Η ευτυχία της δυστυχίας

Η ευτυχία της δυστυχίας είναι ένας συλλογισμός που έκανα σήμερα, σκεπτόμενη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας φίλος.

Bρισκόταν σε ένα γάμο συμβιβασμού, όπως πολλοί. Κάποια στιγμή γνώρισε μια κοπέλα και ένιωσε πως ήταν αυτό που πάντα έψαχνε (όχι, δεν είμαι εγώ αυτή η κοπέλα). Θεώρησε λοιπόν δίκαιο και ειλικρινές να κάνει το βήμα και να αναζητήσει αυτό που θέλει η ψυχή του, σεβόμενος πάντα την πρώην γυναίκα του και αφιερώνοντας σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο του στα παιδιά του. Όμως, η «κοινωνία», τα «πρέπει» και ο «κόσμος», καθώς επίσης και ο εγωισμός, είναι έννοιες βαθιά ριζωμένες μέσα μας.

Και εδώ έρχεται «η ευτυχία της δυστυχίας».. δεν μπορώ να θυμηθώ αν το διάβασα κάπου, όμως νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα όχι μόνο στον προαναφερθέντα, αλλά σε πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, αν και –ευτυχώς–  μόνο κατά καιρούς…

Η «ευτυχία της δυστυχίας» είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία αναγνωρίζεις ότι είσαι δυστυχής, όμως νιώθεις ανήμπορος να κάνεις κάτι για να το διορθώσεις… Γνωρίζεις ότι η κατάσταση αυτή σε αρρωσταίνει και όμως κάθεσαι και υπομένεις, υποστηρίζοντας απλώς ότι για όλα ευθύνονται εξωτερικοί παράγοντες, ότι τίποτα δεν είναι «απλό» να διορθωθεί.

Εγώ ξέρω αυτό και μάλιστα από προσωπική εμπειρία… Αυταπατάσαι! Εθελοτυφλείς! Βολεύεσαι! ΦΟΒΑΣΑΙ!

Έχεις τόσο πολύ εθιστεί στη φυλακή σου, έχει τόσο «ποτίσει» το «είναι» σου η δυστυχία χρόνων, έχεις τόσο συνηθίσει να ζεις σαν το ψάρι μέσα στη γυάλα, που οποιαδήποτε υπόνοια ευτυχίας την αποδιώχνεις από γύρω σου σαν κάτι το μιαρό, σαν κάτι που δεν δικαιούσαι, που δεν είναι για εσένα, ένα βήμα προς το άγνωστο. Και το άγνωστο πάντα μας φοβίζει. Καλύτερα λοιπόν «χρόνια δυστυχής», παρά σε σύγκρουση με την κοινωνία και τα «πρέπει» που μας έχει επιβάλλει.

Καλύτερα να δυστυχήσεις ο ίδιος, παρά να πληγώσεις τον εγωισμό των γύρω σου, επειδή για ΠΡΩΤΗ ίσως φορά στη ζωή σου ΤΟΛΜΗΣΕΣ να διεκδικήσεις αυτό που θα κάνει την ψυχούλα σου ευτυχισμένη..

Καλύτερα η δυστυχία σου να σε αρρωστήσει (χωρίς εισαγωγικά) παρά ο περίγυρός σου να σε κακοχαρακτηρίσει..

Καλύτερα να ζήσεις δυστυχισμένος μια ζωή δίπλα σε ανθρώπους που δεν σε εκτίμησαν ποτέ και πάντα να αναρωτιέσαι αν ΑΥΤΗ, ήταν όντως η ΜΙΑ, η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΟΥ… και όταν τα χρόνια περάσουν να αναρωτιέσαι γιατί στη ζυγαριά έγειρε περισσότερο ο εγωισμός των άλλων, παρά η προσωπική σου ευτυχία και ολοκλήρωση…

Καλύτερα έτσι… γιατί η δυστυχία σου έχει γίνει πλέον η ευτυχία σου.. η σιγουριά σου… η ασφάλειά σου…

Μα για πες μου…

Ως πότε?

Ελένη Π.