγμή με μία απλή κίνηση με τερματίσω τον πόνο που ένιωθα με παρηγορούσε. Σε ένα κόσμο που δεν είχα κανένα έλεγχο πάνω σε τίποτα, γνωρίζοντας ότι μπορούσα να αποφασίσω εγώ το πότε θα τερματίσω τη ζωή μου και αν, μου προσέφερε μεγάλη ανακούφιση και το σκεφτόμουν συχνά.

Ήταν αρχές Δεκεμβρίου και η υγεία του πατέρα μου την εποχή εκείνη επιδεινώθηκε πολύ. Επίσης η μητέρα μου και τα αδέρφια μου με μισούσαν. Φόρτωναν σε μένα την κατάθλιψη και τον καρκίνο του γιατί επέλεξα όταν έκανα δική μου οικογένεια να πάω να μείνω σε άλλη πόλη.

«Είσαι ό, τι χειρότερο έχω συναντήσει. Εξαιτίας σου αρρώστησε ο μπαμπάς. Μη σε ξαναδώ μπροστά μου».

«Ο μπαμπάς έβγαλε τον καρκίνο επειδή μετακόμισες και έφυγες. Είναι δικό σου το λάθος».

«Δεν έπρεπε να φύγεις και να τον αφήσεις. Εσύ φταις που τώρα πεθαίνει».

Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα μηνύματα που μου έστειλαν οι δικοί μου την εβδομάδα πριν από εκείνη την Παρασκευή…

Ο σύζυγός μου, ο υποστηρικτικός και συμπονετικός μου σύζυγος προσπάθησε με κάθε τρόπο να μου εξηγήσει ότι ο καρκίνος στον άνθρωπο προκαλείται από άλλους λόγους και ότι δεν ευθύνομαι εγώ. Είχε καρκίνο στο αίμα, φυσικά και δεν έφταιγα εγώ. Ωστόσο, ήμουν εκεί καθισμένη στο μωβ χαλί του μπάνιου κοιτάζοντας τις αιχμηρές άκρες του ψαλιδιού. Ήξερα ότι οποιοδήποτε πόνο και αν μου προκαλούσαν, δεν θα ήταν τόσο δυνατός όσο ο πόνος που ένιωθα μέσα μου. Ήμουν χάλια, γεμάτη ενοχές, πόνο και θλίψη.

Δεν ήθελα να δω τον πατέρα μου να πεθαίνει. Δεν ήθελα να συνεχίσω να πιστεύω ότι έφταιγα εγώ. Γκούγκλαρα «αυτοκτονία-σωστός τρόπος να κόψεις τις φλέβες σου» ενώ παράλληλα σκεφτόμουν αν αυτό που έκανα ήταν σωστό ή όχι.

Αν το έκανα έπρεπε να το κάνω σωστά. Δεν ήθελα η απόπειρά μου να είναι αποτυχημένη. Ήθελα να πεθάνω.

Ήξερα ότι θα άφηνα πίσω μου τον τετράχρονο γιο μου, το σύζυγό μου και όποιον άλλο με αγαπούσε, αλλά ευτυχώς η λίστα των ατόμων που με υπολόγιζαν ήταν πολύ μικρή. Σκεφτόμουν την κηδεία μου. Μπορούσε άραγε ο άντρας μου να αντέξει οικονομικά κάτι τέτοιο; Σκεφτόμουν όλους εκείνους που δεν θα έρχονταν. Ένιωθα μόνη στη ζωή και ήξερα ότι θα ήμουν μόνη και στο θάνατο.

Πήρα στα χέρια μου εκείνο το μπλε ψαλίδι που είχα αγοράσει πριν από πολλά χρόνια, την εποχή εκείνη που ασχολιόμουν με τις χειροτεχνίες και έκανα μία μικρή τομή στην άκρη του καρπού μου.

Εμφανίστηκε ένα λευκό σημάδι, αλλά όχι αίμα. Ίσως να μην είχα το θάρρος να πάω παραπέρα. Προσπάθησα ξανά με μεγαλύτερη πίεση. Ένα κοκκινωπό σημάδι εμφανίστηκε. Ήξερα ότι θα μου έπαιρνε πολύ ώρα μέχρι να τα καταφέρω, αλλά θα το έκανα. Ήμουν αποφασισμένη.

Μπαίνοντας στο μπάνιο από τη βιασύνη μου δεν συνειδητοποίησα ότι η πόρτα δεν είχε κλείσει τελείως. Κάποιος μπήκε και εγώ πέταξα βιαστικά το ψαλίδι. Ήταν ο γιος μου.

Γενικά δεν είναι ιδιαίτερα ομιλητικός, οπότε ήξερα ότι δεν θα με ρωτούσε γιατί έκλαιγα στο πάτωμα του μπάνιου.

Τον κοίταξα χωρίς να είμαι σίγουρη τι να κάνω. Κάθισε μπροστά μου, χαμογέλασε και έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό μου. Το μόνο που έκανα ήταν να συνεχίσω να κλαίω όσο εκείνος καθόταν μπροστά μου, με κοίταζε στοργικά και χάιδευε το χέρι μου. Ο σύζυγός μου ήρθε για να δει τι συνέβαινε και αμέσως κατάλαβε.

Πήγε το γιο μου πίσω στο σαλόνι και ήρθε να με βοηθήσει. Τύλιξε με επίδεσμο τον πρησμένο μου καρπό και με πήγε στο κρεβάτι. Του είπα τα πάντα: Πως ήθελα να πεθάνω, πως δεν ήθελα να ζω, πώς προσπάθησα να αυτοκτονήσω. Δεν ήξερα αν ήθελα να ζω όταν ακόμα και η αναπνοή μου ήταν τόσο επίπονη.

Ο γιος μου ήρθε και αυτός στο δωμάτιο, έκατσε ανάμεσα στον άντρα μου και εμένα και μου χάιδευε την πλάτη καθώς έκλαιγα. Πόσο πολύ ήθελε να ζήσω. Πάνω σε αυτό το κρεβάτι ήταν όλοι όσοι αγαπούσα και χρειαζόμουν και με χρειάζονταν και εκείνοι.

Αν ο γιος μου δεν είχε μπει στο μπάνιο εκείνη τη στιγμή ίσως να μην είχα ζήσει να σας γράψω όλα αυτά σήμερα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκα, πιστεύω όμως ότι ήταν ο Θεός που τον έφερε εκείνη τη στιγμή που τόσο τον χρειαζόμουν.

Μέχρι τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη ανάγκη τον είχα.  Αυτός και ο σύζυγός μου με έμαθαν τι σημαίνει αγάπη, τι είναι ζωή.

Δεν θα σας πω ψέματα λέγοντας ότι υπήρχε happy end. Η σχέση ανάμεσα στα αδέρφια μου και εμένα δεν αποκαταστάθηκε ποτέ και ο πατέρας μου πέθανε ένα μήνα αργότερα. Πέρα από αυτό η ζωή μου είναι γενικά πολύ δύσκολη. Εξακολουθώ να αγωνίζομαι να ανακτήσω τον έλεγχο, αλλά πλέον είμαι πιο αποφασισμένη από ποτέ: Θέλω να ζήσω και να συνεχίσω να αγαπώ την οικογένειά μου. Έδωσα ζωή στο γιο μου, αλλά εκείνος έσωσε τη δική μου και γι’ αυτό θα του είμαι πάντα ευγνώμων…

Πηγή: yourtango.com