Ο πατέρας μου μόλις έμαθε την ύπαρξή μου, δεν ήθελε καμία ανάμιξη. Με στήριξε ο πατριός μου

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του Ιουνίου και πριν πάω στη δουλειά, πέρασα από το καφέ του Φίλου μου του Βαγγέλη, που φτιάχνει τον καλύτερο φραπέ στην περιοχή, να μαζέψω προμήθειες για τη δουλειά. Ήταν η Γιορτή του Πατέρα, αλλά για μένα ήταν μία ακόμη ρουτινιάρικη συνηθισμένη μέρα στο γραφείο. Αφού τα είπαμε κανα δυο λεπτά, μου έδωσε τον καφέ μου, τον πλήρωσα και φεύγοντας μου χαμογέλασε και μου είπε «Χρόνια Πολλά. Τί θα κάνετε με το μπαμπά σου σήμερα;»

Ουπς. Εδώ τί λέμε τώρα; Είπα μια πρόχειρη δικαιολογία ότι τάχα δεν έχουμε κανονίσει κάτι ακόμα και έφυγα. Αναμενόμενη και λογική η ερώτησή του δεδομένου ότι όλα τα παιδιά έχουν έναν πατέρα ασχέτως αν αυτός είναι παρών ή όχι στις ζωές τους. Άλλοι γονείς είναι χωρισμένοι, αλλά ο μπαμπάς βλέπει το παιδί του, άλλοι ζούνε μαζί και είναι ευτυχισμένοι, άλλα παιδιά έχουν πατριό και είναι μια χαρά ευτυχισμένα και άλλοι πατεράδες επέλεξαν να εξαφανιστούν, όπως ο δικός μου.

Δεν έχω μπαμπά. Δεν είναι ότι τον έχασα ή με έχασε, απλά δεν έχω. Δεν ξέρω ποιος είναι, που είναι, αν ζει, αν πέθανε. Το σπέρμα του συνάντησε το αυγό της μάνας μου και γεια σας. Μήτε τον είδαμε, μήτε τον απαντήσαμε.

Ήταν μια σύντομη σχέση της μάνας μου, αλλά όταν πήρε χαμπάρι τί ήταν, ήταν πια αργά. Έμαθε για την εγκυμοσύνη. Η μάνα μου τον έψαξε και τον βρήκε και του τα είπε όλα. Αλλά δεν ήθελε να έχει καμία ανάμειξη. Δεν βαριέσαι. Πάντα πίστευα ότι αυτοί οι άνθρωποι που απαρνούνται το ίδιο τους το σπλάχνο από το Θεό θα το βρούν. Αφού έτσι θέλησε, τί μπορούσα να κάνω εγώ, ένα μικρό κοριτσάκι που μεγάλωσε στην σκληροπυρηνική ελληνική επαρχία;

Σαν παιδί δεν σκέφτηκα ποτέ το γεγονός ότι η οικογένειά μου ήταν διαφορετική. Είχα μια τέλεια μαμά που δεν με άφησε ποτέ να νιώσω του κενό του πατέρα. Τί κι αν τα άλλα παιδιά είχαν πατέρα και μητέρα και εγώ μόνο μαμά; Δεν με ένοιαζε.

Όλα άλλαξαν όταν ξεκίνησα το σχολείο. Εκεί δυσκολεύτηκα πολύ. Τα άλλα παιδάκια ό, τι άκουγαν σπίτι τους, το έφερναν στο σχολείο. «Είναι μπάσταρδο, είναι μούλικο, μακριά του μη σε κολλήσει τίποτα, να μην το κάνεις παρέα, δεν έχει μπαμπά». Τόσο καλά. Η μάνα μου είχε τσακωθεί με όλο το χωριό γι’ αυτή τους τη νοοτροπία, αλλά ποια ήταν η μάνα μου να τους αλλάξει τα μυαλά; Δεν αλλάζουν τέτοια μυαλά. Είναι καταδικασμένα να μείνουν στενά. Λες και έφταιγα εγώ για να μη με κάνουν παρέα τα άλλα παιδιά.

