Ήξερα ότι ο άντρας μου θα με χτυπούσε, είχα δει τα σημάδια από πριν…

Στις 10 Οκτωβρίου του 2015 έγραψα στο ημερολόγιό μου:

«Θα με χτυπήσει. Όχι σήμερα, όχι αύριο, ούτε σύντομα πιστεύω, αλλά μία μέρα θα το κάνει. Θα θυμώσει. Θα χάσει την ψυχραιμία του και θα αρχίσει να με χτυπά».

Όλα τα σημάδια ήταν εκεί και το χειρότερο; Τα έβλεπα, αλλά δεν έκανα τίποτα. Μου είχε πει ότι κάθε άντρας στην οικογένειά του είχε χτυπήσει τουλάχιστον μία φορά τη γυναίκα του, αλλά μου υποσχέθηκε να μη γίνει ποτέ σαν αυτούς. Μία μέρα μετά έδειξε φρικτά σημάδια παράλογης οργής. Το μίσος του ήταν τόσο μεγάλο που πήρε φόρα με το αυτοκίνητό του και τράκαρε το δικό μου τόσο δυνατά που το διέλυσε. Ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές στεκόμουν στο πλευρό του και πίστευα ότι μπορούσα να τον κάνει να το ξεπεράσει. Προσπαθούσα να τον βοηθήσω όμως εκείνος εξακολουθούσε να με κατηγορεί για πράγματα που δεν είχα κάνει. Είχε θυμό μέσα του και ώρες-ώρες φερόταν σαν να με μισούσε πολύ και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με πληγώσει.

Γιατί στο διάολο έμενα; Τι έκανα; 

Έμεινα στη σχέση αυτή για πάνω από ένα χρόνο μετά το πρώτο περιστατικό. Όντως το έκανε. Με χτύπησε. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 14 μηνών τσακωθήκαμε τουλάχιστον 20 φορές και κάθε φορά ο τσακωμός μας τελείωνε ή με ξύλο ή κατέστρεφε επίτηδες κάτι που αγαπούσα πολύ για να με πονέσει.

Γιατί λοιπόν έμενα;

Όταν πρωτοέγραψα στο ημερολόγιο ήμασταν μαζί μόνο έξι μήνες. Για χάρη του άφησα τον άντρα μου γι’ αυτό και έπρεπε να κάνω τη σχέση μας να λειτουργήσει. Εγκατέλειψα τόσα πολλά για να είμαι μαζί του, τον άντρα μου, την οικογένειά του, τις ανιψιές μας και τόσους φίλους που με έκριναν για την απόφασή μου.

Στηρίχτηκα σε εκείνον και επένδυσα στη σχέση αυτή δυστυχώς όμως όλα ήταν μία ουτοπία. Αυτός που είχα ερωτευτεί δεν υπήρχε. Ο γοητευτικός, ευγενικός και απίστευτα σέξι άντρας που ερωτεύτηκα δεν ήταν πραγματικός. Ήταν όλα μία απάτη, μία μεταμφίεση, μία μάσκα που φορούσε για να με ξεγελάσει για να νιώσω ασφαλής.

Τότε δεν τα γνώριζα όλα αυτά. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι α) ήταν ένας καλός άνθρωπος που με αγαπούσε και με έκανε χαρούμενη και ότι β) μία μέρα θα με χτυπούσε, αλλά ο εγκέφαλός μου δεν μπορούσε να δεχτεί το συνδυασμό των δύο αυτών γεγονότων. Ήταν τελείως αντίθετα μεταξύ τους.

Ήθελα να πιστέψω στο παραμύθι. Ήθελα να πιστέψω στο happy end μιας ιστορίας αγάπης. Ήθελα να πιστέψω ότι όταν τα πράγματα θα ηρεμούσαν, όλα αυτά θα ήταν μια κακή ανάμνηση και θα ζούσαμε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ, έτσι αγνόησα το δεύτερο γεγονός (β) και έμεινα.

