Καταγγελία για γνωστό νοσοκομείο της Θεσ/νίκης: Η αδιαφορία των γιατρών “σκότωσε” τη μάνα μου

Το όνομά μου είναι Ρούλα και στις 7 Απριλίου έχασα τη μητέρα μου που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο από οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου όπως μου είπαν. Με το παρακάτω κείμενο θέλω να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου για γιατρούς και νοσηλευτές σε μια δύσκολη περίοδος λόγω Κορονοϊού. Η μητέρα μου δεν είχε Κορονοϊό… Με αυτό το κείμενο θέλω λίγο να μοιραστώ την κοροϊδία που ένιωσα και πιστεύω πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με το ίδιο συναίσθημα που έχω εγώ αυτή τη στιγμή… Μακάρι να ήταν τα πράγματα διαφορετικά και να μπορούσα να τους ευχαριστήσω, πραγματικά θα το έκανα… Η μητέρα μου ηταν 61 χρονών, λεγόταν Κοντάκη Αθανασία και νοσηλευόταν σε γνωστό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.

Έχουν περάσει 2 εβδομάδες και ο θυμός μου είναι ίδιος με τις πρώτες μέρες ή ίσως περισσότερος για το χαμό της μητέρας μου από αδιαφορία (να το πω όσο πιο κομψά μπορώ) από ανθρώπους σε γνωστό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης… Από τις πρώτες ώρες κατάλαβα ότι η παραμονή της μητέρας μου στο νοσοκομείο θα ήταν δύσκολη αφού δεν ήθελε να πάει και τελικά πήγαμε με εισαγγελική απόφαση… Αφού ακολουθήσαμε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες φτάσαμε στο νοσοκομείο περίπου στις 22:00, κάναμε εισαγωγή περίπου στη 1:00 και στο δωμάτιο μπήκαμε περίπου στις 6:00 μετά από όχι και τόσο καλές συνθήκες αφού από τη 1:00 περίπου μας είχαν στην είσοδο του νοσοκομείου (μέσα όμως, πάλι καλά) περιμένοντας να έρθει ασθενοφόρο για να μας μεταφέρει στο δωμάτιο. Να συμπληρώσω πως το νοσοκομείο είχε εφημερία και αν δεν κάνω λάθος είχε μόνο ένα ασθενοφόρο… Μπηκαμε στο δωμάτιο και παρ’ όλα αυτά η μητέρα μου είχε διάθεση για πλάκα με τη νοσηλεύτρια που μας “υποδέχτηκε”…

Μου ανακοινώνουν ότι δεν μπορώ να μείνω γιατί απαγορεύεται λόγω Κορονοϊού, τους εξηγώ πως έχουν τα πράγματα με τη μητέρα μου και ότι αν φύγω θα πέσει ψυχολογικά γιατί ήρθε με άρνηση. Δεν γίνεται μου λένε, πρέπει να φύγετε. Επιμένω και λέω να μιλήσω με το διευθυντή για να πάρω άδεια να κάτσω ή τουλάχιστον να έχει κάποια ψυχολογική υποστήριξη… Να συμπληρώσω ότι η μητέρα μου μπήκε στο νοσοκομείο με καχεξία άγνωστης αιτιολογίας, κατάθλιψη, χρόνια διάρροια (σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου) και τα κιλά της ήταν περίπου 30… Θα το δούμε, μου είπαν, πρέπει να φύγετε (ο τρόπος φυσικά απαράδεκτος). Ήταν η νοσηλεία και η ώρα του φαγητού οπότε πήρα λίγο παράταση στην παραμονή μου αφού έπρεπε να μπω να πάρω τα πράγματα μου για να φύγω… Μετά από 30 με 40 λεπτά περίπου και αφού ήμουν στο σαλονάκι περιμένοντας να τελειώσουν, πήγα να πάρω τα πράγματά μου και η μαμά μου φώναζε, ήθελε να φάει και φυσικά κανένας δεν την άκουγε… Βλέπω το φαγητό της πάνω στο ψυγειάκι, παρατημένο θα πω, και ήδη άρχισα να αναρωτιέμαι τι γίνεται τώρα… Βγαίνω και βλέπω τις νοσηλεύτριες που συνέχιζαν τη νοσηλεία σε πιο πέρα δωμάτια και εκφράζω την ανησυχία μου στο ποιος θα την ταΐσει αφού η μαμά μου δεν μπορούσε να σηκωθεί αλλά ούτε και να φάει μόνη της. Ήταν με καθετήρα, πάμπερς και ορούς… Η απάντηση που πήρα ήταν «καλά, δως της να φάει και φύγε». Μετά βέβαια από αντιπαράθεση που είχα… Ήρθε η ώρα να φύγω, κλάματα, άγχος, αλλά με αισιοδοξία… Πρόφαση για να την ξαναδώ το απόγευμα, κάποια πράγματα που έπρεπε να πάω για τη μητέρα μου όπως πάμπερς, νερά κ.τλ.

