Η μαμά μου έχει Αλτσχάιμερ και ο άντρας της, έκανε σχέση με άλλη. Να του μιλήσω;

Η μαμά μου τα τελευταία πέντε χρόνια πάσχει από Αλτσχάιμερ. Από την αρχή ήμουν αποφασισμένη να την κρατήσω κοντά μου και να τη βοηθήσω εγώ σε ό, τι χρειάζεται αλλά όπως λένε και οι γιατροί το Αλτσχάιμερ είναι η «νόσος των συγγενών» και όχι νόσος του ασθενή, αφού εκείνος βρίσκεται σε έναν δικό του κόσμο και τα πάνδεινα τα τραβάνε όσοι επιλέξουν να μείνουν κοντά του. Στο τέλος αναγκάστηκα να τη βάλω σε έναν ειδικό χώρο για άτομα με την ίδια νόσο κάτι που με πόνεσε πολύ. Μόνη μου δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Ένα βράδυ δεν ξέρω πως, βρήκε τα κλειδιά, βγήκε έξω και την πρόλαβα στις σκάλες. Αν δεν την είχα ακούσει θα το είχε σκάσει και ποιος ξέρει αν θα τη βρίσκαμε ποτέ.

Ο πατριός μου, ο άντρας της δηλαδή στην αρχή ήταν κοντά της, λίγο αργότερα όμως κουράστηκε και τα παράτησε και τα έφτιαξε με μια πολύ καλή μας οικογενειακή φίλη. Είναι 60 ετών όπως και η μαμά μου και από τότε που έκανε σχέση με τη γυναίκα αυτή ξανάνιωσε και δείχνει να έχει ξεχάσει τελείως τη μητέρα μου και το πρόβλημα υγείας της. Με τη νέα του φιλενάδα βγαίνουν, πηγαίνουν στο θέατρο, στο σινεμά, εκδρομές και όλα μέλι γάλα.

Η κοινωνία που ζούμε είναι μικρή και με τη συμπεριφορά του έχει δώσει δικαιώματα σε όλους να μας σχολιάζουν, αλλά δείχνει να μην το νοιάζει. Το μόνο που λέει είναι ότι δεν αφορά κανέναν η προσωπική του ζωή.

Πλέον με την κυρία αυτή φέρονται σαν να είναι κανονικό ζευγάρι και τη μητέρα μου ούτε που πάει να την επισκεφτεί. Όλο ψάχνει δικαιολογίες για να μην πάει. Σήμερα βρέχει, εχθές έκανε κρύο, προχτές του χάλασε το αυτοκίνητο αντίπροχτες είχε κανονίσει. Μια άλλη δικαιολογία που λέει συχνά και με εκνευρίζει είναι η εξής: «Και να πάω τι θα γίνει; Με βλέπει και μετά από 5 λεπτά έχει ξεχάσει ότι πήγα. Ποιο το νόημα;». Δεν είναι ότι λέει ψέματα ή ότι δεν ισχύει αυτό που λέει. Δυστυχώς είναι αλήθεια αλλά με εκνευρίζει πολύ γιατί με τον τρόπο του δείχνει ασέβεια τη στιγμή που η μητέρα μου μας έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Μπορεί να ξεχνάει, αλλά η χαρά στα μάτια της όταν μας βλέπει δεν περιγράφεται. Μας αναγνωρίζει και εμένα και εκείνον, λίγο μετά όμως μας ξεχνάει. Την τελευταία φορά που την επισκέφθηκε φεύγοντας τον αγκάλιασε και έσκυψε στο αυτί του και του είπε «Σ’ αγαπώ». Πως λοιπόν να μην εκνευρίζομαι όταν βλέπω τέτοια αδικία να γίνεται μπροστά στα μάτια μου;

Υπήρξαν παντρεμένοι 25 ολόκληρα χρόνια και θα έπρεπε να ντρέπεται για τη συμπεριφορά του. Δεν με νοιάζει αν νιώθει μόνος, δεν με νοιάζει αν βγαίνει με άλλη, τουλάχιστον ας είναι διακριτικός και συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στην μητέρα μου.

Μέχρι στιγμής δεν του έχω αναφέρει κάτι αλλά σκέφτομαι σοβαρά να τον πιάσω να κάνουμε μία σοβαρή κουβεντούλα. Ή θα βάλει κάποια όρια ή θα φύγει από το σπίτι και θα πάει να μείνει με την ερωμένη του ή θα μείνει και θα έχει ενεργή συμμετοχή και θα σέβεται τη μητέρα μου. Αλλιώς ας πάει από εκεί που ήρθε.

Σοφία