Κάθε μέρα έτρωγα ξύλο για να μην ξεχνάω ποιός έκανε κουμάντο…

Διαβάζω και ενημερώνομαι από τη σελίδα σας εδώ και αρκετό καιρό. Πήρα και εγώ την απόφαση να μοιραστώ την ιστορία μου γιατί πιστεύω στη δύναμη της αυτο-βοήθειας. Ξέρω ότι παρ’ ότι μονογονέας, δεν είμαι μόνη. Ξέρω ότι και άλλες μαμάδες είναι σαν κι εμένα εκεί έξω!

Έχω μια κόρη 5 ετών, τη λένε Δέσποινα. Με τον μπαμπά της έχω χωρίσει εδώ και 3 χρόνια. Οι σχέσεις μας είναι απλά τυπικές έως ανύπαρκτες. Έχει κάνει άλλη οικογένεια σχεδόν αμέσως μετά το χωρισμό και έχει αποκτήσει άλλο ένα παιδάκι.

Χωρίσαμε γιατί με απατούσε κατ’ εξακολούθηση από την αρχή μέχρι το τέλος. Γιατί κάθε μέρα έπρεπε να τρώω μια μπουνιά για να μην ξεχνάω ποιος ήταν αυτός που έκανε κουμάντο. Παρ’ όλο που εγώ συντηρούσα σπίτι και παιδί γιατί εκείνος τα χρήματά του, τα διέθετε μόνο για τη πάρτη του. Ευτυχώς που πάντα δούλευα και είχα τα λεφτά μου, εποχιακά μεν αλλά δούλευα και είχα το παιδί, ασφαλισμένο. Μέχρι που δεν πήγαινε άλλο και χώρισα…

Απλά που λες, μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα. Και εκεί αρχίσαν οι απειλές, ότι θα μου έπαιρνε την επιμέλεια, ότι όπου με έβρισκε θα έτρωγα τέτοιο ξύλο που ούτε η οικογένειά μου δεν θα με αναγνώριζε. Φοβόμουν για ‘μένα αλλά και για το παιδί ωστόσο ήξερα πως ότι κι αν έλεγε, την επιμέλεια δεν μπορούσε να την πάρει. Ήταν πρώην χρήστης ουσιών κάτι που δεν αναφέρθηκε στο δικαστήριο, αλλιώς τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Διατροφή δεν πήρα ποτέ (150 ευρώ ήταν όλο κι όλο). Συνεχώς με απειλούσε και μου έλεγε πως φαινόταν άνεργος ενώ εγώ ήξερα ότι εργαζόταν και ότι και δικαστικά να τον πήγαινα δεν θα έπαιρνα τίποτα (το είπε πιο χυδαία). Γιατί να μην υπάρχει ένας νόμος εδώ στην Ελλάδα που να επιβάλλει να πληρώνεται η διατροφή; Πώς μπορώ εγώ με εποχιακή δουλειά και 3 μήνες ταμείο ανεργίας να συντηρήσω το σπίτι, το παιδί και τον εαυτό μου; Έχω φτάσει σε απόγνωση, οι γονείς μου με βοηθάνε όσο μπορούν αλλά δεν είναι υποχρεωμένοι. Δεν μπορεί ο πρώην άντρας  μου να κάνει τη ζωή του και το παιδί μας να στερείται. Δεν το δέχομαι και εγωϊστικά πλέον!

Πώς μπορώ πια να κινηθώ; Τι μπορώ να κάνω; Πώς γίνεται οι άνθρωποι αυτοί να μην τιμωρούνται; Η μικρή πλέον δεν τον αναζητάει. Δεν ρωτάει καν γι’ αυτόν ούτε για το αδερφάκι της ενώ ποτέ δεν συζήτησε μαζί της για τον ερχομό του αδερφού της, ώστε να ξέρει το παιδί και να καταλάβει πως έγιναν όλα τόσο γρήγορα παρ’ ότι του είχε ζητηθεί από παιδοψυχολόγο να κάνει συνάντηση γι’ αυτό το θέμα και εκείνος δεν πήγε ποτέ. Πώς να διαχειριστώ τη κατάσταση χωρίς να πληγώσω το παιδί μου; Είμαι δυνατή και έχω παλέψει πολύ αλλά σκέφτομαι το μετά. Μετά που δεν θα έχω γονείς να με βοηθάνε, τι θα κάνω; Πώς θα τα βγάζω πέρα;

Νικολέτα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.