Η ζήλια και η κτητικότητα δεν είναι αγάπη: Πώς ξέφυγα από τον δολοφόνο μου

Υπήρχε κάποτε ένα κορίτσι που πέρασε τη ζωή του «ναρκωμένο» από τη θλίψη. Φορούσε συχνά ένα χαμόγελο για τους άλλους αλλά κάτω από την μάσκα επικρατούσε μία θάλασσα πόνου.

Μία μέρα καθώς καθόταν στο αυτοκίνητό της σε ένα πολυσύχναστο πάρκινγκ ένιωσε τον πόνο να την πνιγεί. Ένιωσε σαν να ήταν αιχμάλωτη της απελπισίας της. Έκλαιγε πάνω από το τιμόνι νιώθοντας τα καυτά δάκρυά της να τρυπούν τα χέρια της όπως ακριβώς είχε «τρυπηθεί» τόσα χρόνια η αυτοεκτίμηση και η αξιοπρέπειά της.

Η τρύπα σε αυτή την αυτοεκτίμηση δεν σχηματίστηκε τυχαία. Συνέβη λίγο λίγο κάθε φορά και γρήγορα έμαθε ότι η λεπίδα γινόταν ακόμα πιο αιχμηρή και το κόψιμο ακόμη βαθύτερο κάθε φορά που επέστρεφε σε αυτόν για άλλη μία φορά.

Μόνη σε ένα πάρκινγκ περιτριγυρισμένη από ξένους που αγνοούσαν την κατάσταση της προσωπικής της καταστροφής. Είχε παγιδευτεί σε μία ταινία τρόμου, απελπισμένη να βρει διέξοδο. Δεν υπήρχε καμία διέξοδος για να βρει και κανένας δεν ερχόταν να τη σώσει απ’ αυτόν τον εφιάλτη.

Το κορίτσι ήμουν εγώ.

Υπήρχε μία εποχή που τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά. Στην αρχή είχα πείσει τον εαυτό μου ότι όλα ήταν μαγικά. Οι πρώτες ενδείξεις περίεργης συμπεριφοράς ξεκίνησαν όταν εμφανίστηκε στο σπίτι μου αργά το βράδυ απροειδοποίητα.

Έφερε λουλούδια και το αγαπημένο μου κρασί υποστηρίζοντας ότι τα έντονα συναισθήματα που ένιωθε για μένα δεν θα του επέτρεπαν ποτέ να με βγάλει από το μυαλό του. Ήταν εύκολο όλο αυτό να το ρομαντικοποιήσεις και να μη δεις τον κίνδυνο που κρυβόταν από πίσω. Λάτρευα την ιδιωτικότητα και την ανεξαρτησία μου αλλά υποθέτω ότι εκείνες τις πρώτες στιγμές μου άρεσε που ήμουν τόσο επιθυμητή.

Σύντομα άρχισαν οι παρανοϊκές ερωτήσεις που πάντα συνοδεύονταν από ένα βλέμμα καχυποψίας. Σύντομα έγινε εκείνος που μου τράβαγε το χέρι με θυμό και με χτυπούσε. «Κατά λάθος το έκανα» έλεγε πάντα.

Επέστρεφε μετανιωμένος και απολογούμενος και έμενε με δικαιολογίες καθώς σκούπιζε απαλά τα δάκρυά μου και προσπαθούσε να με κάνει να γελάσω με το παρατσούκλι που μου είχε δώσει. Ήταν καλός στη στρατηγική και πάντα χρησιμοποιούσε το χιούμορ προκειμένου να με αποσπάσει από την πραγματικότητα της απόλυτης καταστροφής στην οποία βυθιζόμουν όλο και περισσότερο.

Λίγο καιρό αργότερα έκαψε το χέρι μου στη φωτιά που έβαλε στο χαλί μου καθώς με έσερνε στο πάτωμα, οργισμένος. Ακολούθησαν τρύπες στον τοίχο μου από το όπλο του και τις γροθιές του. Πολεμούσε οτιδήποτε μπορούσε να κλέψει έστω και ένα δευτερόλεπτο της προσοχής μου. Μισούσε και τη δουλειά μου.

Το μεγαλύτερο μέρος της κακοποίησης ήταν λεκτική. Κάποτε κούνησε τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου στο πρόσωπό μου καθώς προσπαθούσα να ξεφύγω από άλλο ένα από τα χλευαστικά του ψέματα. Γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε βαθιά στα μάτια, γέλασε σαδιστικά και μου είπε: «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για σένα».

Πάντα το έλεγα ότι δεν υπάρχει φως στα μάτια του. Υπήρχε μόνο σκοτάδι. Ήταν ψυχοπαθής αλλά δεν το έβλεπα μέχρι που μία μέρα έβαλε επίτηδες το πόδι του μπροστά από τη ρόδα του αμαξιού μου καθώς προσπαθούσα να ξεφύγω. Ήταν σαφές ότι ήθελε να τραυματιστεί.

Τον είδα να προσπαθεί να τρέξει κουτσαίνοντας με την ελπίδα ότι θα τον λυπόμουν, ότι θα γύριζα πίσω με το αυτοκίνητό μου και θα έμενα. Το πόδι του ήταν πρησμένο για πολύ καιρό αλλά εκείνος το χαιρόταν λες και φορούσε παράσημο.

