Κοιμόμουν με το μαχαίρι κάτω απ’ το μαξιλάρι για 10 χρόνια

Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ως μία δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα και από πολλές απόψεις είμαι: Δεν θα διστάσω να διαπραγματευτώ μία αύξηση μισθού ή να παλέψω για κάτι με το οποίο είμαι παθιασμένη. Αν διαφωνώ με κάποιον θα του το πω. Αν έχω αντίρρηση ή δεν μου αρέσει κάτι, δεν το ανέχομαι.

Όπως αποδείχτηκε οι δυναμικές και οι ανεξάρτητες είναι που την «πατάνε» πιο εύκολα και πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας και συζυγικής κακοποίησης.

Δεν ήξερα τι συνέβαινε, τουλάχιστον όχι στην αρχή, όχι αμέσως. Ο άντρας που ερωτεύτηκα δεν ήταν βίαιος ούτε είχε μίσος μέσα του. Στην πραγματικότητα ο άντρας που ερωτεύτηκα δεν ήταν καν άντρας. Ήταν παιδί, ένα αγόρι που αγαπούσε τα βιντεοπαιχνίδια και τον Stephen King και παρόλο που μοιραζόμασταν μία κοινή αγάπη για το γράψιμο, την ποίηση και τη ροκ μουσική, είχε την αποκλειστικότητα στο ξύλο και τη βία.

Τίποτα δεν προμήνυε τη συνέχεια. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι ο άντρας αυτός θα με χτυπούσε.

Την πρώτη φορά μου έριξε μία δυνατή γροθιά στο πρόσωπο. Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη τη νύχτα. Δεν θυμάμαι τι συνέβη πριν την επίθεση ή γιατί μου επιτέθηκε. Θυμάμαι μόνο ότι τσακωθήκαμε, αλλά δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες. Ήταν μεθυσμένος και μετά μου ζήτησε συγγνώμη. Είχε μετανιώσει.

Με δεδομένο ότι ήταν η πρώτη φορά και όπως πίστευα η τελευταία που γινόταν κάτι τέτοιο, τον συγχώρεσα. Απέδωσα το περιστατικό στο μεθύσι του και την ανωριμότητά του (ήταν ένας 25χρονος, άμαθος στο ποτό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τη μέθη του), αλλά συνέβη ξανά. Και ξανά.

Με έσπρωχνε, με τραβούσε, με κλώτσαγε, με χτυπούσε, με κορόιδευε. Χρησιμοποιούσε τόσο τα λόγια όσο και το σωματικό του βάρος για να με ακινητοποιήσει.

Στο τέλος «έσπασα». Αυτή η ισχυρή, δυναμική γυναίκα ήταν πλέον ένα άβουλο ον, αρκετά αδύναμο και φοβισμένο για να μιλήσει, μήπως συμβεί ξανά. Αποτραβήχτηκα απ’ όλους όσους ήξερα και αγαπούσα. Δεν είχα πια καμία αυτοεκτίμηση. Μου άξιζαν όσα πάθαινα ή έτσι τουλάχιστον πίστευα.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ξέρω ότι η συναισθηματική χειραγώγηση είναι το μεγάλο ατού των θυτών. Αντλούν δύναμη από τη δική σου και το κάνουν αργά και σταδιακά. Με την πάροδο του χρόνου μπορεί να έχετε αρκετές «καλές μέρες», αυτές οι μέρες όμως δεν είναι παρά μέρος του παιχνιδιού και υπάρχουν μόνο και μόνο για να σε κάνουν να σιωπάς και να εφησυχάζεις.

Έμεινα στη σχέση αυτή για 10 ολόκληρα χρόνια. Θα με ρωτήσετε γιατί; Η απάντηση είναι περίπλοκη. Δεν είμαι σίγουρη. Δεν ξέρω γιατί. Σίγουρα φοβόμουν. Ήμουν τρομοκρατημένη από εκείνον και από μένα. Φοβόμουν το αδύναμο και εξαρτημένο ον που είχα γίνει και ανησυχούσα ότι δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου.

Η πόρτα ήταν ακριβώς μπροστά μου αλλά δεν μπορούσα να βρω τη διέξοδο.

Ένας ακόμα λόγος που έμεινα ήταν γιατί πίστευα αυτόν και τη συγγνώμη του. Πίστευα ακόμα στο αγόρι που ήταν και όχι στον άνθρωπο που είχε γίνει, αλλά μία μέρα τα πράγματα άλλαξαν. Απλά σταμάτησα να τον πιστεύω. Αρκετά. Άρπαξα τα κλειδιά μου, την τσάντα μου και το μαχαίρι με το οποίο κοιμόμουν 10 χρόνια κάτω από το μαξιλάρι μου. Έφυγα. Είπα αντίο στο παρελθόν μας, στο παρόν μας, στο μέλλον μας και σε εμάς.

Έφυγα. Όσο δύσκολο και αν ήταν έφυγα. Όσο δύσκολο και αν εξακολουθεί να είναι, έφυγα.

Κανείς δεν με χτυπάει πια, ούτε πηγαίνω στο κρεβάτι με αίματα στο πρόσωπο, ο αντίκτυπος όμως της κακοποίησης παραμένει για χρόνια αφού απελευθερωθείς, αφού ξεθωριάσει και η τελευταία μελάνια.

Ακόμα δουλεύω πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι φυσικές εκδηλώσεις αγάπης με κάνουν να νιώθω άρρωστη και μεγάλο άγχος. Παλεύω να ανακτήσω την αυτοεκτίμησή μου και εξακολουθώ να βλέπω τον εαυτό μου ως ένα φοβισμένο, μικρό κορίτσι που είναι κατεστραμμένο και αδύναμο και όχι ως μια δυνατή γυναίκα που ωρίμασε και το ξεπέρασε. Έχω ακόμα σοβαρά ζητήματα εμπιστοσύνης. Δυσκολεύομαι να αγαπήσω τους άλλους και να τους αφήσω να με προσεγγίσουν.

Υπάρχει ο ενδόμυχος εκείνος φόβος μήπως πληγωθώ ή κακοποιηθώ ξανά. Το να είσαι τόσο καιρό αβοήθητος, απελπισμένος, χαμένος, να παλεύεις να επιβιώσεις δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι παράλογο, αλλά εξακολουθώ ακόμα να νιώθω την ανάγκη να προστατεύσω τον εαυτό μου. Θέλω να τρέξω στην κουζίνα και να πάρω ένα μαχαίρι να το κρύψω κάτω από το μαξιλάρι μου. Μόνο έτσι νιώθω ασφαλής. Ξέρω ότι δεν μπορώ πια να λειτουργώ με αυτό τον τρόπο αλλά το παρελθόν μου με στοιχειώνει και με κάνει να ασφυκτιώ. Θυμώνω και απογοητεύομαι γιατί θέλω τόσο πολύ να προχωρήσω. Όσο και να προσπαθώ, εξακολουθώ με πολλούς τρόπους να είμαι ακόμα θύμα.

Το μυαλό μου είναι ακόμα βυθισμένο στο παρελθόν μου και στην κακοποίηση που υπέστην όλο αυτό το διάστημα.

Προσπαθώ… Προσπαθώ γιατί θέλω να ξανανιώσω ασφαλής και ξέρω ότι ο αγώνας αυτός αξίζει τον κόπο.

Εάν διαβάζετε όσα έζησα και καταλαβαίνετε τον αγώνα μου, τότε ξέρετε ότι δεν είστε μόνες. Όπως εγώ, έτσι και εσείς αξίζετε μία ζωή χωρίς πόνο και κακοποίηση.

Πηγή: scarymommy.com