Η παράσταση

Παίρνω θέση και πάλι, να παρακολουθήσω την παράσταση. Ένα θέατρο σκιών. Τα φώτα κλείνουν, η κουρτίνα ανοίγει.

Ένα παιδί κάθεται στο χαλί του σαλονιού και παίζει με τα παιχνίδια του, όμως οι κινήσεις του είναι μηχανικές. Το μυαλό του είναι αλλού. Η καρδιά του παιδιού χτυπάει δυνατά. Από την κουζίνα ακούγονται φωνές.

– ΜΕ ΤΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΣΟΥ ΗΣΟΥΝ ΠΑΛΙ; ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΑΡΓΗΣΕΣ;
– ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ ΡΕ, ΤΡΕΛΗ! ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΜΟΥΝ!
– ΠΗΡΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΙΧΕΣ ΦΥΓΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΩΡΕΣ, Μ’ ΑΥΤΗΝ ΗΣΟΥΝ ΠΑΛΙ!
– Α ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ ΠΙΑ!

Τα χέρια του παιδιού χτενίζουν (λίγο βίαια αλήθεια είναι) τα μαλλιά της κούκλας και η καρδιά του πάει να σπάσει. Τρέμει κιόλας λίγο. Ακούγονται ήχοι από πιάτα που σπάνε, πετάγεται πάνω το παιδί, τρέχει στη κουζίνα.

– ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕΣΑ ΕΣΥ!
– ΑΣΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΑΣΕ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΤΙ ΑΛΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ, ΔΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΔΕΣ ΤΙ ΜΠΑΜΠΑ ΕΧΕΙΣ!
– ΣΚΑΣΕ! ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ!

Το παιδί κοιτάει τον τοίχο απέναντι του. Οι λέξεις πετάνε, γίνονται γκράφιτι στον τοίχο ΑΛΗΤΗ ΤΡΕΛΗ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΓΚΟΜΕΝΑ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ Η ΚΑΡΓΙΟΛΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΕΧΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΕ ΘΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΕΙΣ ΕΤΣΙ ΕΥΚΟΛΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΣΙΧΤΙΡ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΙΑ μεγάλες λέξεις γραμμένες με κόκκινο , μπλε και μαύρο σπρέι.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.