Οι επόμενοι τέσσερις μήνες ήταν καλοί. Τσακωθήκαμε λίγο αλλά ποιο ζευγάρι δεν τσακώνεται;

Σε αυτούς τους τέσσερις μήνες υπήρξε ένας καβγάς που τελείωσε με εκείνον να ανοίγει από τα νεύρα του μία τρύπα στον τοίχο και άλλες τέσσερις περιπτώσεις που τελείωσαν με δυνατές κλωτσιές που με έριξαν από το κρεβάτι, με χτυπήματα στον τοίχο και με σπρωξιές. Πίστευα ότι οι κλωτσιές, οι σπρωξιές και οι γροθιές που έριχνε στον τοίχο ήταν εντάξει από τη στιγμή που δεν με χτυπούσε.

Πίστευα ότι ενδοοικογενειακή βία ήταν τα χαστούκια, οι μπουνιές, οι ξυλοδαρμοί και οι μελανιές. Δεν είχα ιδέα ότι ήμουν θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Σε τέτοια άρνηση ήμουν.

Κάποτε τσακωθήκαμε και μου πέταξε ένα άδειο μπουκάλι μπύρας, το οποίο με χτύπησε στο γοφό. Άφησε μία μικρή μελανιά. Όταν του είπα να μην το ξανακάνει μου είπε ότι δίνω πολλή σημασία και να ηρεμήσω και να μην αντιδρώ υπερβολικά. Συγκεκριμένα μου είπε: «Απλά έπαιζα».

Δεν υπήρχε καμία διάθεση παιχνιδιού στις πράξεις του. Δεν το έκανε για να παίξει. Το έβλεπε τελείως διαφορετικά από μένα, ίσως γι’ αυτό και το συνέχιζε, ωστόσο άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά ήμουν όντως υπερβολική και είχε δίκιο εκείνος. Ζήτησε συγγνώμη και προχωρήσαμε. Πάντα συγνώμη. Πάντα συνεχίζαμε.

Λέγαμε να μείνουμε μαζί στα τέλη του Φεβρουαρίου. Σε εκείνο το σημείο ήμασταν μαζί ένα χρόνο. Οι τσακωμοί σταμάτησαν αρκετές εβδομάδες νωρίτερα. Ήταν πολύ στοργικός και υποστηρικτικός και με τη συμπεριφορά του αυτή με έκανε να αισθανθώ καλά για τη σχέση μας και το μέλλον της.

Οι πρώτοι δύο μήνες συγκατοίκησης ήταν μία χαρά. Ούτε τσακωμοί, ούτε νεύρα, ούτε μώλωπες, ούτε ξύλο. Τηρούσε την υπόσχεσή του ότι δεν θα το ξανακάνει.

Ήμασταν τόσο χαρούμενοι και τόσο ερωτευμένοι. Στα τέλη του Απριλίου μου ζήτησε να τον παντρευτώ και εγώ δέχτηκα.

Ήμασταν αρραβωνιασμένοι! Αυτό ήθελα πάντα, κάποιον να με αγαπήσει έντονα και με πάθος όπως εκείνος. Είχε εμμονή μαζί μου. Με γέμιζε καθημερινά με δώρα, κοπλιμέντα και άπλετη αγάπη. Ήμουν η προτεραιότητά του. Περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και θέλαμε ακόμη περισσότερο. Μέναμε ξύπνιοι μέχρι αργά και χάναμε την αίσθηση του χρόνου. Γελάγαμε, χορεύαμε και απολαμβάναμε την κόλαση αυτή που λέγεται ζωή.

Αλλά…

Τα πράγματα δεν άργησαν πολύ να ξαναγίνουν όπως πριν. Δύο εβδομάδες μετά τον αρραβώνα μας διέλυσε τον υπολογιστή μου πάνω σε μία στιγμή τρελής μανίας. «Ήταν ατύχημα. Συγγνώμη», είπε. Προσπάθησα να φύγω από το σπίτι κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας. Εκείνος δεν ήθελε να φύγω και έτσι άρπαξε την τσάντα από τον ώμο μου και τη χτύπησε με δύναμη στον τοίχο. Ο υπολογιστής μου ήταν μέσα και δεν το ήξερε.

Ήξερα ότι δεν μπορούσα να τον παντρευτώ, αλλά δεν ήμουν και έτοιμη να φύγω. Προσπαθούσα να εκλογικεύσω τη συμπεριφορά του λέγοντας ότι από τη στιγμή που δεν με χτυπούσε με την κανονική σημασία της λέξης, όλα ήταν καλά.

