Γράμμα αγάπης στις νοσοκόμες που με φρόντισαν ενώ έπασχα από Κορονοϊό

Απόψε δυσκολεύτηκα πολύ να κοιμηθώ. Ένιωθα άγχος όσο θυμόμουν τις μέρες μου στην εντατική, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, όταν χρειάστηκε να νοσηλευτώ λόγω Κορονοϊού. Θυμάμαι τα πάντα: τα φώτα που αναβόσβηναν, τους ήχους από τα μηχανήματα, τη γραμμή στον καρδιογράφο, τον πόνο στο χέρι μου από τις πολλές ενέσεις, τη δύσπνοια, τον πόνο στο στήθος, τη μυρωδιά του αντισηπτικού και όλα εκείνα τα φάρμακα που έμπαιναν μέσω του ορού στο σώμα μου. Φοβόμουν ακόμα και το κεφάλι μου να κουνήσω μήπως και πάρω λιγότερο οξυγόνο απ’ ότι έπρεπε. Δεν ξέρω πόσες ώρες ξόδεψα κοιτάζοντας τον κορεσμό του οξυγόνου μου στην οθόνη παρακαλώντας να ανέβει για να σταματήσω επιτέλους να φοβάμαι μην πεθάνω. Το μόνο που ήθελα ήταν μία καθαρή ανάσα χωρίς πόνο, χωρίς δυσφορία, χωρίς προσπάθεια.

Τότε θυμήθηκα τις νοσοκόμες μου. Τις νοσοκόμες που μου έτριβαν την πλάτη ενώ έκανα εμετό, που μου έβαζαν κομπρέσες για να πέσει ο πυρετός, που έφτιαχναν τα μαξιλάρια στην πλάτη μου για να ανασηκωθώ. Τις νοσοκόμες που φρόντιζαν για τις βασικές σωματικές μου λειτουργίες όταν ήμουν τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα ούτε το κεφάλι μου να σηκώσω, που πάλεψαν μαζί μου όταν τα συμπτώματα έγιναν αφόρητα. Τις νοσοκόμες που ανταποκρίθηκαν στα αναρίθμητα πατήματα του κουμπιού έκτακτης ανάγκης, ακόμα και τη νοσοκόμα εκείνη που ερχόταν στο δωμάτιό μου χωρίς λόγο. Απλά στεκόταν κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο γιατί ανησυχούσε για μένα.

Τις περισσότερες νύχτες θυμάμαι μία συγκεκριμένη νοσοκόμα που ερχόταν να με ρωτήσει τι κάνω και προσπαθούσε να κάνει να γελάσω με τα αξέχαστα αστεία της. Αυτή η γυναίκα ήταν θεόσταλτη. Έκανε τα πάντα για να εξασφαλίσει ότι θα κοιμηθώ καλά σε κάθε βραδινή της βάρδια κάτι που μου ήταν απαραίτητο αν ήθελα να διατηρήσω τη λογική μου. Κάθε βράδυ ζητούσα μόνο εκείνη, χωρίς να συνειδητοποιώ ότι η απελπισία μου να την έχω κοντά μου την έθετε σε κίνδυνο, πάντα όμως ερχόταν με όλη αυτή τη χάρη και το χιούμορ που τη διακατείχε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή της τη θυσία.

Όταν ήμουν μόνη και τρομοκρατημένη αυτές οι νοσοκόμες έγιναν η οικογένειά μου και με φρόντιζαν όπως έκαναν και με τα παιδιά τους.  Ένιωθα τη δέσμευσή τους και τη διάθεσή τους να με φροντίσουν σε κάθε τους κουβέντα: «Γλυκιά μου, μην ανησυχείς, θα το ξεπεράσεις». «Χρειάζεσαι κάτι; Τι μπορώ να κάνω για σένα;». Δεν μπορούσα να έχω την οικογένειά μου κοντά μου στο νοσοκομείο, αλλά η γνώση και μόνο του ότι είχα δίπλα μου αυτές τις ικανές και γενναίες γυναίκες με έκανε να νιώθω ανακούφιση και ασφάλεια. Τις ευγνωμονώ γιατί ήταν κοντά όχι μόνο σε εμένα αλλά και στους γονείς μου. Τους έπαιρναν καθημερινά τηλέφωνο για να τους ενημερώσουν για την κατάστασή μου για να είναι ήσυχοι.

Σε λίγους μήνες ξεκινάω τη δική μου καριέρα ως ασκούμενη γιατρός και ξέρω ότι οι νοσοκόμες με τις οποίες θα συνεργαστώ θα με βοηθήσουν πολύ στο νέο μου ρόλο, όπως με βοήθησαν πολύ όταν ήμουν ασθενής στη ΜΕΘ. Μετά από αυτό που μου συνέβη έχω βαθύτερη κατανόηση του ρόλου της νοσοκόμας, έναν ακλόνητο σεβασμό στο πρόσωπό τους και βαθιά ευγνωμοσύνη για τη σκληρή δουλειά που κάνουν. Δεν υπάρχουν λόγια να ευχαριστήσω τις γυναίκες αυτές που στάθηκαν δυνατές σε αυτήν την τόσο άσχημη εμπειρία της ζωής μου. Τα χαμόγελα στα μάτια πίσω από τα γυαλιά και τις μάσκες θα με συνοδεύουν για πάντα.