Κόντεψα να χάσω την επιμέλεια των παιδιών μου από τα ναρκωτικά

Η 7η Απριλίου του 2010 ξεκίνησε όπως κάθε άλλη μέρα για μένα. Ξύπνησα το πρωί, κατάπια μια χούφτα χάπια, αρκετά για να «φτιαχτώ» και πήγα να ετοιμάσω τα παιδιά μου για το σχολείο. Πίστευα ότι θα προλαβαίναμε να φτάσουμε στο σχολείο πριν ο κόσμος γύρω μου αρχίσει να γυρίζει και μπω σε εκείνη τη νιρβάνα, στην οποία τόσο πολύ μου άρεσε να χάνομαι.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα παραπάνω χάπια από το κανονικό. Είχε συμβεί τόσες πολλές φορές πριν από εκείνη την ημέρα που είχα χάσει το μέτρημα. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα ασθενοφόρο, την αστυνομία και την Πρόνοια. Δεν θυμάμαι πολλά απ’ όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα. Είναι όλα θολά. Ένα μόνο πράγμα θυμάμαι: τον πόνο μου όταν μου αφαίρεσαν την επιμέλεια των παιδιών μου.

Ήμουν τυχερή μέσα στην ατυχία μου αν λάβετε υπόψη τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η επιμέλεια δόθηκε προσωρινά στην κουνιάδα μου και στον άντρα της, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσα να βλέπω τα παιδιά μου όποτε ήθελα και να τα πάρω εύκολα πίσω μετά την απεξάρτηση. Δεν χρειάστηκε να μείνουν σε κάποιο ίδρυμα ή ορφανοτροφείο.

Τις πρώτες μέρες μέχρι να οριστικοποιηθεί η κατάσταση δεν ήξερα που πάταγα και που βρισκόμουν. Έφταιγα και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να δεχτώ το γεγονός ότι είχαν φύγει. Είναι εκπληκτικό πόσο μεγάλη έλλειψη αυτογνωσίας είχα τότε. Πως τόλμησαν να πάρουν τα παιδιά μου από μένα; Ήμουν πολύ καλή μαμά… εκτός από το πρόβλημα των ναρκωτικών, αλλά και πάλι έκανα καλά τη δουλειά μου. Μετά το πρώτο σοκ το κράτος ανέλαβε να με βοηθήσει να πάρω τα παιδιά μου πίσω. Το νούμερο ένα πράγμα που έπρεπε να κάνω είναι να σταματήσω τη χρήση ναρκωτικών.

Η απεξάρτηση είναι πολύ δύσκολη διαδικασία. Όταν είσαι εθισμένος, δεν είναι καθόλου εύκολο να σταματήσεις, ειδικά αν το επιχειρήσεις από μόνος σου. Από καιρό ήθελα να σταματήσω, αλλά δεν μπορούσα. Απευθύνθηκα στους ΑΤ (Ανώνυμους Τοξικομανείς) και προσπάθησα, πραγματικά προσπάθησα, αλλά η αλήθεια είναι ότι η απομάκρυνση των παιδιών μου δεν ήταν αρκετή για να με κάνει να σταματήσω. Αυτό που πραγματικά με βοήθησε είναι η ψυχοθεραπεία. Η κατάθλιψη με επιβάρυνε ακόμα περισσότερο και δεν με άφηνε να δω το φως στην άκρη του τούνελ.

Ένιωθα κολλημένη σε έναν κύκλο χρήσης. Από τη μία προσπαθούσα να απεξαρτηθώ και από την άλλη έπαιρνα και μερικά χάπια στα κρυφά για να με κρατάνε όρθια. Τα παιδιά μου, τα οποία μπορούσα να επισκέπτομαι μια φορά την εβδομάδα πάντα με τη συνοδεία της αστυνομίας, απ’ ότι φαίνεται δεν ήταν τόσο μεγάλο δέλεαρ για να το πάρω οριστικά απόφαση και να ξεκόψω… Ήμουν εθισμένη στα παυσίπονα και τα ηρεμιστικά. Με βόλευε που χρησιμοποιούσα φάρμακα που θεωρούνταν αποδεκτά από την κοινωνία. Είναι πολύ πιο εύκολο να δικαιολογήσεις τις ενέργειές σου όταν ο εθισμός σου ξεκινάει στο γραφείο του γιατρού, από τον οποίο έφευγα πάντα ευτυχισμένη με ένα πακέτο συνταγές στο χέρι.