Ήμασταν αρραβωνιασμένοι άρα έπρεπε να μείνω.

Εξακολουθούσα να τον δικαιολογώ – αφού είχε καταφέρει μία φορά να περιορίσει τις κακές του συνήθειες, μπορούσε να το ξανακάνει. Εξάλλου οι τελευταίοι μήνες ήταν υπέροχοι. Ίσως αυτή να ήταν μία κακιά στιγμή.

Ήμουν σε άρνηση οπότε έμενα.

Τους επόμενους μήνες ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο να είναι ένας θαυμάσιος, γλυκός και στοργικός εραστής και στο να είναι ένας τοξικός σύντροφος που ήθελε το κακό μου. Οι καυγάδες μας έγιναν ακόμα πιο έντονοι και άρχισαν να συμβαίνουν όλο και πιο συχνά. Είχε οργή μέσα του και γινόταν τρομακτικός και απρόβλεπτος όταν την έβγαζε προς τα έξω. Άρχισε να πίνει μέχρι που έφτασε σε σημείο να μεθάει κάθε βράδυ. 

Μία μέρα άρχισα να σκέφτομαι πόσα δικά μου αγαπημένα αντικείμενα έχει σπάσει: ένα ξύλινο αλογάκι που είχα από τον πατέρα μου, ένα γυάλινο μπουκαλάκι με βιταμίνες, έναν ανεμιστήρα, μία κούπα, ένα μεγάλο, διακοσμητικό καθρέφτη, τρεις εσωτερικές πόρτες που πληρώσαμε για να μας τις επιδιορθώσουν, ένα ξύλινο κουτί που είχα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου και η λίστα συνεχίζεται.

Παρά την οργή του εξακολουθούσε να είναι ο άντρας που ερωτεύτηκα. Όταν ήταν ήρεμος, ήταν τόσο γλυκός και τρυφερός. Περνούσαμε καλά μαζί. Υπήρχαν στιγμές που δίπλα του ένιωθα ευτυχισμένη, έτσι ξεχνούσα το άγχος και τον πόνο που με ανάγκαζε να υποφέρω μέχρι να συμβεί ξανά.

Η σωματική κακοποίηση έγινε χειρότερη κατά τη διάρκεια αυτών των λίγων μηνών. Άρχισε αργά και σταθερά να δοκιμάζει τα όριά του και κάθε φορά ξέφευγε λίγο περισσότερο. Παλιά με έσπρωχνε ή με κλωτσούσε. Τώρα άρχισε να με χτυπά και στο πρόσωπο. Συνέβη τρεις διαφορετικές νύχτες κατά τη διάρκεια τριών διαφορετικών καβγάδων, αλλά εγώ εξακολουθούσα να προσπαθώ να εκλογικεύσω τη συμπεριφορά του. «Έλα μωρέ ένα μικρό χαστούκι μου έριξε. Δεν ήταν και τόσο δυνατό. Αν ήθελε πραγματικά να μου κάνει κακό δεν θα έμενε σε ένα χαστουκάκι».

Τα πράγματα χειροτέρεψαν. Άρχισε να με χαστουκίζει ακόμα πιο δυνατά μέχρι που έπεφτα στο έδαφος. Μου πετούσε γεμάτα μπουκάλια μπύρας και πολλές φορές είχε τύχει να με πάρουν στο πρόσωπο, εξακολουθούσα όμως να μένω. Τον παρακαλούσα να αλλάξει να σταματήσει να πίνει. Ήθελα απεγνωσμένα τον άντρα εκείνο που ερωτεύτηκα, αλλά μάλλον είχε χαθεί.

Καθόλη τη διάρκεια της κακοποίησης δεν είπα ποτέ σε κανέναν τι συνέβαινε. Το υπαινίχθηκα σε μερικούς στενούς φίλους ελπίζοντας ότι θα έβλεπαν τις ενδείξεις και θα καταλάβαιναν, αλλά κανείς δεν το έκανε. Το μόνο που ήθελα ήταν κάποιος απ’ αυτούς να καταλάβει και να με παροτρύνει να φύγω, αλλά κανείς τους δεν το είχε καταλάβει. Όλοι πίστευαν ότι ήμασταν ευτυχισμένοι.

