Μεγαλώνοντας μόνος/η σου παιδιά την εποχή της κρίσης

Μου τελειώνουν τα λεφτά πριν περάσει ο μήνας. Όχι επειδή δεν δουλεύω αρκετά. Είμαι μονογονέας και ζωγράφος. Έκανα το χόμπι μου επάγγελμα και χαίρομαι γι’ αυτό. Η δουλειά μου είναι δίπλα στο σπίτι μου και μπορώ να έχω από κοντά το γιο μου διότι σε καμιά περίπτωση δεν μου περισσεύουν για νταντά. Είμαι τυχερή που τον πήραν στο ολοήμερο, αλλά με το μειωμένο ωράριο…Τώρα που καλοκαιριάζει, θα είναι σπίτι όλη μέρα επειδή είναι δύσκολο να τον πάω σε κατασκήνωση που στοιχίζει μια περιουσία.

Είναι πανάκριβο «χόμπι» τα…παιδιά σήμερα. Ό, τι δουλειά και να κάνεις, εκεί πάνε όλα σου τα λεφτά. Κι αν είσαι άνεργος ή άπορος τί γίνεται; Είσαι καταδικασμένος ή να μην κάνεις παιδιά ή να κάνεις και να κινδυνεύεις να στα πάρει η Πρόνοια. Δουλεύουμε μια ζωή για να πληρώνουμε κάποιον άλλο να τα φροντίζει, γιατί αν δεν δουλεύαμε, θα ζούσαμε στο δρόμο.

Η βασικότερή μου έγνοια στο τέλος κάθε μήνα είναι «Πόσα πορτραίτα πρέπει να κάνω για να πληρώσω το νοίκι;» Κατά κανόνα αυτό γίνεται κάθε μήνα. Σπάνια αισθάνομαι ασφαλής. Πρέπει να έχω βγάλει τουλάχιστον τα ¾ του ενοικίου μου μέχρι τα μέσα του μήνα για να είμαι σίγουρη ότι θα βγάλουμε το μήνα χωρίς προβλήματα.

Για τους γονείς με σοβαρά οικονομικά προβλήματα βασική προτεραιότητα είναι η στέγη. Μετακινούνται διαρκώς σε πιο προσιτές οικονομικά γειτονιές, τα ενοίκια αυξάνονται και οι ιδιοκτήτες δεν έχουν την κατανόηση που είχαν κάποτε. Εάν καθυστερήσεις με το ενοίκιο, θα σε πετάξουν έξω και θα σου στείλουν και εξώδικο.

Κάποτε κάποιος μου είπε ότι θα έπρεπε πάντα να έχω στην άκρη ένα ενοίκιο για έκτακτη ανάγκη. Ωραίο στα λόγια, ιδανικό θα έλεγα, αλλά για οικογένειες όπως η δική μου που κυριολεκτικά ζουν μεροδούλι μεροφάι, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί επιλογή. Μια χαμένη μέρα δουλειάς μπορεί να κάνει τη διαφορά και να μην έχεις μετά ούτε για νοίκι, ούτε καν για το νερό.

Γι΄ αυτό και με ενοχλεί πολύ όταν γονείς με ευχέρεια χρημάτων και καλές δουλειές παραπονιούνται που το παιδί τους αρρώστησε και χρειάστηκε να μείνουν 1-2 μέρες μαζί του σπίτι. Εμείς τέτοια πολυτέλεια δεν την έχουμε. Αντίθετα εκείνοι μπορούν εύκολα να πάρουν άδεια ασθενείας από τη δουλειά τους, να την πληρωθούν κανονικά και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Δεν μπορούν όλοι να αφήσουν το παιδί σε παππούδες και οικογενειακούς φίλους ή να είναι σε θέση να βρουν νταντά να το προσέχει τελευταία στιγμή. Μια από τις καλύτερες φίλες μου κόντεψε να χάσει τη δουλειά της, επειδή δεν έβρισκε νταντά για τα παιδιά της. Ευτυχώς, βρήκε την άκρη, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τέτοια τύχη.

