Μόνη μαμά υιοθέτησε δύο κοριτσάκια από διαφορετικές οικογένειες. Κι αυτή είναι η ιστορία της!

Η Bethany είναι μια λευκή, μόνη μαμά δύο έγχρωμων κοριτσιών, 4 χρονών και 2 μηνών, τα οποία υιοθέτησε από διαφορετικές οικογένειες. Εργάζεται πολλές ώρες κάθε μέρα για να τα βγάλει πέρα και τις ώρες εκείνες που είναι στη δουλειά, κρατάει τα μωρά babysitter, αφού οι παππούδες μένουν μακριά και δεν μπορούν να τη βοηθήσουν. Τους βλέπει περίπου μία φορά το μήνα.

«Προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι εκεί για τις κόρες μου και να ξέρουν ότι τις αγαπώ πολύ. Ο ενεργός μου ρόλος ως μαμά και η αγάπη που τους δίνω είναι τα δύο βασικά στοιχεία της φιλοσοφίας μου ως μαμά»

Πώς πήρες μία τέτοια απόφαση;

Το καλοκαίρι πριν κλείσω τα 40 έβγαινα με κάποιον που δεν άξιζε τελικά ούτε να τον κοιτάξω. Ένα βράδυ που δεν είχα ύπνο, σκεφτόμουν τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Η υγεία μου ήταν σε άριστη κατάσταση και εργαζόμουν σε μία πολύ καλοπληρωμένη δουλειά, αλλά δεν είχα καταφέρει να στεριώσω σε σχέση ούτε και να κάνω οικογένεια. Ήθελα πολύ να γίνω μαμά, αλλά τα περιθώρια στένευαν. Έπρεπε να κάνω κάτι πριν με πάρουν και άλλο τα χρόνια. Αποφάσισα να υιοθετήσω και το έψαξα πολύ, αλλά ποιος θα έδινε παιδί σε μία γυναίκα δεν είναι παντρεμένη, έχει κλείσει τα 40 της χρόνια και δουλεύει όλη μέρα; Έκανα αίτηση σε πολλά γραφεία υιοθεσιών, αλλά όλοι με απέρριψαν. Ο μοναδικός που μπόρεσε να με βοηθήσει και είχαμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα ήταν ο δικηγόρος μου, ο οποίος με έφερε σε επαφή με τη μητέρα της μεγαλύτερης κόρης μου.

Η Louisa είναι σήμερα 4 ετών και κατόπιν συμβουλής παιδοψυχολόγου της είπα από νωρίς (πριν καν αρχίσει να περπατάει) ότι είναι υιοθετημένη γιατί ήθελα να συμφιλιωθεί με την ιδέα μεγαλώνοντας και όχι να το μάθει σε μεγάλη ηλικία, να φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή της και να με μισήσει. Της μιλάω συχνά για τους βιολογικούς της γονείς, την Audrey και τον Vernon, γιατί θέλω να ξέρει ποιοι άνθρωποι την έφεραν στη ζωή. Δεν θέλω το παιδί μου να έχει κενά στην ιστορία αυτή. Στην τελική αφορά τη δική της ζωή και θέλω να ξέρει τα πάντα.

Λίγο αφού υιοθέτησα την πρώτη μου κόρη σκέφτηκα ότι θα ήθελε να έχει έναν αδερφό ή μία αδερφή. Με δεδομένο ότι η κόρη μου είναι έγχρωμη ήθελα να έχει ένα αδερφάκι που να της μοιάζει. Ήθελα μεγαλώνοντας να έχει κοντά της έναν άνθρωπο δικό της, που να μοιάζουν και να μεγαλώσουν μαζί σαν αδέρφια.

Η μικρή μου κόρη, η Alice, είναι επίσης υιοθετημένη, αλλά από διαφορετική μητέρα και πατέρα. Είναι μόλις δύο μηνών, η Louisa την αγαπάει πολύ και θέλει να βρίσκεται όλη την ώρα κοντά της. Μου λέει συχνά “H Alice και εγώ μοιάζουμε. Μακάρι να μοιάζαμε και εμείς“. Λέει σε όλους πόσο της αρέσει που είναι η μεγάλη αδερφή και θαυμάζω το δέσιμο που έχουν αναπτύξει.

