Γιάννος και Νεφέλη

Μπήκε στην αίθουσα με στητή κορμοστασιά. Φορούσε μαύρο παντελόνι, μαύρο ζιβάγκο και τα καστανά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε χαμηλή αλογοουρά. Ήταν η δεύτερη έφεση. Δεν ήθελε, αλλά την πίεζαν αφόρητα οι δικοί της. «Έχεις παιδί. Πρέπει να βγεις έξω το συντομότερο.»

Από τη Despina Alice Paulson

Είχαν περάσει ήδη τρία χρόνια στη φυλακή και έβλεπε το παιδί της στα επισκεπτήρια. Ο Γιάννος ήταν πια δεκατριών χρόνων. Τον είχε σαν θεό της και την είχε θεά του. «Μάνα» έλεγε και φωτιζόταν το πρόσωπό του. Χατήρι δεν χαλούσαν ο ένας στον άλλον. Θυσία ο ένας για τον άλλον.

Άρχισε η δίκη.
«Αν δεν βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου τότε ποιος περιμένεις να το κάνει;» της έλεγε η δικηγόρος της.
«Είμαι ένοχη και θα πληρώσω. Είναι εδώ το παιδί;»
«Όχι. Όπως το ζήτησες.»

«Κατηγορουμένη, έχεις να πεις κάτι στο δικαστήριο;» ρώτησε ο Πρόεδρος. Όλοι περίμεναν με αγωνία να την ακούσουν να αναιρεί την αρχική της κατάθεση και να κάνει μια προσπάθεια να σώσει τον εαυτό της από τη φυλακή.
«Είσαι σίγουρη ότι δεν είναι εδώ το παιδί;» ξαναρώτησε τη δικηγόρο της.
«Ναι.»
«Κύριε Πρόεδρε, σεβαστό δικαστήριο, δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω, ούτε να αλλάξω κάτι στην κατάθεσή μου. Είμαι ένοχη για τον φόνο του Αναστάση Παπαγγελόπουλου. Τον σκότωσα εν ψυχρώ με έναν πυροβολισμό και δέκα μαχαιριές, γιατί απείλησε τη ζωή μου.»
«Κατηγορουμένη, άσε το δικαστήριο να αποφανθεί για την ενοχή σου. Είσαι βέβαιη ότι δεν έχεις να προσθέσεις κάτι;»ξαναρώτησε ο Πρόεδρος.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.