Πήγε να με σκοτώσει και η εντολή του μία: Κανείς να μη μου δώσει ούτε γάλα! | Η ιστορία της Μαρίας

Μιας και η λέξη Πάσχα προέρχεται από τη λέξη Πεσάχ, η οποία μεταφράζεται ως απελευθέρωση, έτσι κι εγώ θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου απελευθέρωση… από τον ίδιο μου τον άντρα! Εκείνον που τον έκανα πατέρα, εκείνον που κάποτε ερωτεύτηκα, αγάπησα.

Ήμουν 19 ετών. Μόλις είχα χάσει και τη μητέρα μου. Ορφάνεψα τελείως μιας και το μπαμπά μου τον έχασα σε πολύ μικρότερη ηλικία. Έμεινα μόνη σε ντουβάρια που χτίσαν εκείνοι, χωρίς ψυχή, μόνο αναμνήσεις. Πνίγοντας τον πόνο και τη θλίψη το έριξα στην εργασία. Δούλευα σε ένα φαστ φουντ, αλλά παράλληλα κι όπου αλλού με ζητούσαν. Και κάπου εκεί συναντήθηκα με τον παιδικό μου φίλο και αργότερα σύζυγό μου.

Δεν ήθελα σχέση αβέβαιη. Χρειαζόμουν σταθερότητα και για να μου το αποδείξει μου πέταξε τα αντισυλληπτικά. Στη γιορτή μου, μου έφερε μονόπετρο χωρίς να πει κάτι παραπάνω και τον άλλον μήνα ήμουν ήδη έγκυος. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου.

Την ίδια μέρα που μάθαμε πως είμαι έγκυος βγήκαμε βόλτα, μέθυσε και στο σπίτι μου όταν γυρίσαμε ξεκίνησε να με γρονθοκοπεί, να με χτυπάει στην κοιλιά, να μου σκίζει τα ρούχα, να μου πετάει τη βιβλιοθήκη πάνω μου, να μου φωνάζει πως δεν το θέλει! Να με βάζει στο αμάξι γυμνή με την καραμπίνα δίπλα του και να με φέρνει βόλτες στην πόλη μου απειλώντας με ότι θα με αφήσει γυμνή. Δεν με πείραζε του είπα αρκεί να με άφηνε. Δεν με άφησε όμως.

Με πήγε σε κάτι έρημα περιβόλια, με κατέβασε, απομακρύνθηκε μερικά μέτρα και με στόχευε. Δεν κουνήθηκα. Ούτε βήμα. Ήξερα πως ένα βήμα μου θα με έκανε θήραμα. Με πλησίασε με το αμάξι, με έβαλε μέσα και γυρίσαμε σπίτι όπου ήθελε να δώσει συνέχεια. Βγήκε η γειτόνισσα. Ηρέμησε για να μη δώσει δικαιώματα. Που να ‘ξερε πως τα δικαιώματα τα δώσε την επόμενη μέρα.

Μπορεί να μου ζητούσε συγγνώμη και να με φίλαγε, όμως το πρόσωπο μου ήταν τόσο παραμορφωμένο που το μέικαπ δεν το κάλυπτε και οι δικοί του φίλοι ρωτούσαν “τι έπαθα” αν και κατάλαβαν. Πιστεύω πως επίτηδες το έκαναν. Από τότε λοιπόν άρχισε να προσέχει που να με χτυπάει κι εγώ η ανόητη τον δικαιολογούσα. Μέθυσε είπα. Φοβήθηκε.

Όμως αυτό καταντούσε συνήθεια. Μια κακή συνήθεια πάνω μου! Δεν είχα κανέναν να μιλήσω. Κάνα δυο γιαγιάδες που μου έλεγαν από μόνες τους πως σαράντα χρόνια και παντρεμένες δεν τρώνε την σφαλιάρα τους;  Κι έλεγα μέσα μου πνίχ’ το αφού αντέχεις, πνίχ’ το μέσα σου. Οικογένεια θες; Σκύψε το κεφάλι, άντεξε και πνίξε τον πόνο!

Και εκεί που το ξύλο είχε γίνει συνήθεια, μαθαίνω τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου. Δεν του το  είπα αμέσως όμως επειδή έτυχε σχεδόν να τρακάρουμε τις επόμενες μέρες του το ανακοίνωσα.

Το ξύλο περιορίστηκε δια μαγείας. Σαν όνειρο. Μα τα όνειρα κρατούν λίγο. Κάποια στιγμή η πραγματικότητα έκανε την εμφάνισή της. Έτσι και η δική μου. Γέννησα 37 εβδομάδων. Με το ζόρι έφτασα ως εκεί.