Στην αρχή όλοι με ρωτούσαν αν ανησυχούσα μήπως δεν αγαπήσω τα παιδιά μου, επειδή δεν είναι βιολογικά μου παιδιά. Στην αρχή πράγματι ανησυχούσα, αλλά το καλύτερο μάθημα που πήρα στην πορεία είναι ότι τα παιδιά αυτά τα αγαπάς περισσότερο και από τα βιολογικά σου παιδιά. Είναι τα παιδιά της καρδιάς σου. Λατρεύω τα παιδιά μου και θέλω να πω σε όσους γονείς θέλουν να υιοθετήσουν, αλλά ανησυχούν μήπως δεν δεθούν με τα παιδιά τους, να μη φοβούνται. Όταν κάποτε αγαπήσουν τα παιδιά τους περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο, θα θυμηθούν τα λόγια μου.

Η ανατροφή που πήρες από τους γονείς σου επηρεάζει τον τρόπο που μεγαλώνεις τα δικά σου παιδιά;

Μεγάλωσα σε μία παραδοσιακή οικογένεια με μαμά, μπαμπά και ένα μεγαλύτερο αδερφό. Οι γονείς μου ήταν πάντα κοντά μας και δεν μας άφησαν λεπτό να νιώσουμε μόνοι ή παραμελημένοι. Ήταν πάντα παρόντες σε κάθε μεγάλο γεγονός και κεφάλαιο της ζωή μας και αυτό είναι που θέλω και εγώ να πετύχω: να με θεωρούν τα παιδιά μου αξιόπιστη. Σίγουρα υπήρξαν και οι στιγμές που έδειξαν «σκληρή αγάπη», αλλά πάντα τους σεβόμασταν, τους εμπιστευόμασταν, τους λέγαμε τα πάντα και είμαστε ακόμα και σήμερα πολύ κοντά ο ένας με τον άλλο.

Τί σου αρέσει περισσότερο τώρα που είσαι και εσύ μαμά;

Είναι πολλά, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Στη μεγάλη μου κόρη άρεσε από πολύ μικρή το πατινάζ στον πάγο γι’ αυτό και αποφάσισα να της ξεκινήσω μαθήματα. Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν το πρώτο της μάθημα, από το οποίο δεν μπορούσα να απουσιάζω. Βγαίνοντας από την πίστα με κοίταξε και σήκωσε ψηλά τους δυο της αντίχειρές της φορώντας ακόμα τα λευκά της γάντια σαν να μου έλεγε «Μαμά με είδες; Τα κατάφερα», δείχνοντάς μου πόσο πολύ ενθουσιασμένη και χαρούμενη ήταν. Μαζί με εκείνη όμως ήμουν και εγώ και ενθουσιασμένη και χαρούμενη γιατί ήμουν εκεί. Αυτές είναι οι στιγμές που λατρεύω περισσότερο. Οι πιο απλές. Ακόμα και όταν της φτιάχνω ένα τοστάκι ή μου λέει «Μαμά, σ’ αγαπώ» είναι σαν να μου χαρίζει τον ουρανό με τα άστρα.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι;

Χτες βράδυ η μεγάλη μου κόρη είχε πολύ υψηλό πυρετό. Ήταν άρρωστη όλη την εβδομάδα και είχε πυρετό, αλλά όχι τόσο πολύ. Την πήγα στο γιατρό και έπρεπε να πάρει κάποια φάρμακα κάτι που η μικρή αρνιόταν πεισματικά. Κάθε φορά που της τα έδιναν, εκείνη έκανε εμετό. Της τα ξαναέδινα, εκείνη πάλι εμετό. Στο τέλος τα πήρε, αλλά με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε «Δεν θέλω να είσαι μαμά μου πια». Πρέπει να επιμένεις και να δείχνεις σκληρή αγάπη κατά περιόδους για να καταλάβει το παιδί πώς ό, τι κάνεις το κάνεις για το καλό του.

Κάτι που με κάνει πολύ ευτυχισμένη είναι ότι στα σχολεία πλέον εξηγούν στα παιδιά ότι δεν είναι απαραίτητο να μοιάζουν όλα με τους γονείς τους. Η προσέγγιση αυτή του σχολείου βοηθάει πολύ και το δικό μου έργο, αλλά τι λέμε σε ένα παιδί όταν μας ρωτάει «που είναι ο μπαμπάς μου και ποιος είναι ο μπαμπάς μου;» Σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μεγάλη νευρικότητα.

Της δείχνω συχνά φωτογραφίες των γονιών της και προσπαθώ να της μιλάω για εκείνους, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που κάνω. Λειτουργώ περισσότερο με το ένστικτο. Ξέρω ότι κάποτε θα με ρωτήσει πράγματα που δεν θα ξέρω τι να της απαντήσω. Δεν μπορώ παρά να προσπαθήσω και να κάνω το καλύτερο που μπορώ.

