Η κολλητή μου ξαναπαντρεύεται. Είμαι χρόνια ερωτευμένος μαζί της, να της μιλήσω;

Καλημέρα και καλή χρονιά εύχομαι σε όλους.

Είμαι 30 χρονών και ακόμα ελεύθερος γιατί αυτή που αγαπώ και είμαι ερωτευμένος τόσα χρόνια μαζί της παντρεύτηκε άλλον, έκανε και ένα παιδί μαζί του και τώρα που χώρισε, παντρεύεται για δεύτερη φορά.

Είμαστε φίλοι από παιδιά και όταν περάσαμε στο ίδιο πανεπιστήμιο στην ίδια πόλη συγκατοικήσαμε και τα 4 χρόνια των σπουδών μας.

Ήταν πάντα η κολλητή μου, η καλύτερή μου φίλη, η κοπέλα που οι γονείς μου και όλη μου η οικογένεια λογάριαζε για αδερφή μου κάτι που με φρέναρε και δεν με άφησε ποτέ να της πω πόσο την αγαπώ και πόσο πολύ ήθελα να είμαι μαζί της.

Είναι μία γυναίκα απίστευτα ελκυστική αλλά δεν τόλμησα ποτέ να της εκφράσω τα αισθήματά μου γιατί πάντα ήταν σε σχέση με κάποιον.

Εκτός αυτού δεν ήθελα να τη χάσω από φίλη μου.

Εκτός από πανέμορφη είναι ευγενική, αστεία και πάντα στο πλευρό μου όποτε τη χρειάστηκα.

Έχω κάνει προσπάθειες με άλλες γυναίκες αλλά τζίφος.

Όλες μου οι σχέσεις ήταν σύντομες.

Καμία τους δεν κράτησε γιατί κάθε γυναίκα που γνωρίζω τη συγκρίνω με αυτή και καμία δεν τη φτάνει.

Όλες είναι λίγες.

Όταν παντρεύτηκε, έπεσα να πεθάνω.

Όταν έκανε παιδί, τότε ήμουν σίγουρος ότι την είχα χάσει για πάντα.

Όταν χώρισε, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου μέχρι που πριν από μερικές εβδομάδες με πήρε τηλέφωνο μες στη χαρά για να μου πει ότι ο καινούργιος της φίλος της είχε κάνει πρόταση γάμου και εκείνη είχε δεχτεί.

Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που έκανα ό, τι μπορούσα για να δείξω ότι χάρηκα με τα νέα που μου είπε ενώ μέσα μου έκλαιγα.

Ένιωθα λες και μου είχαν καρφώσει ένα μαχαίρι στην καρδιά.

Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου είναι που είμαι άτολμος και δεν βρήκα μία ευκαιρία να της πω ότι την αγαπώ.

Με το νέο της σύντροφο είναι μαζί περίπου δύο χρόνια.

Ήξερα ότι το πήγαιναν σοβαρά αλλά μέσα μου πάντα σιγόκαιε η ελπίδα ότι θα φύγει από τη μέση και θα μου αφήσει για πρώτη φορά στη ζωή μου το πεδίο ελεύθερο.

Είναι καλό παιδί και αγαπάει πολύ όχι μόνο εκείνη αλλά και την κόρη της αλλά αυτό δεν με παρηγορεί.

Κανείς δεν θα την αγαπήσει όσο την αγαπώ εγώ.

Δεν με νοιάζει που έχει πάρει διαζύγιο και είναι μόνη μαμά ενός παιδιού.

Και 10 παιδιά να είχε θα τα αγαπούσα όπως αγαπώ και εκείνη.

Ξέρω ότι τώρα είναι αργά αλλά υπάρχει κάτι που πιστεύετε ότι μπορώ να κάνω; Να της μιλήσω ή το έχασα το τρένο;

Ιάκωβος