Μόνο σεβασμό νιώθω για τη μητέρα της κόρης μου | Η αληθινή ιστορία υιοθεσίας της Ντίνας

Τη φωτογραφία αυτή την έκανα κορνίζα και την κοιτάζω κάθε μέρα. Δείχνει τη μητέρα της κόρης μου, όταν ένιωσε τους πρώτους πόνους της γέννας. Ήταν άνοιξη και με τον άντρα μου είχαμε πάει εκδρομή στο πατρικό του για να δούμε τους γονείς του. Η πρώτη μας μέρα εκεί ήταν και η πρώτη μέρα της κόρης μου στη ζωή. Είναι εύκολο για μένα να πιστεύω ότι η ζωή του παιδιού μου ξεκίνησε όταν το τηλέφωνο χτύπησε γύρω στα μεσάνυχτα, το βράδυ του Σαββάτου. Όταν η κόρη μου έκανε την πρώτη δυναμική της είσοδο σε αυτό τον κόσμο ήμασταν με τον άντρα μου και τα πεθερικά μου έξω για φαγητό. Δεν περιμέναμε να έρθει τόσο γρήγορα. Ήταν ένα όνειρο στην καρδιά μου, μια προσευχή στα χείλη μου, μια άλλη μητέρα όμως αισθάνθηκε τον πόνο της «άφιξής» της. Μια άλλη μητέρα την κουβάλησε μέσα της, μια άλλη μητέρα τη γέννησε.

Ακούω τη φράση «πραγματική μαμά» πολύ συχνά σε συζητήσεις υιοθεσιών όταν γίνεται αναφορά στους βιολογικούς γονείς (π.χ. η πραγματική μαμά ήταν αλλεργική στους ξηρούς καρπούς, η πραγματική μαμά ήταν αριστερόχειρας, η πραγματική μαμά το ένα, το άλλο) ή μερικές φορές όταν γίνεται αναφορά στους θετούς γονείς για λόγους «επιβεβαίωσης» (π.χ. είσαι η πραγματική της μαμά;). Τελικά τι ισχύει; Ποια από τις δύο είναι η πραγματική μητέρα;

11 μήνες πριν γεννηθεί η Κωνσταντίνα μου γέννησα ένα αγοράκι. Άντεξε 8 μήνες στην κοιλίτσα μου και λίγες μόνο ώρες μετά τη γέννησή του. Δεν πρόλαβα ούτε να το φέρω σπίτι. Πέθανε εκεί, μόνο του, ανάμεσα σε ξένους, γιατρούς και νοσηλεύτριες χωρίς να προλάβει να νιώσει την αγάπη, την αγκαλιά, το φιλί και το χάδι της μανούλας του. Δεν πρόλαβα να το δω να μεγαλώνει, να παίζει, να πηγαίνει σχολείο. Ό, τι πρόλαβα από εκείνο το μωρό ήταν οι δυνατές κλωτσιές στην κοιλιά μου όταν σκεφτόμουν κάποιο περίεργο γλυκό ή φαγητό στην εγκυμοσύνη, τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς του σε κάθε υπέρηχο και το πρώτο του κλάμα. Ό, τι θυμάμαι είναι το προσωπάκι του όταν γεννήθηκε και η πρώτη και τελευταία μας αγκαλιά.

Είμαι ή η δεν είμαι η πραγματική του μαμά; Μήπως το γεγονός ότι το έχασα νωρίς με κάνει λιγότερο μητέρα του;

Μπορώ να σας απαντήσω. Η απάντηση είναι εύκολη. Κάθετα, κατηγορηματικά και απόλυτα ήμουν. Η μητρότητα για μένα ήταν πραγματική και οδυνηρά πανέμορφη. Ήμουν και είμαι η μητέρα του κι ας έρθει κάποτε η στιγμή που δεν θα μπορώ να υπολογίσω πόσο χρονών θα ήταν αν ζούσε. Αυτή τη στιγμή κάθε φορά που κοιτάζω την 20 μηνών κόρη μου το στήθος μου σφίγγεται. Νιώθω σαν να με χτυπούν 10 σφυριά μαζί και τα μάτια μου καίνε.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η βιολογική μητέρα της κόρης μου νιώθει όπως εγώ. Ξέρει κι εκείνη ότι θα έρθει κάποια στιγμή στο μέλλον που δεν θα μπορεί να θυμηθεί πόσο χρονών έχει πάει η κόρη της ή σε ποια φάση της ζωής της βρίσκεται, που είναι και τι κάνει. Είμαι σίγουρη ότι της λείπει και θα της λείπει πιο πολύ στο μέλλον. Η μυρωδιά της, η ανάσα της, το γέλιο της. Η μητρότητα ήταν και για εκείνη πραγματική. Ίσως πιο πραγματική από τη δική μου.

