Ήμουν μια μαμά που δεν σταματούσε να πίνει…ώσπου κόντεψα να πνιγώ στη μπανιέρα και άλλαξε η ζωή μου…

Άκουσα το μωρό να κλαίει ξανά. Δεν σηκώθηκα. Έμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Με χρειαζόταν αλλά δεν μπορούσα να πάω κοντά του. Ήμουν πολύ μεθυσμένη για να σηκωθώ. Πάλι.

Δεν θυμάμαι πως γύρισα σπίτι. Η τελευταία εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι να έχω πάρει αγκαλιά και με τα δυο μου χέρια δύο μπουκάλια ουίσκι που βρίσκονταν στο τραπεζάκι μπροστά μου φωνάζοντας «Είναι δικά μου. Τα κέρδισα». Κάποιο στοίχημα θα είχα βάλει με τους φίλους μου και καμάρωνα για το θρίαμβό μου.

Η ζωή μου ήταν πάντα ένα μεγάλο πάρτυ. Ήμουν πολύ κοινωνική και έπινα παραπάνω από το κανονικό. Είχα μάθει να βγαίνω με τις παρέες μου και να πίνω σαν να μην υπάρχει αύριο, συνήθεια που δεν σταμάτησα όταν έγινα μάνα. Δεν υπήρχε Σάββατο που να γυρίσω σπίτι νωρίς, ωστόσο τη συνήθεια αυτή να πίνω δεν τη θεωρούσα πρόβλημα. Νόμιζα ότι ήμουν όπως όλοι οι άλλοι, που έβγαιναν κάθε Σάββατο, διασκέδαζαν και χρειάζονταν ολόκληρη την Κυριακή για να συνέλθουν. Αυτό δεν είναι το φυσιολογικό;

Τόσες μεθυσμένες νύχτες βαθιά ριζωμένες όσο η συνήθειά μου. Το ποτό ήταν μέρος της ζωής μου. Οποιοσδήποτε με έβλεπε δεν θα με θεωρούσε αλκοολική, αλλά την ψυχή της παρέας. Ήμουν μεθυσμένη αλλά και έξυπνη και ήξερα να το κρύβω καλά απ’ όλους αλλά και από τον εαυτό μου.

Έκανα το πρώτο μου παιδί στα 34 και θέλοντας και μη, η ζωή μου άλλαξε πολύ… τον πρώτο καιρό τουλάχιστον γιατί μετά επέστρεψα στις παλιές, κακές μου συνήθειες. Αντί να κάθομαι σπίτι με το μωρό, να το κάνω μπάνιο, να το νανουρίζω και να το βάζω για ύπνο το άφηνα στη μάνα μου και έβγαινα έξω μόνο και μόνο για να χορέψω, να φλερτάρω και κυρίως να πιω.

Και τις καθημερινές έπινα, αλλά με μέτρο. Δεν ήμουν κακιά μάνα ούτε αδιαφορούσα για το παιδί. Το πρόσεχα, ήταν πάντα καθαρό και χαρούμενο. Βγαίναμε τις βόλτες μας, κάναμε τα δικά μας και δεν ήμουν παρά μία φουλ οργανωμένη μαμά που είχε πάντα μαζί της πάνες, μωρομάντηλα, κρεμούλα για να μη συγκαεί, τα πάντα. Στους έξω έπαιζα καλά το νέο μου ρόλο, αλλά μέσα μου υπέφερα γιατί ένα μέρος εκείνου του διασκεδαστικού κοριτσιού που ήξερα είχε χαθεί. Κάποια Σαββατοκύριακα αναγκαστικά έμενα μέσα είτε γιατί δεν μπορούσε η μάνα μου να κρατήσει το παιδί είτε γιατί ήταν άρρωστο είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο τη στιγμή που το μόνο που ήθελα ήταν να βγω και να περάσω καλά, δηλαδή να πιω. Το ποτό ήταν ο καλύτερός μου φίλος, η απόδρασή μου…

Άκουσα το κλάμα του ξανά. Δεν είχε νόημα να τον θηλάσω. Το γάλα μου ήταν τοξικό. Ο ήλιος εμφανίστηκε στον ουρανό και τρύπωσε μέσα από το παράθυρο του δωματίου μου. Καθώς έκλεινα τις κουρτίνες έκανα μία ξαφνική αναδρομή στο προηγούμενο βράδυ. Πέρασα κατά τις 3 από τη μητέρα μου και πήρα το μωρό. Ήμουν πολύ μεθυσμένη αλλά είχα μάθει να το κρύβω καλά. Σκέφτηκα άραγε ποτέ σε τι κίνδυνο έβαζα το παιδί μου από τη στιγμή που οδηγούσα μεθυσμένη; Μπαίνοντας στο σπίτι έβαλα το μωρό στην κούνια του και πριν προλάβω να φτάσω στο μπάνιο έκανα εμετό στο διάδρομο. Με θυμάμαι να κάθομαι καταγής ανάμεσα στους εμετούς μου μη μπορώντας να σηκωθώ. Ήμουν χάλια. Γέμισα τη μπανιέρα με νερό και βούλιαξα μέσα της. Έπρεπε να συνέλθω, αλλά δεν μπορούσα. Με κατέλαβε πανικός και ο πονοκέφαλος είχε ήδη αρχίσει να σφυροκοπά το κεφάλι μου.

