Μονογονέας θα πει αόρατη: Να περνάς ΣΚ, γιορτές και διακοπές στη μοναξιά

Τα τελευταία δύο χρόνια, από τότε δηλαδή που ο άντρας μου με παράτησε και έφυγε από το σπίτι, κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο τα παιδιά μου είναι μαζί του και εγώ μένω πίσω μόνη.

Πολλοί με ζηλεύουν και μου το λένε. Εύχονται να έφευγαν τα παιδιά τους κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο για να χαλαρώσουν, να ηρεμήσουν, να απολαύσουν αυτές τις μοναδικές στιγμές και να ζήσουν τη ζωή τους. Τέτοιες δηλώσεις με κάνουν να νιώθω πιο μόνη απ’ όσο έχω αισθανθεί στα 38 χρόνια που ζω.

Έχω τρία παιδιά ηλικίας 13, 11 και 6 ετών. Όταν είναι εδώ, το σπίτι είναι ακατάστατο, γεμάτο, θορυβώδες. Δεν είμαι αυστηρή μαμά. Όσο μπορώ τα αφήνω ελεύθερα. Τα σαββατοκύριακα που πηγαίνουν στο μπαμπά τους αυτό το άλλοτε ζωντανό σπίτι μετατρέπεται σε ένα ένα ερείπιο γεμάτο μοναξιά και σιωπή και εγώ είμαι υποχρεωμένη να μείνω σε αυτό και στο χάος που τα παιδιά μου άφησαν πίσω τους.

Έκανα μεταπτυχιακό στη συμβουλευτική ψυχολογία και ήμουν στο δεύτερο έτος όταν μας χτύπησε ο κορονοϊός. Έμεινα σε καραντίνα για έξι ολόκληρες εβδομάδες σπίτι μου με τα παιδιά μου. Αυτή η περίοδος με έκανε να σκεφτώ όλη μου τη ζωή. 

Μετά το τέλος της καραντίνας αποφάσισα να αφήσω για λίγο στην άκρη τις σπουδές μου, τουλάχιστον για το υπόλοιπο έτος. Είχα συνειδητοποιήσει ότι παρά την καλή μου πορεία άφηνα το άγχος μου να με σκοτώνει.

Η αρτηριακή μου πίεση είχε χτυπήσει κόκκινο, οι κρίσεις πανικού επέστρεψαν και κατέληξα στο νοσοκομείο με έναν απίστευτα υψηλό καρδιακό ρυθμό. Ξεκίνησα τα φάρμακα σε καθημερινή βάση μέχρι που συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αλλάξω κάποια πράγματα στη ζωή μου.

Το διαζύγιό μου πριν από δύο χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Τα πράγματα εξακολουθούν να μην είναι καθόλου καλά και δεν πιστεύω να γίνουν ποτέ. Έχασα τον επί 12 χρόνια καλύτερο φίλο μου σε ένα τραγικό ατύχημα και ένας άλλος καλός μου φίλος μετακόμισε μακριά αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στη ζωή μου. Πολλοί φίλοι και φίλες πέρασαν από τη ζωή μου αλλά ελάχιστες από αυτές τις φιλίες κράτησαν.

Το προσπάθησα και κατάφερα να ξεπεράσω τα πάντα και στήριξα τα παιδιά μου σε όλα. Προχώρησα αλλά ποτέ δεν έδωσα πραγματικά χρόνο στον εαυτό μου. Δεν δούλεψα το μέσα μου μέχρι που ήρθε η ώρα και είπα ή τώρα ή ποτέ.

Και να ‘μαστε λοιπόν: είμαι μία μόνη μαμά 38 ετών χωρίς δουλειά, χωρίς άντρα, χωρίς μεταπτυχιακό, χωρίς ζωή με έναν πρώην άντρα που όλο ξεχνάει να δώσει διατροφή και 3 παιδιά που αναγκάζομαι να τα αποχωριστώ κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Εξακολουθώ να μη μετανιώνω για την απόφαση που πήρα, η μοναξιά όμως που νιώθω τα σαββατοκύριακα, τις γιορτές και τις διακοπές με έχει γονατίσει.

Προσπαθώ και κανονίζω να βλέπω φίλους που έχω καιρό να δω, αλλά συνειδητοποιώ ότι με τον τρόπο μου τους πιέζω και τους φορτώνω τα προβλήματά μου τη στιγμή που είναι τόσο απασχολημένοι και απασχολημένες με τους/τις δικούς/δικές τους συζύγους, τα παιδιά τους και τη δική τους ζωή.

Νιώθω ότι δεν με θυμάται κανείς όταν είμαι μόνη χωρίς τα παιδιά μου, ότι κανείς δεν καταλαβαίνει πως είναι να νιώθεις μόνος σου χωρίς να έχεις την επιλογή να το αλλάξεις. Κανείς δεν με ρωτάει τι κάνω, πώς είμαι, κανείς δεν με προσκαλεί σπίτι του ή μου τηλεφωνεί να βγούμε.

Νιώθω αόρατη.

Γνωρίζω ότι για την κατάστασή μου φταίω εγώ γιατί κανένας δεν μου το χρωστάει να είναι δίπλα μου, να με ψυχαγωγεί ή να αφήσει τη ζωή του για να συντρέξει εμένα, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αισθάνομαι τόσο χάλια. Όταν ακούω τους ελάχιστους φίλους που μου απέμειναν να μου λένε: «Έχω δουλειά, δεν μπορώ τώρα» νιώθω χειρότερα από πριν. Νιώθω θυμωμένη με τον εαυτό μου και με όλους κάτι που με κάνει να βυθίζομαι ακόμα περισσότερο σε μία κατάσταση μοναξιάς και κατάθλιψης.

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αισθάνονται έτσι. Δεν μπορεί να είμαι μόνο εγώ. Τι μπορεί να γίνει όμως; Δεν υπάρχουν δραστηριότητες ή χόμπι πού να ασκούνται κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο ή άτομα που να είναι διαθέσιμα για βόλτα και κουβεντούλα μόνο κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο κατά παραγγελίαν.

Η ζωή των φυσιολογικών ανθρώπων δεν σταματά κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο όπως η δική μου. Αυτό είναι ένα γεγονός δύσκολο να αντιμετωπίσω. Κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται έτσι. Κανείς δεν πρέπει να νομίζει ότι είναι μόνος του στον κόσμο αυτό.

Μοιραστείτε τις ιστορίες σας. Μη φοβάστε να δείξετε τα τρωτά σας σημεία. Κάτι που με βοήθησε πολύ μετά το διαζύγιο ήταν οι ιστορίες αυτές και οι αγώνες που έδωσαν πολλές γυναίκες σαν εμένα. Όταν τις διαβάζω το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι: «Ευτυχώς που δεν είμαι μόνη».

Πηγή: stuff.co.nz