Στην πρώτη τάξη καθόμουν μόνη μου. Κανένα παιδάκι δεν καταδεχόταν να κάτσει δίπλα μου. Στα πάρτι γιόρταζα μόνη μου με τη μάνα και τη γιαγιά μου. Στα διαλείμματα πάλι μόνη. Μια φορά μόνη, πάντα μόνη. Και όλα αυτά για έναν άθλιο, που δεν σκέφτηκε ποτέ το παιδί του και τί κακό του έκανε. Δεν αξίζουν όλοι να γίνονται γονείς. Δυστυχώς όσο ακραίο κι αν ακούγεται, μακάρι κάποιοι άνθρωποι να γεννιόντουσαν ευνουχισμένοι.

Ήμουν ένα ήσυχο, συναισθηματικό, ντροπαλό παιδί που προσπαθούσε ανεπιτυχώς να κάνει φιλίες. Ήθελα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να ταιριάξω κάπου. Μεγαλώνοντας, εκεί που δεν με ένοιαζε καθόλου η απουσία του πατέρα μου, τώρα με πείραζε πολύ. Δεν είναι τόσο ότι ήθελα ένα μπαμπά οπωσδήποτε στο πλευρό μου, για να σταματήσει επιτέλους αυτή η συμπεριφορά των γύρω μου, όσο το ότι η οικογένειά μου ήταν ατελής. Ήθελα να είμαι φυσιολογική. Να είμαι όπως όλοι οι άλλοι. Ακόμα και όταν η μάνα μου τα έφτιαξε με κάποιον που ήταν εξαιρετικός απέναντί μου μπορώ να πω, πάλι δεν ένιωθα καλά.

Όταν παντρεύτηκαν στα 16 μου, μου έδωσε την επιλογή να τον φωνάζω όπως ήθελα. «Θες να με πεις Χρήστο, θες να με πεις “φίλε”, θες να με πεις μπαμπά, η επιλογή είναι δική σου. Εγώ είμαι εδώ και για τις δυο σας». Για πρώτη φορά αισθάνθηκα μια ζεστασιά, μια σιγουριά, μια γλύκα. Δεν ήταν μπαμπάς μου, αλλά είχε φερθεί πολύ καλύτερα από εκείνον. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα την έννοια της φράσης «Μπαμπάς δεν είναι αυτός που γεννά, αλλά αυτός που μεγαλώνει».

Όλως περιέργως τα κουτσομπολιά στο χωριό σταμάτησαν. Λες και ήταν αυτό που περίμεναν, να αποκαταστήσουν τη μάνα μου για να αλλάξουν τροπάρι. Ακόμα και τα παιδιά της ηλικίας μου που κάποτε με έβλεπαν και άλλαζαν δρόμο, τώρα έρχονταν και μου ζητάγανε να πάμε μαζί βόλτα, για μπάνιο, για ψώνια. Τέλος πάντων, τί να πεις. Το κακό είχε γίνει.

Μπαμπά δεν τον είπα ποτέ, ούτε γιόρτασα ποτέ μαζί του τη Γιορτή του Πατέρα. Για κάποιο λόγο, όσο καλά κι αν με έκανε να αισθάνομαι, κράτησα κάποιες αποστάσεις. Όποτε τον χρειάστηκα, ήταν δίπλα μου και με το παραπάνω, αλλά οι πληγές δεν επουλώνονται τόσο εύκολα. Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο, υπήρχε σεβασμός και κατανόηση, αλλά μέχρι εκεί.

Μερικές φορές στη Γιορτή του Πατέρα, σκέφτομαι όλα εκείνα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, που γιορτάζουν με τους μπαμπάδες τους. Πώς θα ήταν άραγε αν υπήρχε στη ζωή μου και γιορτάζαμε μαζί; Μπορεί να ήταν καλός μπορεί και όχι. Μπορεί να πέρναγα ιδανικά παιδικά χρόνια, μπορεί και μαρτυρικά. Δεν το ξέρω. Όλα πάντως για κάποιο λόγο γίνονται. Στα 33 μου πια και με δική μου οικογένεια, ακόμα δεν έχω βρει τις απαντήσεις.

Καίτη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