Η μητέρα μου λίγο πριν πεθάνει, με βοήθησε να κάνω παιδί με σπέρμα δότη!

Λένε ότι χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί. Στην δική μου περίπτωση, χρειάστηκε έναν μικρό στρατό, για να αποκτήσω ένα. Η μητέρα μου ήταν εκείνη που με βοήθησε. Ο καλύτερος μου φίλος ήταν μάρτυρας στην σύλληψη. Μια άλλη φίλη μου κρατούσε το χέρι, όταν γέννησα. Που ήταν ο σύζυγος μου; Πίστεψε με, ήταν στιγμές που αναρωτιόμουν το ίδιο.

Είμαι αυτό που λένε μόνη μαμά από επιλογή, αλλά εκείνη τη στιγμή, ένιωθα ότι δεν είχα καμία. Ήμουν 37 ετών, χωρίς μια σοβαρή σχέση δίπλα μου, και το βιολογικό μου ρολόι, ήταν έτοιμο να σπάσει. Μια ματιά σε κάθε μωρό με έκανε να ζαλίζομαι, από την ανάγκη να αποκτήσω δικό μου . Βρέθηκα να κοιτάω στραβά, άλλες έγκυες γυναίκες.

Ένα βράδυ, είχα μια ιδιαίτερη συζήτηση με τη μητέρα μου η οποία πέθαινε από καρκίνο στον πνεύμονα. Της είπα ότι ήθελα να κάνω παιδί. Τα μάτια της φώτισαν και μου είπε, ” Το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, είναι τα παιδιά μου”. Πίστευα ότι ο συντηρητικός πατέρας μου, θα είχε ενστάσεις, αλλά στο τέλος το μόνο που είπε ήταν,  ” Θα κρατάω εγώ το παιδί!”.

Είναι σημαντικό να έχεις την υποστήριξη της οικογένειας σου, αλλά είχα αρχίσει να πτοοούμαι, με το φόβο ότι θα ήταν άδικο να φέρω ένα παιδί, σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Θα είχαμε αρκετά χρήματα, αρκετό χρόνο, και αρκετή αγάπη; Η μητέρα μου έθεσε μια καινούρια προοπτική. “Τι θα έκανες αν ήσουν παντρεμένη και είχες ένα μωρό, και μια μέρα ο άντρας σου περπατούσε στο δρόμο και τον πατούσε ένα αυτοκίνητο;”

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της εξέτασης. ” ‘Ετοιμη;” ρώτησε ο γιατρός. “Δεν ξέρω” του απάντησα.  Είχα ωορηξία, το σπέρμα είχε ξεκαταψυχθεί, και δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναγίνω νέα. Μετά από τρείς μήνες και μια εμφύτευση, ξαφνικά βρισκόμουν στο δρόμο της μόνης μητρότητας.

Κράτησα την εγκυμοσύνη μυστικό , ώστε να αποφύγω ερωτήσεις. Δεν θα έπρεπε; Σχεδόν κανείς δεν ρώτησε, εκτός από ένα περίεργο email που έλαβα από έναν πρώην συνάδελφο.

” Δεν το ήξερα ότι ήσουν παντρεμένη,” μου έγραψε.

“Δεν είμαι,” του απάντησα.

” Ποιός είναι ο πατέρας;”

“Δεν ξέρω το όνομα του,” του απάντησα.

Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν διαφορετική από τις άλλες, και παρόλο που πήγα σε πολλά ραντεβού με τον γιατρό μου, μόνη μου, έπρεπε επίσης να βγαίνω έξω μόνη μου να αγοράζω τα φαγητά για τις λιγούρες μου. Οι φίλοι μου γέμισαν το κενό, που άφησε ο φανταστικός μου σύζυγος. Ο ένας ήρθε στον πρώτο υπέρηχο, και μια φίλη μου κέρδισε σε στοίχημα το να παρευρίσκεται στην αίθουσα τοκετού.

Όταν η κόρη μου η Όλγα γεννήθηκε, σκέφτηκα ότι επιτέλους είμαι μητέρα. Όχι μόνη, απλά μητέρα. Η χαρά που ένιωσα ήταν απίστευτη, παρόλο που όταν κοιτάω το πρόσωπο του μωρού μου, εύχομαι η δική μου μαμά που πέθανε τρείς μήνες νωρίτερα, να μπορούσε να την είχε δεί.

Τους πρώτους έξι μήνες, η μόνη φορά που σκέφτηκα λίγο περισσότερο την κατάσταση μου, ήταν όταν έκανα αίτηση για να βγάλω διαβατήριο στην κόρη μου. Στο κενό που ζητούσε όνομα πατρός, δεν έγραψα. “Κάθε παιδί κυρία μου, έχει ένα πατέρα!” επέμεινε ο υπάλληλος. Στο τέλος απάντησα ότι ” Το δικό μου έχει δωρητή σπέρματος!” και στο δωμάτιο ξαφνικά επικράτησε σιγή.

Περιστασιακά, όταν κάποιος μαθαίνει ότι είμαι μόνη μαμά, ακούω λίγο τη φωνή του να χάνεται. Αλλά κατά κάποιο τρόπο, νομίζω ότι το έχω κάνει πιο εύκολο. Δεν υπάρχουν διαφωνίες  για το τι θα φάει το παιδί, τι ώρα θα κοιμηθεί και πως θα μεγαλώσει. Φυσικά, δεν έχω διαβάσει ένα βιβλίο και δεν έχω δεί μια ταινία ολόκληρη, εδώ και μήνες. Αλλά όλη αυτή η σύγχιση εξαφανίζεται, όταν με φωνάζει ” Μαμά!” Εκείνες τις στιγμές σκέφτομαι, ότι μπορεί να είμαι ελεύθερη, αλλά δεν είμαι μόνη.

Πηγή : http://www.marieclaire.com/