Και κάπου εκεί έρχονται οι ενοχές. Όταν μεγαλώνεις κι εσύ φτωχός, μαθαίνεις να επιβιώνεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να ψωνίζεις μόνο στις εκπτώσεις ή από τα καλάθια της λαϊκής (όχι ότι έχουν κάτι κακό). Ψάχνω τις προσφορές και τις κυνηγάω, είτε μιλάμε για ρούχα, είτε για τρόφιμα. Μου αρέσει να το ντύνω με ωραία ρούχα, αρκεί να μην είναι ακριβά. Εξάλλου μεγαλώνει γρήγορα και τα ρούχα μετά από λίγο δεν του κάνουν.

Όταν δεν του κάνουν τα παντελονάκια του και δεν έχω να του πάρω καινούργια, ξηλώνω τα μπατζάκια και τα γυρίζω για να κερδίσω μερικούς πόντους. Πριν κάποιους μήνες, χρειαζόταν καινούργιο μπουφάν και έψαχνα καιρό να «χτυπήσω» προσφορά. Όταν τελικά τη βρήκα, έβαλα μια φίλη να με πάει με το αμάξι της 10 χιλιόμετρα μέσα στη βροχή για να το βρω, αλλά τα κατάφερα.

Είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω. Στο τέλος του μήνα, έτσι και καταφέρω να πληρώσω όλους μου τους λογαριασμούς έγκαιρα, είμαι ευτυχισμένη. Υπάρχουν φορές που ορισμένοι λογαριασμοί δεν πληρώνονται εγκαίρως. Δεν ανάβω τα φώτα μέχρι να σουρουπώσει για να εξοικονομήσω χρήματα. Ο γιος μου ξέρει ότι όταν βγαίνουμε από το ένα δωμάτιο για να πάμε σε άλλο, σβήνουμε τα φώτα. Σκεπαζόμασταν με παπλώματα και κουβέρτες για πολύ καιρό για να γλιτώσουμε χρήματα απ’ το πετρέλαιο, το κρύο όμως ήταν τσουχτερό και κάποιες φορές αναγκαστικά την άναβα τη θέρμανση.

Η Εκκλησία με έχει βοηθήσει πολύ στο θέμα του φαγητού. Πολλοί νομίζουν ότι κάποιοι σαν εμένα εκμεταλλεύονται το σύστημα και ότι καθόμαστε σπίτι αγκαλιά με το iPhone και παίζουμε παιχνίδια. ΛΑΘΟΣ. Οι περισσότεροι από εμάς είναι εργατικοί άνθρωποι που χρησιμοποιούν το σύστημα όταν βρίσκονται σε έσχατη ανάγκη. Και στην τελική το σύστημα αυτό το πληρώνουμε, δεν το χρησιμοποιούμε τζάμπα. Γι’ αυτό υπάρχει εξάλλου. Για να απολαμβάνουμε τα οφέλη του. Τις εισφορές που μου κρατάνε μόνο να ήξερες.

Όταν είσαι γονιός και είσαι φτωχός, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τα λεφτά δεν είναι ποτέ δεδομένα. Με 10 ευρώ στην τσέπη νιώθεις πλούσιος. Παίρνεις στο παιδί σου ένα σουβλάκι ή ένα παγωτό και νιώθεις ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Αν καταφέρεις να πάρεις ταξί αντί για λεωφορείο, νιώθεις ευλογημένος. Χρήματα για ρούχα δικά μου σπανίως έχω, αλλά αν καταφέρω να αγοράσω έστω και ένα πουκαμισάκι ή καμιά φουστίτσα, πετάω στον έβδομο ουρανό. Σπάνια αγοράζω στο γιο μου καινούργια αθλητικά, αλλά όταν το καταφέρνω και το κάνω, η ικανοποίηση είναι μεγάλη.

Δεν πρόκειται να γίνει ευκολότερο καθώς μεγαλώνει. Θα χρειαστούν φροντιστήρια, να γραφτεί σε κάποιο άθλημα, θα υπάρξουν μέρη που θα θέλω να επισκεφτούμε. Ξέρω ότι θα πρέπει να πω «όχι τώρα» ή «ίσως του χρόνου». Δεν μου αρέσει, αλλά θα δουλέψω όσο δεν πάει για να του δώσω ό, τι μπορώ. Ξέρω ωστόσο ότι η φτώχεια είναι μια κατάσταση που μόνο με ένα θαύμα θα μας αφήσει.

Σοφία