Μπαμπάς υιοθετεί παιδί ενώ είναι και ο ίδιος υιοθετημένος

«Είμαι υιοθετημένος, ο μπαμπάς μου ήταν και αυτός υιοθετημένος και τώρα υιοθέτησα και εγώ».

Βλέποντας τους δύο γιους του να ξυπνούν με «ζωγραφισμένα» στα πρόσωπά τους τα μεγαλύτερα και πιο ευτυχισμένα χαμόγελα του κόσμου, ο Mark Mulley ξέρει ότι πήρε την καλύτερη απόφαση που μπορούσε να πάρει με τη σύζυγό του, Deb.

Ο Jack, 5 ετών και ο Thomas, 18 μηνών πάσχουν και οι δύο από εγκεφαλική παράλυση και χρειάζονται 24ωρη φροντίδα και παρακολούθηση, αλλά ο Mark και η Deb είναι εδώ, έτοιμοι να τους δώσουν τα πάντα απλόχερα.

Όταν η γυναίκα του, του πρότεινε να υιοθετήσουν παιδιά με ειδικές ανάγκες, εκείνος δεν δίστασε λεπτό, παρά το γεγονός ότι στην εφηβεία του πάλευε με τη σκέψη ότι η μητέρα του τον εγκατέλειψε, μόλις τον γέννησε.

Ο Mark που είναι σήμερα 47 ετών εξηγεί «Γνώριζα ανέκαθεν ότι ήμουν υιοθετημένος, δεν ήταν κάτι που έσκασε ξαφνικά σαν βόμβα, πάντα όμως αναρωτιόμουν γιατί να με εγκαταλείψουν. Υπήρξε μία περίοδος που αμφισβητούσα τα πάντα. Γιατί η μάνα μου με παράτησε; Πώς μπορεί κάποια να κουβαλάει μέσα της ένα παιδί για 9 μήνες και μετά να το δίνει; Στο μυαλό μου δεν ήμουν παρά ένα παρατημένο παιδί: Μόλις είχα γεννηθεί και δεν με ήθελε κανείς.

Αργότερα έμαθα ότι ο μπαμπάς μου ήταν και αυτός υιοθετημένος, αλλά δεν το συζήτησε ποτέ μαζί μου».

Όταν ο Mark έγινε 28 ετών, αποφάσισε να κάνει ενέργειες ώστε να ανακαλύψει την αλήθεια με τη βοήθεια των κοινωνικών υπηρεσιών.

Όταν έμαθε ότι η μητέρα του ήταν μόλις 17 ετών όταν τον γέννησε και ότι δεν μπορούσε να τον μεγαλώσει όπως του άξιζε, άρα δεν είχε άλλη επιλογή από το να τον δώσει για υιοθεσία, κάτι έσπασε μέσα του.

«Όταν στο ορφανοτροφείο βρέθηκε ο φάκελος μου και τον πήρα στα χέρια μου, τον διάβασα ίσα με 15 φορές. Στο μυαλό μου τα είχα πλάσει εντελώς διαφορετικά. Έμαθα ότι και η μητέρα μου με έψαχνε, αλλά κανείς από το ορφανοτροφείο δεν μπορούσε να της πει πού βρισκόμουν. Η γνώμη που είχα για τη μάνα μου και την υιοθεσία μου άλλαξε τελείως. Έπρεπε να σταματήσω να αισθάνομαι όπως αισθανόμουν. Τόσα χρόνια το δίπτυχο «εγκατάλειψη-υιοθεσία» όριζε τη ζωή μου, αλλά ήταν καιρός να σταματήσει. Τώρα πια έπρεπε να βρω τρόπους να βελτιώσω τη ζωή μου και να δώσω στον εαυτό μου μία δεύτερη ευκαιρία ανεξαρτήτως του πώς αισθανόμουν. Η βιολογική μου μητέρα είχε κάνει μία μεγάλη θυσία για μένα. Με έδωσε για να έχω καλύτερη τύχη. Αν δεν με αγαπούσε, δεν θα το έκανε. Από τη μία μέρα στην άλλη άλλαξα, έγινα άλλος άνθρωπος. Υπήρχε κάποιος που με αγαπούσε τόσο πολύ που προτίμησε να με αποχωριστεί, για να μου προσφέρει ένα αξιοπρεπές ξεκίνημα στη ζωή μου που θα μπορούσα να αξιοποιήσω στο έπακρο μελλοντικά».

Ο Mark προτίμησε να κρατήσει όλα όσα έμαθε για τον εαυτό του και να μην πει τίποτα στους θετούς του γονείς.

Έστειλε ένα γράμμα στην τελευταία δηλωμένη διεύθυνση κατοικίας της μητέρας του και όλως τυχαίως το βρήκε ο θείος του, ο οποίος πήγαινε τακτικά στο σπίτι. Η βιολογική του μητέρα δεν ζούσε εκεί, αλλά ο θείος του της έδωσε το γράμμα και έτσι μαμά και γιος ήρθαν σε επαφή.

30 χρόνια μετά την υιοθεσία η μαμά Melita είδε και πάλι το γιο της.

«Όταν άνοιξε η πόρτα και είδα για πρώτη φορά τη μητέρα μου μπροστά μου, κατάλαβα πόσο πολύ μοιάζουμε. Αγκαλιαστήκαμε τόσο σφιχτά που πίστευα ότι δεν θα χωρίσουμε ποτέ». Συζητώντας με τη μητέρα του ο Mark έμαθε ότι έχει έναν ακόμα αδερφό, δύο χρόνια μικρότερο από εκείνον και όταν η μητέρα του στα 64 της παντρεύτηκε τον εδώ και πολλά χρόνια σύντροφό της, την πήγε ο Mark νύφη στην εκκλησία και ήταν και κουμπάρος μάλιστα στο γάμο του αδερφού του.