Μακριά από τα παιδιά μου ένιωθα χαμένη. Τα λάτρευα αλλά εκείνη την εποχή δεν είχα τη βούληση να κάνω ό,τι χρειαζόταν για να τα πάρω πίσω. Είναι παράξενο πως μια μάνα που θα έκανε τα πάντα για να είναι μαζί τους φτάνει σε σημείο να μην κάνει τίποτε άλλο από το να παίρνει ναρκωτικά και να αδιαφορεί για εκείνα.

Φαντάσου να είσαι τόσο εξαρτημένη από μια ουσία και να μη θες να σταματήσεις παρόλο που γνωρίζεις ότι κάνει κακό σε σένα, τα παιδιά σου και σε όλους όσους σε αγαπούν. Προτιμάς να λες ψέματα και να κάνεις ό, τι χρειάζεται μόνο και μόνο για να συνεχίσεις να τα χρησιμοποιείς.

Ο εθισμός μου ξεκίνησε αρκετά αθώα. Μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου άρχισα να έχω κάποιους πόνους στη μέση. Ο γιατρός μου έδωσε μια συνταγή με διάφορα φάρμακα, παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη και μυοχαλαρωτικά για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Λίγες εβδομάδες μετά ήμουν ήδη εθισμένη στη χρήση τους και τα κατανάλωνα σαν να ήταν καραμέλες. Προσποιόμουν ότι το πρόβλημα εξακολουθούσε να υφίσταται για να μου γράφει ο γιατρός όλο και περισσότερες συνταγές. Με τον καιρό άρχισα να πιστεύω ότι ο πόνος αυτός είναι πραγματικός κι ότι είχα ανάγκη τα φάρμακα αυτά για να «βγάλω» τη μέρα μου.

Παραλίγο να χάσω αρκετές φορές τη ζωή μου μέχρι που τον Ιούλιο του 2010 ξεκίνησα την αποτοξίνωση. Την ημέρα εκείνη δεν είχα σχεδόν καμία επαφή με το περιβάλλον, ήμουν «φτιαγμένη» και δεν άνοιγα την πόρτα σε κανέναν. Η αδερφή μου χρειάστηκε να σπάσει το παράθυρο για να μπει στο σπίτι. Μπορώ να φανταστώ πόσο πολύ πρέπει να τρόμαξε. Δεν ήξερε αν ζούσα ή αν ήμουν νεκρή όταν με βρήκε. Πήρε τηλέφωνο τους γονείς μας και μαζί αποφάσισαν να με βάλουν στην αποτοξίνωση.

Η όλη εμπειρία ήταν περίεργη για την οικογένειά μου. Παρόλο που ήξεραν ότι ήμουν εκτός ελέγχου έδειχναν να μην το καταλαβαίνουν πραγματικά. Προέρχομαι από μία απλή, συνηθισμένη οικογένεια. Οι δικοί μου άνθρωποι δεν είχαν καμία εμπειρία από ναρκωτικά και τέτοια. Είχα μεγαλώσει όπως είχε μεγαλώσει κάθε παιδί ίσως γι’ αυτό και δεν καταλάβαιναν την εμμονή και την εξάρτησή μου από τα ναρκωτικά. Έβλεπαν ότι ήμουν εθισμένη, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν: 1) γιατί δεν μπορούσα να αποβάλλω τα ναρκωτικά από μέσα μου και 2) γιατί δεν μπορούσα να ξεφύγω από τη στιγμή που όντως ήθελα.

Η αποτοξίνωση πήγε καλά. Το κέντρο, στο οποίο απευθυνθήκαμε ήταν πολύ καλό. Μου έδωσε το χρόνο που χρειαζόταν το σώμα και το μυαλό μου για να αποτοξινωθεί. Η επιθυμία ήταν ακόμα εκεί αλλά φρόντιζαν με διάφορους τρόπους να με απασχολούν με διάφορες δραστηριότητες ή με το πως θα είναι η νέα μου ζωή όταν αποτοξινωθώ για να ξεχνιέμαι.

