Ήμουν θύμα άγριας ενδοοικογενειακής βίας αλλά σήμερα αναπνέω ξανά. Κυριακή Χαριτάκη σ’ ευχαριστώ!

Ήταν πολλά τα βράδια που έψαχνα σ αυτήν την (θεοσταλτη) σελίδα για ιστορίες παρόμοιες με τη δική μου..Ηθελα να δω, πως τελείωνε, τις αντιδράσεις, τα συναισθήματα..Τα σχόλια των αναγνωστών, που ήταν και τα μόνα που δεν άλλαζαν… ” Φυγε”….. Δυστυχώς μερικές φορές το λάθος το βλέπουμε…Απ την αρχή, κι όμως, πιστεύουμε ότι θα το τουμπαρουμε. Θα γίνει σωστό. Γιατί όταν θες, μπορείς..Αλλα τελικά, δε μπορείς.

7 χρόνια πριν,ήτανε γραμμένο μου να τον γνωρίσω..Ενας άνθρωπος που πραγματικά με γοήτευσε, απ τη πρώτη στιγμή…Ευγενικος,με χιούμορ, μου δημιούργησε ένα συναίσθημα που δεν είχα ξανά αισθανθεί, (σα παιδί χωρισμενων γονιών, έχοντας μεγαλώσει με τη μητέρα μου και με ένα πατέρα ανύπαρκτο από τα 5) ,μεταξυ ασφαλείας και της αίσθησης πως με ήξερε χρόνια… Εκείνος εργαζοταν σε νησί, εγώ στην Αθήνα. Είχε έρθει με άδεια, και οι στιγμές που έζησα μαζί του εκείνο το διαστημα δεν συγκρινονται.

Ηταν Απρίλιος και η καλοκαιρινή μου αυγουστιατικη άδεια με βρήκε στο νησί..και εκεί ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα μια άλλη πλευρά ανθρωπου..Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν τη σκύλιτσα μου που είχα χάσει πριν 6 μήνες περίπου και τη γιαγιά μου, ότι δε θα τη γλίτωνα, και τουλάχιστον θα έβρισκα αυτές.Αφού η όψη μου στο καθρέφτη δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ήμουν, ξημερώματα όταν κοιμόταν κατάφερα να φτάσω στο αεροδρόμιο.Αλλαξα τη πτήση.Γυρισα.Θυμαμαι έκλαιγα, όχι από θυμό, αλλά απογοήτευση. Τόσο ηλιθια ήμουν. Η επιμονή του απερίγραπτη. Πέρασε περίπου ένας χρόνος κ ακόμα επέμενε.”Δεν ήμουν εγώ, ήταν το ποτό “” Τώρα έπρεπε να σε γνωρίσω, δως μου μια ευκαιρία “Και ναι. Το έκανα.

Μετά από αρκετές συναντήσεις μας στην Αθήνα,Παρατησα τη δουλειά μου,τη μητέρα μου που βοηθούσα οικονομικά μέχρι τότε στο σπίτι, πήγα μόνιμα εκεί.Ένα διάστημα μετά ήρθε η πρώτη μου εγκυμοσύνη. Και ο γάμος μας…Και αφού γέννησα τον μικρό μου, μέσα Δεκεμβρίου, τα πρώτα του Χριστούγεννα με βρήκαν ακίνητη στο κρεβάτι… Μωβ. Με μια μέση άχρηστη. Με ένα κεφάλι που αν το έπιανες από πίσω δε θα πίστευες πόσο μεγάλο μπορούσε να γίνει από τα χτυπήματα στο τοίχο. Έφερε τη μάνα του να με βοηθήσει. Αυτή; Στο κόσμο της.Και πέρασε κ αυτό.Και δε μίλησα πουθενά.Και συνέχισα.Και μου ζητούσε συγνώμη.Και μου ορκίστηκε.Δε θα ξαναγίνονταν.Και τα επόμενα 2 χρόνια πέρασαν όμορφα. Πραγματικά όμορφα. Τον αγαπούσα. Δεν νομίζω ότι μ αγάπησε ποτέ.Ολα θύμιζαν φυσιολογική οικογένεια!