Ντρεπόμουν και φοβόμουν, έτσι έμενα.

Ένα βράδυ του Δεκεμβρίου τσακωθήκαμε πάρα πολύ άσχημα. Ήταν μία η ώρα τη νύχτα και, και οι δύο, έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς για τις δουλειές μας. Ενοχλήθηκε επειδή δεν δέχτηκα να του κάνω παρέα ενώ έπινε. Καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού και τον παρακαλούσα να με αφήσει ήσυχη για να κοιμηθώ. Η διαφωνία κλιμακώθηκε γρήγορα. Με άρπαξε από τους αστραγάλους και με έριξε από το κρεβάτι με αποτέλεσμα να χτυπήσω άσχημα την ουρά μου στο τσιμεντένιο πάτωμα. Ανέβηκα και πάλι στο κρεβάτι αλλά με τράβηξε και πάλι στο πάτωμα. Σηκώθηκα και τότε με έσπρωξε. Οι επόμενες δυόμιση ώρες ήταν γεμάτες ουρλιαχτά, φωνές, απειλές και περίπου 25 με 30 σπρωξιές καθώς με κυνηγούσε μέσα στο σπίτι. Σε μία ύστατη προσπάθειά μου να τον αποτρέψω τον χτύπησα. Τον χαστούκισα δυνατά στην αριστερή πλευρά του προσώπου του. Έφυγε από το σπίτι περίπου στις 3:30 και άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου.

Την επόμενη μέρα ήμουν γεμάτη μώλωπες και πονούσα παντού και εκείνος όπως πάντα μου ζητούσε συγγνώμη. Μου είπε ότι ένιωθε τύψεις για ό, τι συνέβη και υποσχέθηκε να σταματήσει να πίνει. Δεσμεύτηκε μάλιστα να πάμε σε σύμβουλο γάμου κάτι που τον παρακαλούσα εδώ και μήνες να κάνουμε.

Εξακολουθούσα να ελπίζω. Εξακολουθούσα να μένω.

Περάσαμε τα Χριστούγεννα με την οικογένειά μου και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς με καλούς μας φίλους. Δεν έπινε αλλά και πάλι δεν του είχα εμπιστοσύνη. Ήταν ευέξαπτος και απρόθυμος να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του.

Μέσα μου ήξερα ότι δεν πρόκειται να αλλάξει. Ήξερα ότι αν έμενα μαζί του η βία και η οργή του θα χειροτέρευαν. Θα με σκότωνε.

Κατέστρωσα ολόκληρο σχέδιο διαφυγής και στις 28 Ιανουαρίου του 2017 τον άφησα οριστικά και έφυγα. Από τότε η ζωή μου άνοιξε δρόμους που δεν φανταζόμουν ποτέ. Τώρα συνειδητοποιώ γιατί κανείς δεν μου είπε ποτέ να φύγω. Και να μου το έλεγε, ήμουν εγώ εκείνη που έπρεπε να το πάρω απόφαση και να το κάνω, όταν η καρδιά μου θα ήταν έτοιμη, όταν θα είχε έρθει η σωστή στιγμή. Ένα μέρος μου εύχεται να είχα ακολουθήσει το ένστικτό μου. Θα είχα γλιτώσει από έναν ολόκληρο χρόνο γεμάτο βασανιστικούς πόνους, φόβο και εξάντληση, αλλά αυτή είναι η ιστορία μου και δεν μπορώ να γυρίσω και να αλλάξω το παρελθόν. Μπορώ μόνο να κοιτάξω το μέλλον και να είμαι ευγνώμων για τα μαθήματα και τη σοφία που πήρα.

Είμαι θύμα, αλλά και επιζήσασα ενδοοικογενειακής βίας και αποστολή μου είναι να βοηθήσω κι άλλες γυναίκες στο ταξίδι τους προς τη θεραπεία.

Ακούστε τη διαίσθησή σας. Μην αγνοείτε το ένστικτό σας. Να αγαπάτε τον εαυτό σας και να κάνετε ό, τι χρειάζεται για να τον προφυλάξετε. Όχι σαν εμένα που παραλίγο να με σκοτώσει για να καταλάβω την αξία της ζωής.

Πηγή: scarymommy.com