Δεν έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Δεν πήγαινε άλλο. Αν συνέβαινε κάτι στο μωρό δεν ήμουν καν σε θέση να αντιδράσω. Αυτά σκεφτόμουν και δεν κατάλαβα πως είχε αρχίσει να με παίρνει ο ύπνος με αποτέλεσμα να γλιστράω και να βυθίζομαι στο νερό της μπανιέρας. Ήταν ένα πολύ γλυκό συναίσθημα, αυτό μόνο θυμάμαι. Η απόλυτη ησυχία σε συνδυασμό με τη ζεστασιά του νερού την έκαναν τη δουλειά τους και με πήρε ο ύπνος, και όχι ένας απλός ύπνος. Αυτό ήταν λήθαργος. Είχα βουλιάξει ολόκληρη με το κεφάλι κάτω από το νερό και πάλι δεν ξύπναγα. Και άντρας να υπήρχε σπίτι ήταν τόσο αθόρυβο και γρήγορο όλο αυτό που δεν θα έπαιρνε χαμπάρι. Όση ώρα πνιγόμουν έβλεπα όνειρα: Το παιδί μου να μεγαλώνει, την οικογένειά μου στο οικογενειακό τραπέζι χωρίς εμένα και άλλα όνειρα στα οποία όμως δεν υπήρχα πουθενά.

Ξαφνικά ένιωσα λες και κάποιος με άρπαξε από τα μαλλιά και με τράβηξε έξω από το νερό. Πήρα μία βαθιά ανάσα και άρχισα να βήχω και να βγάζω νερό από το στόμα, τη μύτη, ακόμα και από τα μάτια. Παραλίγο να πνιγώ. Θα πέθαινα και δεν θα το καταλάβαινα. Τι θα γινόταν το μωρό; Πόσος χρόνος θα περνούσε μέχρι κάποιος να ψάξει να με βρει; Το μωρό τι θα γινόταν μέχρι τότε;

Δεν μπορούσα να συνέλθω. Εξακολουθούσα να είμαι μεθυσμένη και το κεφάλι μου να με τσακίζει από τον πόνο είχα όμως τη λογική να σκεφτώ το μεγάλο λάθος που είχα κάνει.

Βγήκα από τη μπανιέρα, φόρεσα το μπουρνούζι μου και πήγα στο  δωμάτιο του μωρού. Το φίλησα απαλά στο μέτωπο και του ψιθύρισα στο αυτί ένα μεγάλο συγγνώμη. Έκατσα στον καναπέ και είπα στον εαυτό μου: «Πρέπει να σταματήσεις να πίνεις. Χρειάζεσαι βοήθεια». Ήταν η πρώτη φορά που το παραδεχόμουν. Ήξερα ότι είχα πρόβλημα αλλά το περνούσα στο ντούκου. Ήταν η πρώτη φορά που αναλάμβανα τις ευθύνες μου και αποφάσιζα να κάνω κάτι για να ξεπεράσω το πρόβλημά μου.

Το επόμενο κιόλας πρωί έψαξα στο διαδίκτυο για βοήθεια. Αρχικά απευθύνθηκα σε μία τηλεφωνική συμβουλευτική υπηρεσία και εκείνοι με τη σειρά τους με παρέπεμψαν σε ψυχολόγο. Οι δικοί μου ήταν κοντά μου σε όλο αυτό. Ήξεραν ότι έχω πρόβλημα τόσο καιρό και εγώ νόμιζα ότι τους το έκρυβα καλά.

Μέσα σε μία νύχτα αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου και το έκανα. Δυστυχώς έπρεπε να φτάσω κοντά στο θάνατο για να το αποφασίσω. Επιτέλους μετά από πολλούς κύκλους ψυχοθεραπείας κατάλαβα τους λόγους που με έκαναν να πίνω και γνώρισα για πρώτη φορά το κορίτσι που «κρυβόταν» τόσο καιρό πίσω από ένα μπουκάλι.

Τρεις μήνες μετά θυμάμαι να βάζω το μωρό για ύπνο και να του λέω: «Πού θέλεις να πάμε αύριο; Στην παιδική χαρά ή μήπως θέλεις να πάρουμε τη γιαγιά και να πάμε βόλτα στις βιτρίνες;».

Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα να κάνω κάτι διασκεδαστικό μαζί με το παιδί μου την Κυριακή. Ήταν η στιγμή που έγινα ξανά διαθέσιμη σαν μαμά αντί να είμαι εκείνη η μεθυσμένη που περνούσε όλη της την Κυριακή στο κρεβάτι προσπαθώντας να συνέλθει από τη σαββατιάτικη κραιπάλη. Από εκείνη τη νύχτα δεν ξαναήπια. Αποφάσισα να μην αφήσω άλλη Κυριακή να πάει χαμένη.

Πηγή: motherwellmag.com