Μη μου λέτε να φροντίζω τον εαυτό μου. Μεγαλώνω μόνη τον 3χρονο γιο μου και δεν προλαβαίνω να φτύσω…

Είναι 3 τα ξημερώματα και ο γιος μου πεινάει. Είναι 3 χρονών και πίνει γάλα από το μπιμπερό. Με ενδιαφέρει να πίνει το γάλα του και όχι από που το πίνει. Τον ακούω να με φωνάζει και επειδή δεν πήγα ήρθε εκείνος κοντά μου. Είναι η τρίτη συνεχόμενη νύχτα που τουλάχιστον ένα από τα παιδιά μου ήρθε και με ξύπνησε για κάτι και έτσι ξαγρύπνησα όλη νύχτα. Μακάρι να υπήρχε κάποιος να με βοηθήσει να ξεκουραστώ και εγώ λίγο. Πάνω που πάνε να κλείσουν τα μάτια μου ακούω μία άλλη φωνή: μαμά πεινάω…

Κανείς δεν μπορεί να με σώσει γιατί κανείς δεν είναι εδώ. Είμαι μόνη μου. Αυτή είναι η μονογονεϊκότητα. Δεν αμφέβαλα ποτέ ότι είναι δύσκολη αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο δύσκολη.

Το να είσαι μαμά είναι από τη φύση του δύσκολο αλλά το να είσαι μόνη μαμά και να μην έχεις κανέναν να σε βοηθήσει ούτε στο πιο απλό; Όχι απλά δύσκολο, εφιάλτης είναι.

Να φροντίσω τον εαυτό μου; Τι εννοείτε; Τι σημαίνει φροντίζω τον εαυτό μου; Η μόνη φροντίδα που του προσφέρω είναι ένα ντους το βράδυ για 6 λεπτά γιατί αν κάτσω παραπάνω θα ξυπνήσω κάποιο από τα παιδιά.

Έχει τύχει να κάτσω και δέκα ολόκληρα λεπτά να σκέφτομαι πριν μπορέσω να μπω σε μία φίλη: «Α ναι, αυτό το Σαββατοκύριακο θα τα έχει ο μπαμπάς τους. Ναι, ίσως μπορέσω να έρθω».

Δεν υπάρχει κάποιος να μου φέρει λίγο γάλα έτσι και ξεμείνω. Αν μου τελειώσει κάτι, πρέπει να σηκωθώ μόνη μου και να πάω στο σούπερ μάρκετ με τρία μικρά παιδιά και το πιο πιθανό είναι πως όλο αυτό δεν θα έχει αίσιο τέλος αφού σχεδόν πάντα καταλήγουμε να γυρίσουμε με φωνές και κλάματα.

Δεν υπάρχει το «Εγώ μαγειρεύω, μπορείς εσύ να πλύνεις τα πιάτα;». Είμαι επιφορτισμένη και με το μαγείρεμα και με τα πιάτα και αυτό πιθανότητα να μην αλλάξει ποτέ. Και άρρωστη να είμαι διάλειμμα δεν υπάρχει. Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να κάνετε εμετό και να παριστάνετε ότι είσαστε μία χαρά για να μην το πάρουν χαμπάρι τα παιδιά; Εγώ ναι.

Νιώθω μόνη. Τόσο πολύ μόνη. Κάνει το παιδί μου κάτι αστείο και κοιτάζω γύρω μου ερευνητικά ψάχνοντας κάποιον να γελάσει και αυτός μαζί μου. Ναι, είναι τόσο λυπηρό όσο ακούγεται.

Οι μόνες μαμάδες είναι σκληρές και παντοδύναμες και εγώ; Νιώθω δυνατή κι ας νιώθω μερικές φορές αδύναμη ή ότι δεν θα καταφέρω να επιβιώσω. Στο τέλος χτυπάω μόνη μου περήφανη τον ώμο μου και λέω στον εαυτό μου: «Το έκανα. Μόνη μου».

Πηγή: kidspot.com.au