Το όπλο έκανε ξανά την εμφάνισή του πάνω στο κεφάλι μου, όμως δεν πατήθηκε η σκανδάλη. Ο λόγος αυτού του ξυλοδαρμού; Επειδή η ξαδέρφη του με παίνευε….

Αποφάσισα να φύγω. Δεν έβαζε μυαλό. Είχα ξαναεπιχειρήσει στο παρελθόν τη φυγή μου, μα επέστρεφα είτε γιατί με έπειθε είτε γιατί δεν είχα κανέναν να με στηρίξει. Όπως και αυτή τη φορά κατ’ επανάληψη.. Όμως ήταν τόσο θρασύς που αφού δεν του έκανα μήνυση μου έκανε δήλωση εξαφάνισης…..

Αποφάσισα να του μιλήσω για το χωρισμό μας. Τον απείλησα με μήνυση και πως δεν θέλω να μεγαλώσουν με τέτοια πρότυπα τα παιδιά. Φάνηκε να το δέχτηκε. Μου ζήτησε να μείνει μέχρι να πληρωθεί, μια εβδομάδα δηλαδή. Δεν άργησε όμως να κάνει το μπαμ.

Την επόμενη κι όλας μέρα ήρθε μεθυσμένος με τέρμα τη μουσική στο αυτοκίνητο και συνέχισε το πιόμα του στο μπαλκόνι. Δεν του μίλησα. Ασχολούμουν με τα παιδιά μου. Ήρθε ένα φιλικό ζευγάρι επίσκεψη. Ενώ ποτέ δεν δίναμε δικαιώματα, εδώ έκανε την εξαίρεση. Δεν σταματούσε με υπονοούμενα να με προσβάλλει κι όταν του είπα πως ό, τι έχει να μου πει να το πει σε μένα, μου ζήτησε να του μαζέψω τα πράγματά του. Του είπα «Εγώ δεν μαζεύω τίποτα. Να πας να τα μαζέψεις μόνος σου» Γιατί του αντιμίλησα; Γιατί όπως προανέφερα το έργο παιζόταν σε επανάληψη και αποφάσισα να το αλλάξω. Ο μικρός μου γιος βράχηκε και τον πήρα μέσα να τον αλλάξω. Τότε ήρθε μέσα και όπως είχα αγκαλιά το μικρό μου, μου έκλεισε το στόμα, ενώ με το άλλο χέρι με έπνιγε και κοπανούσε το κεφάλι μου στο πλακάκι. Πάλευα για μια ανάσα. Δάγκωνα τα δάχτυλά του για μια ανάσα. Ο μικρός να ουρλιάζει κι εγώ σε κάθε ευκαιρία να φωνάζω βοήθεια, όμως η μουσική έξω ήταν δυνατή.

Κάποια στιγμή εκεί που πάλευα να ανασάνω μου έριξε γροθιά στο στομάχι. Ξαφνικά βλέπω το ζευγάρι να τον τραβάει από πάνω μου και η “φίλη” μου να αγκαλιάζει το γιο μου για να μην κλαίει. Εκείνος έτρεξε προς την καραμπίνα κι εγώ ούρλιαζα να μην τον αφήσουν. Ήθελαν να φύγουν. Τους παρακάλεσα να μην το κάνουν. Με το που πήγε στο συρτάρι με τα φυσίγγια έτρεξα προς τα έξω. Με πρόλαβε στα σκαλοπάτια και άρχισε να με κλωτσά και να κοπανάει το κεφάλι μου στα σκαλοπάτια. Έρχεται ο “φίλος” του και τον τραβάει. Και εκεί αρχίζω να τρέχω. Κάποια στιγμή κοιτάω πίσω μου και τον βλέπω να με σημαδεύει.

Χάνομαι. Κάνω ζιγκ ζαγκ όπως στα έργα. Ξέχασα πως είχα να κάνω με σκάγια κι όχι με μια μόνο σφαίρα. Ταυτόχρονα με το μπαμ γλίστρησα παράλληλα του δρόμου σε μια κατηφόρα. Δεν ξέρω αν με πέτυχε, τρέχω. Προσπαθώ με ό, τι πνοή έχω να τρέξω να μπω σε ένα σπίτι. Μα εδώ που μένω είναι αραιά τα σπίτια και τα πρώτα δυο ήταν κλειστά. Έλειπαν. Χώθηκα σε μια κουφάλα δέντρου και προσπαθούσα να αναπνεύσω. Άκουγα το τζιπ να τριγυρνάει με καρφωμένες ταχύτητες και τα μωρά μου να ουρλιάζουν. Τι κάνω τώρα. Τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου με χρειάζονται ζωντανή, όχι νεκρή.