Έφτασα στο μαιευτήριο όταν το μωρό μου ήταν 15 ωρών. Αφαίρεσα όλα εκείνα τα καλώδια και τα μηχανήματα που τυπικά παρακολουθούσαν τις ζωτικές της λειτουργίες κι έτσι μπόρεσα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου. Είμαι εκείνη που της τραγουδούσε για να είναι ήρεμη, που προσευχόταν κοιτάζοντάς την, που την κράτησε σφιχτά και με μια καρδιά που ο ρυθμός της χτυπούσε διαφορετικά από αυτή που ήξερε, με μια φωνή διαφορετική από αυτή που γνώριζε, της έλεγα «Η μαμά σου είναι εδώ».

Είμαι εκείνη που έβαζε το ξυπνητήρι για να την ταΐσει κάθε 3 ώρες όταν ήταν νεογέννητη και φοβόταν κάθε διαφορετικό ήχο που έβγαζε όταν κοιμόταν. Είμαι εκείνη, στην οποία το παιδί μου απευθύνεται όταν έχει κάτι, η μοναδική που μπορεί να την καταλάβει, να την ηρεμήσει ή να την κάνει να χαμογελάσει.

Τελικά ποια είναι η πραγματική της μαμά; Είναι η μητέρα που την έφερε στη ζωή; Είμαι εγώ;

Η απάντηση είναι εύκολη, η πραγματική της μαμά είναι εκείνη. Η πραγματική της μαμά είμαι όμως και εγώ. Και οι δυο μας είμαστε. Η γυναίκα εκείνη την κουβαλούσε στην κοιλιά της 40 εβδομάδες. Ένιωθε κάθε κίνησή της και της έδωσε ζωή μέσα από τη ζωή της. Εκείνη την έκανε αυτό που είναι. Εκείνη επέλεξε το παιδί αυτό να έχει μέλλον.

Όταν πέθανε ο γιος μου, γύρισα από το μαιευτήριο με καμιά δεκαριά φυλλάδια που μου υπενθύμιζαν «το σώμα σου δεν ξέρει ότι το μωρό σου πέθανε» (ναι, ευχαριστώ το ήξερα ήδη αυτό). Το σώμα μου λειτουργούσε σαν να υπήρχε μωρό ενώ μωρό δεν υπήρχε. Μου κοβόταν η αναπνοή όταν θυμόμουν το σοκ και τον πόνο των πρώτων εβδομάδων χωρίς το γιο μου. Η καρδιά μου γινόταν κομμάτια. Το μυαλό μου θόλωνε. Το σώμα μου ούρλιαζε «φέρτε το μωρό μου πίσω».

Την πρώτη μέρα που πήρα την κόρη μου σπίτι η σκέψη μου ήταν στη βιολογική της μητέρα. Ήξερα ότι ένιωθε όπως ένιωθα εγώ τότε που γύρισα σπίτι χωρίς μωρό στην αγκαλιά μου. Το σώμα της λειτουργούσε κανονικά όπως μιας λεχώνας, όπως λειτουργούσε και το δικό μου τότε. Είχε γάλα αλλά όχι μωρό να ταΐσει. Είχε αγάπη αλλά όχι παιδί για να τη δώσει. Οι συνθήκες μπορεί να ήταν διαφορετικές, ο πόνος όμως ίδιος.

Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε το δικαστήριο οριστικοποίησε την υιοθεσία της και πλέον είμαστε και επισήμως με το σύζυγό μου, οι γονείς της. Είμαστε η παντοτινή της οικογένεια, το μόνο σπίτι που θα γνωρίσει ποτέ. Ένας δικαστής μας είπε αυτό που ήδη η καρδιά μου γνώριζε: ότι είμαι η πραγματική της μητέρα. Ξέρω όμως και κάτι ακόμα. Ότι δεν είμαι η μοναδική. Υπάρχει κάποια ακόμη που τη γνώρισε πριν από μένα, την αγάπησε πρώτη και θα είναι πάντα μάνα της.

Κάθε φορά που τη σκέφτεσαι θέλω να θυμάσαι το εξής: είναι παιδί μας και την αγαπάμε το ίδιο. Θα δώσω και τη ζωή μου για εκείνη αν χρειαστεί. Όσο ζω δεν πρόκειται να της λείψει ποτέ τίποτα ούτε θα πάθει ποτέ κάτι. Να είσαι ήσυχη. Στο ορκίζομαι.