Μακάρι να μπορούσα να σας πω ότι όταν ξαναβγήκα στον κόσμο έδειξα εγκράτεια και έμεινα καθαρή. Δυστυχώς δεν μπόρεσα. Θα μπορούσα να είχα απομακρυνθεί οριστικά από την ιδέα αλλά τα χάπια απ’ ό,τι φαίνεται ήταν για μένα η μεγαλύτερη αδυναμία μου. Δεν με ενδιέφερε ο αγώνας μου να πάρω πίσω τα παιδιά μου. Δεν με ενδιέφερε η ίδια μου η ζωή που ήταν σε κίνδυνο. Δεν με ενδιέφερε ο αγώνας που είχα κάνει μέχρι τώρα στο κέντρο αποτοξίνωσης. Μ’ ενδιέφεραν τα χάπια, τα οποία νόμιζα ότι είχα ανάγκη.

Από τα Χριστούγεννα και μετά το πρόβλημα χειροτέρεψε αφού μέσα στα πολλά άρχισα να πίνω κιόλας. Το ποτό με ανακούφιζε. Ποτέ δεν είχα πιει ούτε γουλιά αλκοόλ, μέχρι εκείνη την ημέρα. Πλέον εκτός από ναρκομανής ήμουν και αλκοολική. Είχα πιάσει πάτο. Όλοι μου έλεγαν ότι πρέπει να σταματήσω αλλά δεν μπορούσα και δεν ήθελα. Όλοι μου έλεγαν ότι η πλήρης αποχή είναι ένας τρόπος για να γλιτώσω αλλά το εγώ μου δεν με άφηνε να το πιστέψω.

Άρχισα να πίνω κάθε μέρα, όλη μέρα, μέρα και νύχτα, νωρίς το πρωί στη δουλειά, αργά το βράδυ στο σπίτι και γρήγορα έγινε φανερό ότι δεν είχα κανένα έλεγχο πάνω σε οποιαδήποτε ουσία χρησιμοποιούσα.

Στις 4 Ιανουαρίου του 2011 δεν πήρα ναρκωτικά ούτε κατανάλωσα αλκοόλ. Κατάφερα να μείνω νηφάλια την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα. Αν με ρωτήσετε, δεν ξέρω να σας πω τι έκανε εκείνη την ημέρα διαφορετική από τις ημέρες που προηγήθηκαν. Ήμουν το ίδιο απελπισμένη με πριν, ίσως ακόμα περισσότερο. Με το σύζυγό μου είχαμε χωρίσει και ο καθένας έκανε το δικό του αγώνα για να πάρουμε τα παιδιά μας πίσω με τη διαφορά ότι εκείνος προσπαθούσε και τα κατάφερνε. Ήταν και εκείνος χρήστης ουσιών και γι’ αυτό ευθύνομαι εγώ. Άθελά μου τον παρέσυρα στο σκοτεινό δρόμο των ναρκωτικών, μόνο που εκείνος είχε πάει μερικά βήματα παραπέρα και έκανε χρήση κοκαΐνης και ηρωίνης.  Είπε ότι θα αποτοξινωθεί όπως και το έκανε, όχι σαν εμένα που υποτροπίασα στην πρώτη ευκαιρία.

Είχα βαρεθεί να νιώθω άρρωστη και κουρασμένη. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Δεν μπορούσα σε όλη μου τη ζωή να είμαι μεθυσμένη ή φτιαγμένη. Δεν ήξερα αν άξιζε να ζω. Αν συνέχιζα έτσι, τι επιλογές είχα; Θα έβλεπα ποτέ ξανά τα παιδιά μου; Θα μπορούσα να τα πάρω πίσω;

Αποδείχτηκε ότι η απάντηση σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις ήταν ναι. Άξιζε να ζήσω. Είχα διανύσει πολλά χιλιόμετρα στο σκοτεινό μονοπάτι που επέλεξα. Εάν δεν έκανα μία ακόμα προσπάθεια να μείνω καθαρή, θα έμπλεκα πάλι και αυτή η φορά θα ήταν η τελευταία μου. Τόσο καιρό χρησιμοποιούσα τα ναρκωτικά για να αλλάξω τον τρόπο που ένιωθα. Η αλήθεια είναι πως όσα ναρκωτικά κι αν πάρεις και όσο αλκοόλ και αν καταναλώσεις ποτέ δεν είναι αρκετά, αφού το κενό που νιώθεις μέσα σου δεν πρόκειται να γεμίσει. Δεν έφτανε μόνο η αποτοξίνωση. Χρειαζόμουν και μια καλή ψυχοθεραπεία, αν ήθελα να θεραπευτώ μια για πάντα.