Τη βλέπω από την πόρτα, ρωτάω τη νοσηλεύτρια θέλω να μιλήσω στον διευθυντή, η απάντηση «απουσιάζει»… Φεύγω πάλι… Μας παίρνει η μαμά μου «Πότε θα έρθετε; Πεινάω, δεν έχω φάει όλη μέρα». Της εξηγώ ότι δεν με αφήνουν, ότι της πήγα πράγματα, κάνε υπομονή… «Εντάξει Σάββατο, αύριο Κυριακή, Δευτέρα θα φύγω» για 3 μέρες και καλά πήγε για να βάλει ορούς… Τηλεφωνώ το βράδυ να μάθω «τα ίδια η μητέρα σας από Δευτέρα θα ξέρουμε περισσότερα». Ήταν Σάββατο… Ξέχασα να πω ότι μου είπαν η ενημέρωση θα γίνεται τηλεφωνικά και μια φορά την ημέρα μετά τις 11 π.μ στο τηλέφωνο του γιατρού ή των νοσηλευτών…Κυριακή παίρνω για τη γνωστή ενημέρωση μετά από 2-3 φορές βρήκα γιατρό στο τηλέφωνο των νοσηλευτών. Η ενημέρωση «τα ίδια η μητέρα σας θα δούμε από Δευτέρα». Πρόφαση για να τη δω λέω στο γιατρό «η μητέρα μου έχει κάποια χρήματα να έρθω να τα πάρω μου λέει ναι έλα»… Της πάω κάποιες εικόνες που ήθελε και ένα ρολόι… Μόλις τη βλέπω κλαίω «Δεν έκανα διάρροια σήμερα, πες τους να κάτσεις μη φεύγεις». Τα ίδια: μαμά δεν γίνεται, κάνε υπομονή.. Ευκαιρία, ρωτάω το γιατρό και από κοντά μήπως μου πει κάτι παραπάνω, αλλά μου είπε τα ίδια.. Ήθελε τσάι η μαμά μου του, το είπα, μου λέει θα το δω… Φεύγω πάλι.

Δευτέρα λέω σήμερα θα ξέρω επιτέλους… Ήρθε η ώρα να πάρω για την ενημέρωση… Απο τις 11 το πρωί προσπαθούσα μέχρι το απόγευμα στο γιατρό αλλά δεν μίλησα ποτέ.. Το τηλέφωνο των νοσηλευτών από τις 11 μου έλεγαν πάρε σε μια ώρα και κάθε μία ώρα έπαιρνα μου έλεγαν το ίδιο… Μου λένε πάρε το απόγευμα, πήρα το απόγευμα, μου λένε ποιος σας είπε να πάρετε απόγευμα, το απόγευμα δεν υπάρχουν γιατροί…. Κοροϊδία σκέτη και εκεί κάπου άρχισα να νιώθω αηδία… Άκρη δεν έβγαζα από των νοσηλευτών και δεν σου άφηναν περιθώρια να μιλήσεις. Φώναζαν και μαζί τους φώναζα κ εγώ… Παίρνω στην πύλη να με συνδέσουν με κάποιον υπεύθυνο πέρα από το γιατρό που δεν βρήκα ποτέ και από των νοσηλευτών που δεν έβγαζα άκρη… Η κοπέλα στην πύλη πολύ καλή και εξυπηρετική, προσπάθησε να με συνδέσει με γιατρό αλλά δεν απαντούσε κανείς, ο διευθυντής κλασικά απουσίαζε… Μου δίνει τηλέφωνο από το δωμάτιο όπου ήταν η μητέρα μου, να είναι καλά η κοπέλα… Έτσι επικοινώνησα με την κυρία όπου ήταν μαζί με τη μαμά μου στο δωμάτιο, την κ. Ελευθερία… «Η μαμά σου τα ίδια Ρούλα, έφαγε ρύζι και ήπιε τσάι, σε φωνάζει εσένα και το μπαμπά σου, λέει τα δικά της». Θα σας παίρνω να μου λέτε πως πάει, γεια σας χαιρετίσματα στη μαμά μου…

Ο θυμός μου τη Δευτέρα ήταν μεγάλος. Τόση κοροϊδία λέω Θεέ μου γιατί… Καμία ενημέρωση από γιατρό…