Κάθε επεισόδιο ακολουθούσε πάντα κάτι θετικό. Δημιουργούσε ρομαντικές σκηνές, έπαιρνε αιώνιους όρκους και έδινε υποσχέσεις ότι θα είμαι πάντα καλά και ασφαλής κοντά του. Μου έγραφε τραγούδια και τα τραγουδούσε με δάκρυα στα μάτια.

Είναι εύκολο να κρίνεις έτσι δεν είναι; Είναι εύκολο να πεις «τι πάει στραβά με αυτό το κορίτσι; Εγώ δεν θα ανεχόμουν ποτέ μία τέτοια συμπεριφορά». Πιστέψτε με αισθάνομαι τόσο μακριά απ’ αυτό το κορίτσι που είναι λες και ήταν κάποια άλλη. Συχνά κρίνουμε την κατάντια του άλλου για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας, για να νιώσουμε ανώτεροι και ίσως μέχρι να πείσουμε τον εαυτό μας ότι η δική μας ζωή δεν είναι τελικά τόσο χάλια, όταν όμως κρίνουμε κάποιον κοροϊδεύουμε μόνο τον εαυτό μας.

Κανένας εθισμένος στην ηρωίνη δεν ονειρευόταν όταν ήταν παιδί να καταντήσει έτσι. Έτσι και εγώ. Τι πιστεύετε, ότι σαν παιδί έλεγα «ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου, θέλω να καταστραφώ, θα μπλέξω στα ναρκωτικά και θα ζήσω μία ζωή ντροπής και λύπης;». Δεν έγινε έτσι. Συμβαίνει χωρίς να το καταλάβεις. Συμβαίνει με κάθε συμβιβασμό που κάνεις. Συμβαίνει με κάθε βήμα που κάνει κάποιος προς την αντίθετη κατεύθυνση της αλήθειας και της αξίας του.

Ο κακοποιητής βρίσκει κάθε θραύσμα του θύματός του και το διαλύει ολοσχερώς. Εξαντλεί την ενέργειά του σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν σταματά να νοιάζεται για το τέλος του εφιάλτη.

Μόλις συνειδητοποίησα την αξία μου η προθυμία να δεχτώ έστω και άλλο ένα δευτερόλεπτο δυστυχίας εξαφανίστηκε. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να συμβιβάζομαι άλλο. Θα μπορούσε να κάνει και άλλες ακραίες προσπάθειες να τον δεχτώ πίσω. Θα μπορούσε να μου γράψει και άλλα ποιήματα που θα έκαναν τον Oscar Wilde να ντρέπεται για το ταλέντο του αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να υποχωρήσω.

Δεν επρόκειτο να επιτρέψω στον εαυτό μου να αποτύχει άλλο. Δεν είχε πλέον κανένα ρόλο στη ζωή μου. Τα μάγια έσπασαν επειδή πήρα μία απόφαση πιο σκληρή και από το τσιμέντο. Το μόνο που άλλαξε ήταν το μυαλό μου.

Η αγάπη δεν σε κάνει να λυγίζεις. Δεν αφήνει γροθιές στον τοίχο σου. Δεν διαλύει κανένα μέρος του εαυτού σου ούτε το τηλέφωνό σου ούτε τα παράθυρά σου ούτε τις φιλοδοξίες, την αυτοεκτίμηση ή οποιαδήποτε άλλη σχέση σου. Η αγάπη δεν σε απομονώνει, δεν χακάρει το λογαριασμό του email σου, δεν κλέβει τα κλειδιά σου με σκοπό να σε αναγκάσει να μείνεις και να υπομείνεις ούτε σε κοροϊδεύει ενώ κλαις.

Η αγάπη δεν παραβιάζει το απόρρητό σου, δεν μένει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες διαγράφοντας κάθε πληροφορία στον υπολογιστή σου, δεν διαλύει τα συρτάρια σου αναζητώντας ένα λόγο να σε ενοχοποιήσει. Η αγάπη δεν σε φτύνει στο πρόσωπο, δεν συκοφαντεί το όνομά σου ούτε σε απειλεί. Δεν σε εκφοβίζει και δεν σε ελέγχει. Δεν σε κάνει να κουλουριαστείς σαν μία μπάλα στη γωνία και δεν αφήνει την καρδιά σου χίλια κομμάτια στο πάτωμα.

Όλα αυτά τα πράγματα τα γεννάει η εμμονή και πρέπει να θυμάσαι ότι αυτό που οδηγεί την εμμονή είναι ο φόβος, ο άπιαστος και πιο επικίνδυνος αντίπαλος της αγάπης.

Αν κάποιος σου φέρεται έτσι και προσπαθεί να σε πείσει ότι είναι από αγάπη καλύτερα να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Η ζήλια και η κτητικότητα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αγάπη. Αν σε οποιοδήποτε κομμάτι της ιστορίας αυτής αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, άστη να γίνει η σωσίβια λέμβος σου.

Πιάσε το χέρι μου και φύγε. Μη διστάζεις. Μην αφήνεις το χρόνο να περνά. Κάντο σήμερα. Δώσε μια ημερομηνία λήξης στη δυστυχία σου και άνθισε σε κάτι που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι είσαι. Γιόρτασε τη νέα σου ζωή και άσε την αυτοπεποίθησή σου να φουσκώσει σαν ένα τεράστιο μπαλόνι. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις.  Ή μάλλον έχεις. Τη ζωή σου.

Μία μέρα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την αλήθεια σου.

Όταν η ζωή σου σε ρωτήσει: «Με αγαπάς;» πρέπει να είσαι ειλικρινής μαζί της.

Πηγή: yourtango.com