Θελαμε ένα δεύτερο παιδί κ ως εκεί.Ολα πήγαν καλά κ ήρθε στη ζωή ο 2ος μικρός μου.Παραιτηθηκε,γυρισαμε Αθήνα.Καινουρια αρχή, είπαμε.Καπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα.. Λίγο τα οικονομικά που μας δυσκόλεψαν, λίγο τα παιδιά που η προσοχή μου ήταν πάνω τους, άρχισαν οι τσακωμόι ο ένας μετά τον άλλον.Με τους τσακωμούς αυτόματα ξεκίνησαν τα νεύρα, με τα νεύρα τα παράπονα κ οι απειλές.Μια κατάσταση που, οκ, μπορεί να την έχουν περάσει πολλά ζευγάρια,αλλα το παρελθόν μας ήταν μια βαριά σκιά που με καταπλακωνε κάθε φορά που αγριευαν τα μάτια του. Κάθε φορά που με κατηγορούσε για όλα, έφταιγα δεν έφταιγα.Μια απρόοπτη κ αναπάντεχη εγκυμοσύνη με έστειλε κατευθείαν στη κατάθλιψη.Μια εγκυμοσύνη που δεν ξέραμε πραγματικά από που μας ήρθε! Δεν υπάρχει περίπτωση, έλεγα με λυγμούς…Δεν το θέλω. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!Θεωρούσα στάνταρ ότι θα το ρίξω. Αυτός ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ.ΜΟΥ ΈΔΙΝΕ ΔΎΝΑΜΗ. Κοιτώντας τα μάτια των παιδιών μου σκεφτόμουν ότι δεν είμαι ικανή να το σκοτώσω.Μια εγκυμοσύνη απίστευτα δύσκολη, από όπου και να το πιάσεις. Προβλήματα υγείας του μωρού, εξετάσεις στις εξετάσεις,δε μπορούσα να φάω, να πιω, να σκεφτώ και φυσικά οι κρίσεις πανικού δεν άργησαν να μου χτυπήσουν τη πόρτα.

Ημουν η τρελή της οικογένειας, αυτή που ενώ ήταν κλεισμένη μέσα στο σπίτι με δύο παιδιά και ένα ακόμα στη κοιλιά,δεν είχα δικαίωμα να γκρινιάζω, να αγανακτισω, να απελπιστω.Για όλες αυτές τις αντιδράσεις κ τα συναισθήματα έφταιγαν τα ψυχολογικά μου, έλεγε. Ότι αυτή είναι η ζωή μου και πρέπει να συμβιβαστώ. Ότι ενώ καθόμουν και κλαιγομουνα έτρεχαν τα οικονομικά προβλήματα και εγώ αδιαφορούσα.Περασε ο καιρός κάπως έτσι.Κατηγορουσα τον εαυτό μου για όλα. Κ αυτός το ίδιο.. Εγώ ήμουν η πηγή του κακού. Του το λέγανε ότι δεν έπρεπε να πάρει γυναίκα από διαλυμένη οικογένεια έλεγε και πόσο δίκιο είχε ο πατέρας μου που μας παράτησε.Και μάζευα μέσα μου…

Οταν ένας άνθρωπος είναι βίαιος μπορεί να  ειναι με όλους κ με όλα. Με σένα, με έναν ξένο,με το σκύλο,με ένα παιδί.Μπορεί να σε χτυπάει στο σώμα, στη ψυχή, στο μυαλό.Τα ματιά είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Και όταν σε φοβισουν τα μάτια ενός ανθρώπου,μερικές φορές καλό είναι να κάνουμε ένα βήμα πίσω,… Η μπροστά.. Στις δύσκολες στιγμές, στις δύσκολες καταστάσεις, μπορεί να έχουμε την ανάγκη ένα άτομο να μας σπρώξει να κάνουμε το σωστό ανεξάρτητα για το αν θα μας πονέσει η όχι.

Οταν φεύγεις,πονάς.Βαθιά ανάσα και βουτάς για να δώσεις αέρα στα παιδιά σου.Και κάποια στιγμή θα βγεις στην επιφάνεια ξανά. Και θα αναπνευσεις πάλι καθαρό αέρα.Δε πνιγεσαι. Κυριακη Χαριτακη, μέσα από το single, ήσουν το άτομο αυτό για μένα.Που με έσπρωξε και μου έδειξε πως να κρατήσω την ανάσα μου.. Συγχαρητήρια για αυτό που κάνεις. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη. 

Ντίνα

*Κορίτσι μου όμορφο, εσύ και όλοι όσοι βγαίνετε από αδιέξοδο, όποιο κι αν είναι αυτό, είστε ο λόγος που έφτιαξα αυτή τη σελίδα. Και κάθε φορά που μαθαίνω κάτι τέτοιο, να’ ξερες πόσο στενοχωριέμαι για όλον αυτό τον πόνο αλλά και πόσα μέτρα ψηλώνω, όταν μαθαίνω ότι έστω και λίγο με τον τρόπο μου βοήθησα να ξεφύγετε! Καλή ζωή να έχεις από εδώ και πέρα, στο εύχομαι με όλη μου την καρδιά! | Κυριακή Χαριτάκη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