Σου μένει χρόνος για τον εαυτό σου;

Τώρα που τα παιδιά είναι ακόμα μικρά, όχι, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Μου αρέσει να τους αφιερώνω όλο μου το χρόνο. Πιο πολύ μου αρέσει η Παρασκευή βράδυ που έχω τελειώσει από τη δουλειά, το σαββατοκύριακο δεν εργάζομαι και κάθομαι με τα παιδιά σπίτι. Φτιάχνουμε πίτσα, παίζουμε παιχνίδια, δίνουμε και στο μωρό το γάλα του και περνάμε ωραία.

Ποια συμβουλή έχεις να δώσεις στους νέους γονείς;

Όσοι θέλετε να υιοθετήσετε, αλλά παρουσιάζονται νομικά εμπόδια μην τα παρατάτε. Πέρασα και εγώ από αυτή τη διαδικασία και ξέρω πως είναι. Να επιμείνετε ακόμα κι αν όλα τα γραφεία υιοθεσιών σας απορρίψουν.

Μία άλλη συμβουλή που έχω να δώσω στους νέους γονείς είναι να είναι συνεπείς με τα παιδιά τους, να τους δείχνουν την αγάπη τους και να κάνουν όσο πιο έντονη μπορούν την παρουσία τους ώστε τα παιδιά τους να καταλάβουν πως ό, τι και αν τους συμβεί μπορούν να απευθυνθούν στη μαμά και το μπαμπά. Τα παιδιά χρειάζονται πειθαρχία και οργάνωση.

Πώς αντιμετωπίζεις τις πιο απρόβλεπτες στιγμές της μητρότητας;

Όταν τα παιδιά μου ήρθαν στη ζωή μου, έγιναν η νούμερο ένα προτεραιότητά μου. Χρειάστηκε να κάνω πολλές ανακατατάξεις στη ζωή μου και να αυτοπροσδιοριστώ ως άνθρωπος. Πολλά από τα πράγματα που ήταν για μένα μέχρι τώρα σημαντικά έγιναν ασήμαντα και το ανάποδο.

Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν είχα πάει με τη μεγάλη μου κόρη σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο για να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα στολίδια. Επισκεφτήκαμε ένα τεράστιο μαγαζί που είχε τόσα πολλά στολίδια που δεν ξέραμε τι να διαλέξουμε. Λόγω εορτών η επιχείρηση είχε φέρει μία ομάδα νέων κοριτσιών που ήταν ντυμένες μπαλαρίνες και χόρευαν με τα παιδάκια που επισκέπτονταν το μαγαζί. Παρατήρησα τότε πως όλες οι κοπέλες ήταν λευκές – ούτε μία έγχρωμη, ούτε μία «διαφορετική». Ζήτησα να μιλήσω με το διευθυντή αμέσως. Το χρώμα του δέρματος δεν θα το παρατηρούσα ποτέ όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει και το αν ένας άνθρωπος είναι λευκός ή έγχρωμος είχε γίνει πολύ σημαντικό για μένα. Στις γιορτές στα εμπορικά κέντρα γίνεται χαμός. Τα επισκέπτονται άνθρωποι λευκοί, έγχρωμοι, ξένοι, ντόπιοι, άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε εθνικότητας. Άνθρωποι από διαφορετικά οικονομικά και κοινωνικά υπόβαθρα. Γιατί εμείς να επιμένουμε να πλασάρουμε έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου και να μη δεχτούμε τη διαφορετικότητα;

Ποια γνώμη θα ήθελες να έχουν τα παιδιά σου μεγαλώνοντας για σένα;

Θέλω τα παιδιά μου μεγαλώνοντας να θυμούνται μία μαμά που ήταν πάντα κοντά τους και που τα αγαπούσε. Ξέρω ότι θα υπάρξουν και όχι και τόσο ιδανικές μέρες, μέρες που θα τσακωνόμαστε, μέρες που δεν θα θέλουν να μου μιλήσουν. Τα κορίτσια μου είναι υιοθετημένα και πιθανόν να μου πουν κάποια στιγμή πάνω στα νεύρα τους «δεν θέλω εσένα. Θέλω τη μαμά μου». Ξέρω πως κάποια στιγμή θα το πουν. Θέλω όμως και να μπορούν να μου αναγνωρίσουν ότι ήμουν πάντα εκεί για εκείνα.

Πηγή: people.com