Στις 15 Νοεμβρίου του 2011, ο σύζυγος μου και πατέρας των παιδιών μου έχασε τη ζωή του. Ξανακύλησε, πήρε μεγαλύτερη δόση απ’ ό,τι έπρεπε και πέθανε. Ο θάνατός του ήταν σουρεαλιστικός. Δεν ήμασταν μαζί όταν πέθανε. Για την ακρίβεια είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο θάνατος του δεν ήταν απίστευτα οδυνηρός για μένα. Όταν έφυγε από τη ζωή ήμουν ήδη καθαρή 10 μήνες. Σιγά το διάστημα θα πείτε. Έτσι έλεγα και εγώ. Δεν πίστευα ότι 10 μήνες ήταν αρκετοί για να πω ότι είχα τελειώσει οριστικά. Το μόνο πράγμα που ήξερα ήταν ότι αν άρχιζα πάλι τα χάπια, αυτό θα ήταν και το τέλος μου. Ούτε τα ναρκωτικά ούτε το αλκοόλ θα με έκαναν να νιώσω καλύτερα, ούτε φυσικά μπορούσε να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Αν ξεκινούσα πάλι δεν θα γυρνούσα πίσω. Ευτυχώς την εποχή εκείνη ήμουν σε θέση να είμαι κοντά στα παιδιά μου με ένα πραγματικό και ουσιαστικό τρόπο και το περάσαμε μαζί.

Τον Ιανουάριο του 2012 πήρα πίσω την επιμέλειά τους και οι σχέσεις μας άρχισαν να βελτιώνονται μέρα με τη μέρα. Στην αρχή ήταν διστακτικά και δεν τα κατηγορώ. Το ίδιο διστακτική ήμουν και εγώ. Έπρεπε να τους αποδείξω ότι τα πράγματα αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Η πορεία προς τη συγχώρεση, την οποία τόσο επιθυμούσα ήταν μεγάλη και δύσκολη. Το μεγαλύτερο παιδί μου ήξερε ότι επέλεξα τα ναρκωτικά αντί για εκείνα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς παρά να το παραδεχτώ. Οι επιλογές μου επηρέασαν βαθιά την παιδική τους ηλικία και την αίσθηση της ασφάλειας κάτι για το οποίο μετανιώνω. Τα παιδιά είναι ευτυχώς ανθεκτικά και κατάφεραν να με συγχωρέσουν και μαζί να προχωρήσουμε. Πλέον είναι ενήλικες και η σχέση μας πιο δυνατή από ποτέ. Ευτυχώς το μικρότερο παιδί μου δεν επηρεάστηκε όσο το μεγάλο γιατί τότε ήταν μικρό και δεν καταλάβαινε πολλά. Είμαι χαρούμενη που έχει περισσότερες καλές αναμνήσεις από μένα απ’ ότι το μεγάλο μου παιδί.

Τον Ιανουάριο που μας πέρασε έκλεισα 9 χρόνια χωρίς ναρκωτικά και αλκοόλ. Στην αρχή δεν πίστευα ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατό αλλά όπως αποδείχθηκε η ζωή έχει συγκεκριμένα σχέδια για τον καθένα μας. Είμαι η μητέρα, κόρη, αδερφή, φίλη, μαμά και συνάδελφος που πάντα ήθελα να είμαι. Είμαι κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ και τα παιδιά μου με βλέπουν να χαίρομαι και να μου αρέσει η νέα μου ζωή.

Η ζωή είναι δύσκολη αλλά οι δυσκολίες ξεθωριάζουν με τον καιρό. Καμία σχέση πια με το πώς ήταν τα πράγματα στο παρελθόν. Είμαι σταθερή χωρίς σκαμπανεβάσματα και πιστεύω πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Δεν πιστεύω στην τύχη και τις συγκυρίες.

Η πορεία μου προς την ανάκαμψη ξεκίνησε την τρομερή εκείνη μέρα που μου πήραν τα παιδιά μου. Εκείνη η μέρα μου έσωσε τη ζωή.

Εάν παλεύεις να ξεπεράσεις τον εθισμό σου στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ υπάρχει βοήθεια εκεί έξω αρκεί να θέλεις να τη δεχτείς. Μίλα σε κάποιον, ζήτα βοήθεια και πάλεψέ το. Το αξίζεις.

Πηγή: scarymommy.com