Οι θετοί του γονείς δεν γνώριζαν τίποτα.

«Αρχικά δεν τους είπα τίποτα, γιατί δεν ήξερα αν η έρευνά μου είχε αποτελέσματα, όσα όμως περισσότερα μάθαινα, τόσο πιο δύσκολο ήταν για μένα να τους το πω. Δεν ήθελα να τους πληγώσω».

Δυστυχώς ο θετός του μπαμπάς πέθανε το 2010 χωρίς να γνωρίζει ότι ο 47χρονος γιος του είχε βρει τη βιολογική του μητέρα.

«Δεν μπορούσα να τους το πω. Εκείνοι είναι οι γονείς μου και πάντα θα είναι. Αυτό δεν αλλάζει».

Μετά από καιρό ο Mark αποφάσισε να πει όλη την αλήθεια στη θετή του μητέρα, Jean, η οποία ζήτησε αμέσως να συναντήσει τη βιολογική μητέρα του γιου της.

«Όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, η θετή μου μητέρα είχε φέρει φωτογραφίες μου μαζί της για να τις δείξει στην πραγματική μου μητέρα. Ήθελε να την «ανακουφίσει» αποδεικνύοντάς έτσι ότι είχα μεγαλώσει πολύ καλά. Ήταν πολύ όμορφο να τις βλέπεις να βγαίνουν βόλτα μαζί και να κρατάει η μία το χέρι της άλλης. Δυστυχώς αυτή ήταν η μοναδική φορά που συναντήθηκαν. Η θετή μου μητέρα πέθανε το 2015, αλλά τουλάχιστον γνώριζε τα πάντα και ήταν πολύ ευχαριστημένη από το πώς ήρθαν τα πράγματα».

Οι εμπειρίες του έκαναν τον Mark να θέλει να υιοθετήσει και ο ίδιος.

Η σύζυγος του, 44 ετών, ήθελε από μικρή να υιοθετήσει ένα παιδάκι με αναπηρία και να του προσφέρει μία άνετη και όμορφη ζωή.

«Η Deb είναι ο πιο δοτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Έχει μεγάλη ευαισθησία και εμπειρία σε παιδιά με ειδικές ανάγκες και εγώ από τη μεριά μου έχω εμπειρία στην υιοθεσία. Κάναμε την καλύτερη ομάδα. Υιοθετήσαμε δύο αγοράκια που είναι τόσο θετικά, αισιόδοξα και χαρούμενα. Ο μεγάλος μας γιος χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο για να μετακινηθεί, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να είναι το πιο λαμπερό πλάσμα του κόσμου. Δυσκολεύεται στην επικοινωνία και πολλές φορές όσοι δεν τον γνωρίζουν δυσκολεύονται να καταλάβουν τι θέλει να πει, κάτι που τον φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση. Μας κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο απογοήτευση και συνεχίζει να προσπαθεί μέχρι να γίνει κατανοητός. Όταν το καταφέρνει δεν μπορούμε παρά να τον χειροκροτήσουμε.

Είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά σε σχέση με εμάς και η μνήμη του είναι εκπληκτική. Ο μικρός μας γιος είναι μαζί μας από τον Ιούνιο. Είναι σε θέση να μπουσουλάει και να στέκεται στα πόδια του, αλλά δεν ξέρω αν θα καταφέρει ποτέ να περπατήσει. Τον έχουν αναλάβει φυσικοθεραπευτές και ειδικοί, αλλά μας είπαν ότι μόνο ο χρόνος μπορεί να μας δώσει την απάντηση που θέλουμε. Σημασία έχει ότι το δεύτερο παιδί μας έχει διαψεύσει κάθε πρόβλεψη των γιατρών. Μας είπαν ότι μπορεί να μείνει τυφλό, αλλά εξακολουθεί να βλέπει και μάλιστα καλά. Μας είπαν επίσης ότι του αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά, αλλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί και να κάνει το ίδιο. Τέλος μας είπαν να προετοιμαστούμε για το χειρότερο, αλλά κόντρα σε κάθε πρόβλεψη είναι ακόμα εδώ και είναι πολύ καλά».

Το να γίνεις γονέας ενός εγκαταλελειμμένου παιδιού είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά ορφανά και παρατημένα στα ορφανοτροφεία και τα ιδρύματα. Έχεις σκεφτεί πόσο μεγάλο καλό μπορείς να κάνεις και πόση χαρά και ευτυχία μπορείς να δώσεις σε ένα πλάσμα που σε περιμένει για να γίνεις ο μπαμπάς ή η μαμά του;

Γίνε γονέας. Είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις. Έχω δύο υπέροχους γιους που με «ξεπροβοδίζουν» με χαρά όταν φεύγω το πρωί για τη δουλειά και με περιμένουν στην πόρτα να γυρίσω το βράδυ. Με άλλαξαν σαν άνθρωπο, άλλαξαν τη ζωή μου και τον τρόπο που βλέπω κάποια πράγματα. Δεν υπάρχει καλύτερη εικόνα από το να σηκώνεσαι το πρωί και να βλέπεις τα παιδιά σου να σου χαμογελούν. Βλέπεις μετά τη ζωή με άλλο μάτι».

Πηγή: mirror.co.uk