“Καλά, είσαι μαμά και βγαίνεις αντί να κάτσεις με το παιδάκι σου;” μου είπε τύπος που βγήκα για ποτό μαζί του

Θέλησα να σας γράψω με αφορμή ένα περιστατικό που μου συνέβη και με έκανε να καταλάβω ότι πολλοί νομίζουν ότι επειδή είμαστε χωρισμένοι γονείς δεν έχουμε και δικαίωμα να έχουμε προσωπική ζωή. Πραγματικά είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει.

Είμαι 35 ετών και είμαι χωρισμένη εδώ και ένα χρόνο με ένα κοριτσάκι 4 ετών. Με τον άντρα μου χωρίσαμε γιατί πολύ απλά δεν τα βρίσκαμε όπως πολλά ζευγάρια σήμερα και από το να σκοτωνόμαστε όλη την ώρα και να τρωγόμαστε προτιμήσαμε να χωρίσουμε και με τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Για χάρη του παιδιού έχουμε άριστη επικοινωνία και το έχω καθημερινές εγώ και τα σαββατοκύριακα εκείνος.

Για έναν ολόκληρο χρόνο και μέχρι το παιδί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα δεν το κούνησα ρούπι από το σπίτι. Ειδικά τις καθημερινές που είχα εγώ το παιδί πέραν από τη δουλειά μου δεν πήγαινα πουθενά αλλού αλλά και τα σαββατοκύριακα έμενα μέσα για να μπορεί η μικρή όποτε θέλει να με παίρνει τηλέφωνο ή να μου κάνει βιντεοκλήση. Τώρα ένα χρόνο μετά αποφάσισα να κάνω και εγώ τα πρώτα βήματα για να κάνω μία νέα σχέση και να προχωρήσω στη ζωή μου.

Μέσω κοινής παρέας γνωριστήκαμε με ένα τύπο δύο χρόνια μικρότερό μου και κανονίσαμε να βγούμε ραντεβού. Το μοναδικό που γνώριζε για εμένα ήταν ότι ήμουν χωρισμένη. Δεν ήξερε ότι είχα παιδί. Σάββατο βράδυ λοιπόν κανονίζουμε και βγαίνουμε. Φοράω τα καλά μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου, βάζω και τα αρώματά μου και πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι που εκείνος πρότεινε.

Η βραδιά ξεκίνησε πολύ όμορφα μέχρι που ανέφερα την ύπαρξη της κόρης μου που αγνοούσε και τότε πέταξε την τρελή ατάκα: «Μα καλά. Είσαι μάνα, έχεις παιδί. Τι δουλειά έχεις και βγαίνεις με τον έναν και με τον άλλον και δεν κάθεσαι σπίτι σου με το παιδάκι σου;». Προς στιγμήν τα έχασα αλλά γρήγορα βρήκα και πάλι θάρρος και του απάντησα ανάλογα: «Το ότι είμαι χωρισμένη και έχω παιδί δεν σημαίνει ότι είμαι και καλόγρια και θα κάτσω μία ζωή σπίτι να κλαίω το μακαρίτη και να μεγαλώνω το παιδί του. Το παιδί μου αυτή τη στιγμή είναι με τον πατέρα του και είναι στα καλύτερα χέρια. Τι σημαίνει; Ότι πρέπει να κάτσω και εγώ σπίτι ή θα μείνω για πάντα μόνη; Παιδί και προσπάθεια για χτίσιμο μιας νέας ζωής πιστεύεις δεν μπορούν να συνδυαστούν;». 

Είχε το θράσος και ανταπάντησε. «Μη με παρεξηγείς αλλά οι μόνες μαμάδες λίγο το έχετε παρακάνει. Παραμελείτε τα παιδιά σας, τα παρατάτε δεξιά και αριστερά σε νταντάδες, γιαγιάδες και παππούδες και βγάζετε τα απωθημένα σας. Μόλις χωρίσετε, ξεχνάτε τα παιδιά σας και βγαίνετε κάθε μέρα και με άλλον λες και προσπαθείτε να καβατζωθείτε. Δεν λέω ότι κάνεις και εσύ το ίδιο αλλά το κάνουν σχεδόν όλες».

Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν άνθρωποι με τέτοια νοοτροπία. Μετά τα τελευταία του λόγια σηκώθηκα και έφυγα χωρίς καν να τον κοιτάξω. Μου ήρθε να τον φτύσω κατάμουτρα αλλά συγκρατήθηκα. Δεν είχαμε βρεθεί παρά μόνο δύο φορές  και δεν του είχα δώσει τέτοιο δικαίωμα.

Δεν ξέρω τι είδους μαμάδες έχει γνωρίσει εγώ πάντως όσες μόνες μαμάδες ξέρω είναι όλες τους κυρίες απέναντι στα παιδιά τους και όση προσωπική ζωή έχουν την κρατούν μακριά από το σπίτι τους χωρίς να παραμελούν τα παιδιά τους και χωρίς να τα εκθέτουν. Με το να βγαίνει μια μόνη μαμά με κάποιον για ποτό ή να κάνει μία νέα γνωριμία δεν βγάζει απωθημένα, αντίθετα κάνει αυτό που κάθε φυσιολογικός νέος άνθρωπος πρέπει να κάνει. Οι άνθρωποι δεν είμαστε για να μένουμε πίσω και να κλαίμε το παρελθόν. Είμαστε για να προχωράμε μπροστά και να αναζητούμε το καλύτερο για εμάς μετά την ατυχία που είχαμε στον πρώτο μας γάμο.

Τώρα από κει και πέρα τι να πω; Ντροπή σας σε μερικούς να πιστεύετε και να λέτε τέτοια πράγματα. 

Μάγδα