Τρίτη προσπαθώ πάλι να πάρω στις 11, πάρε σε μια ώρα μου λένε πάλι, όχι στο γιατρό γιατί δεν απαντάει αλλά στο νοσηλευτών.. Κάνω υπομονή λέω θα πάρω σε μια ώρα… Παίρνω σε μια ώρα κανείς γιατρός, πάλι πάρτε σε μια ώρα, λέω όχι δεν γίνεται αυτό που μου λέτε, θα μιλήσω τώρα με γιατρό από εχθές δεν έχω ενημέρωση για τη μητέρα μου, δεν είναι κάποιος εδώ τώρα, λέω ωραία θα κινηθώ διαφορετικά… Και ξαφνικά ένας γιατρός στο τηλέφωνο για να μου πει πως η μητέρα μου έχει πάθει υψηλό έμφραγμα και πηγαίνει στον καρδιολόγο για να του πει πως θα κινηθεί…

Ακολούθησε ένας διάλογος όχι και τόσο νορμάλ αφού πλέον είχα αγανακτήσει με όλη τη συμπεριφορά στην Α’ Παθολογική, ζητούσα την προϊσταμένη και δεν υπήρχε αλλά και ο διευθυντής πάντα απουσίαζε…. Τηλέφωνο στην κ. Ελευθερία «Ρούλα, η μαμά σου είναι χάλια, δεν μιλάει, δεν ανταποκρίνεται, έλα οπωσδήποτε».

Δεύτερη σκέψη δεν έκανα, πήρα τη θεία μου και πήγαμε λέω θα μπω έστω και γυμνή, θέλω να τη δω… Η κατάσταση τραγική… Η μαμά φυτό, μιλάω με το γιατρό, μου λέει τα δικά του, μετράει την πίεσή της, δεν ανταποκρίνεται, της δίνουν φάρμακο για την πίεση μετά από λίγη ώρα, μετράει την πίεση, δεν ανταποκρίνεται… Λέω όχι Χριστέ μου, τι γίνεται τώρα… Φέρνει άλλο πιεσόμετρο γιατί λέει μήπως είναι χαλασμένο, η πίεση 9 με 6,,η πίεση που είχε απ’ όταν μπήκε…

Ένιωσα μια ανακούφιση αν και εξαρχής μετρούσε την πίεση με χαλασμένο πιεσόμετρο… Δεν μπορώ να καταλάβω μου λέει ο γιατρός, αν η εικόνα που έχει η μαμά σου είναι από το έμφραγμα ή ψυχολογικό, εν τω μεταξύ μου είπε ότι το έμφραγμα το είχε ξεπεράσει… Λέω από την εμπειρία σας γιατρέ, η μαμά μου θα επανέλθει, μου λέει, ναι μπορεί, κάποιοι ασθενείς έχουν επανέλθει, δεν μου μίλησε ποτέ για το ότι η μητέρα μου μπορεί να πεθάνει, μου έλεγε όταν θα πάρετε εξιτήριο θα την παρακολουθεί και κάποιος καρδιολόγος…

Από την Παρασκευή βράδυ μέχρι Τρίτη μεσημέρι δεν είχαν πλήρη εικόνα για το τι είχε η μαμά μου… Λέω το έμφραγμα μπορεί να το έπαθε από στρες που ήταν στο νοσοκομείο μόνη γιατί δεν ήθελε να έρθει και ξαφνικά έμεινε μόνη, νόμιζε ότι την παρατήσαμε.. Όχι, μου λέει, το έμφραγμα δεν έχει να κάνει με τη στεναχώρια… Δεν βοηθάτε εδώ, καλύτερα να φύγετε μου λέει, θέλω να κάτσω, μα δεν βοηθάτε, θα έρθω αύριο να τη δω, μπορώ; Ναι, ελάτε αύριο…. Φεύγω πάλι… Απόγευμα κλασικά τηλέφωνο μιας και μου έδωσε την άδεια ο γιατρός να πάρω να ενημερωθώ, αλλά δεν βρήκα κανέναν… «Κ. Ελευθερία πως είναι η μαμά μου, τα ίδια Ρούλα όπως την άφησες, καμία βελτίωση» γύρω στις 20:00.

Τετάρτη πρωί στις 5:00: «Η μαμά σας δυστυχώς πέθανε, συλληπητήρια». Εγώ πάγωσα… Λέω τι έγινε, δεν το πιστεύω…

9:00 ο γιατρός.
-Δυστυχώς η μητέρα σας πέθανε..
-Από τι;
-Από έμφραγμα..
Και άρχισε να μου λέει τι χρειάζεται να πάω για το εξιτήριο… Η μαμά μου πέθανε Τρίτη βράδυ μετά από κανένα 2ωρο αφού έκλεισα το τηλέφωνο με την κ. Ελευθερία και αυτοί το δήλωσαν 5 το πρωί της Τετάρτης..
Αδιαφορία και αγενέστατοι στην κλινική της Α’ Παθολογικης, όσους και αν είχα συναντήσει. Λυπάμαι τόσο πολύ και η οργή μου περισσότερη… Έδειξα κατανόηση λόγω Κορονοϊού και μέτρα αλλά τελικά έκανα λάθος…

Ρούλα