Αφού έφυγε, σιγουρεύτηκα στην ησυχία των δρόμων και σύρθηκα σε ένα χωράφι με μεγάλα χόρτα και χωρίς δέντρα μεγάλης έκτασης για να πάω σε ένα σπίτι που έβλεπα αυτοκίνητα απ’ έξω. Τα κατάφερα. Τοίχο τοίχο πλησίασα την πόρτα και ζήτησα βοήθεια. Στην αρχή τρόμαξαν και με άφησαν απ’ έξω, μετά με βάλανε μέσα και καλέσαμε το 100.

Ήρθε το περιπολικό, μάζεψαν το φυσίγγι απ’ το σημείο που πυροβόλησε, μπήκαν στο σπίτι, είδαν το χάος. Με πήγαν στο τμήμα, αλλά ήθελαν να με ξεπετάξουν με μια κατάθεση. Ένας ασφαλίτης με πλησίασε και με ανέβασε πάνω στην ασφάλεια όπου ενημέρωσαν το κεντρικό, την ομάδα εγκλημάτων κατά της ζωής. Ήρθαν φυσιογνωμιστές, ψυχολόγοι και άλλοι τόσοι αξιωματικοί που έχασα το μέτρημα στις πόσες φορές επανέλαβα το σκηνικό. Αγωνιούσα για τα παιδιά μου και εκείνοι μου έλεγαν υπομονή. Όταν δόθηκε εντολή του εισαγγελέα και άνοιξε η κεραία, μου είπαν να τους οδηγήσω εκεί. Τους πήγα. Απέκλεισαν το μέρος, όμως δεν εισχώρησαν λόγω των ανηλίκων που υπήρχαν μέσα. Περίμεναν το πρωί. Εγώ όμως αν και μου είχαν περιπολικά στο σπίτι δεν τολμούσα να απομακρυνθώ από το τμήμα. Να ξέρω κάθε τι την ώρα που γίνεται

Και το πρωί μου έφεραν τα αγγελούδια μου. Κι όμως τίποτα δεν έληξε εκεί. Οι απειλές, οι παρακολουθήσεις ήταν καραμέλες. Οι “φίλοι” του κράτησαν απόσταση. Οι λυκοφιλίες που ερχόντουσαν για να συλλέξουν πληροφορίες. Όλες οι πόρτες κλειστές. Στήριξη από κανέναν. Ένα κουτί γάλα ζήτησα κι όμως η ασπλαχνία του κόσμου πάνω στα παιδιά μου. Το παράπονό μου. Όχι για μένα. Τα παιδιά μου δεν έφταιγαν σε τίποτα κι όμως. Οι δικοί μας άνθρωποι τελικά ήταν δικοί του άνθρωποι. Και η εντολή του ήταν σαφής. Κανείς να μη μου δώσει ούτε γάλα…

Μετά πέρασα και τη ρετσινιά της χωρισμένης που κανένας δεν τη χαιρετά καν. Μάζεψα τα κομμάτια μου και αναζήτησα βοήθεια από την εισαγγελία. Εκεί μου έδειξαν οργανώσεις όπου και απευθύνθηκα και με βοήθησαν με ψυχολογικές συνεδρίες, καθοδήγηση, στέγαση, σίτιση. Με έκαναν να θυμηθώ στόχους και σκοπούς. Με δίδαξαν να με αγαπάω, να μη δικαιολογώ κανέναν, να με λυπάμαι και να με σέβομαι. Έκανα μαθήματα αυτοάμυνας. Ξέρω να προστατεύομαι. Τον πόνο μου τον έκανα οργή και έμαθα να μας προσέχω. Όχι ότι δεν την ξαναπάτησα. Άνθρωπος είμαι. Όμως το έργο της ζωής μου θα το γράψω εγώ, όχι άλλοι! Και τα επεισόδια που θα ζήσω θα ‘ναι αυτά που πρέπει. Και τα λέω τώρα όλα αυτά γιατί ελευθερώθηκα από το φόβο και τη βία γιατί μετά από 8 χρόνια εκεί που έτρεμα στο άκουσμα του ήρθε η στιγμή που έξι μήνες μετά την αποφυλάκισή του πήγε να με χτυπήσει και δεν τα κατάφερε. Αμύνθηκα. Δεν έτρεμα. Τον απώθησα.

Ζητήστε βοήθεια από φορείς με αρμοδιότητες, πάρτε ανώνυμα στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, μιλήστε, πάρτε συμβουλές. Μη σιωπάτε. Δεν αγαπούν εσάς, αλλά αυτό ακριβώς που σας κάνουν! Αγαπήστε τον εαυτό σας και ζήστε την ζωή που σας ανήκει!

Είμαι μια κοπέλα απ’ τη διπλανή σας πόρτα. Σας εύχομαι καλό Πάσχα…

Μαρία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