Έπιασα την αδερφή μου στο μπαλκόνι, λίγο πρίν πέσει…

Βαριέμαι να γράφω, όσο βαριέμαι να ασχοληθώ και με τον εαυτό μου. Είναι στιγμές που νιώθω ότι δεν μπορώ να μεταφέρω τον εαυτό μου απο το γραφείο στον καναπέ, και από τον καναπέ στο κρεβάτι.

Για μια μεγάλη περίοδο τον τελευταίο χρόνο της ζωής μου, ήθελα να κοιμηθώ και να μην  ξυπνήσω ξανα ποτέ. Άλλος θα το πεί κατάθλιψη, εγώ θα το ονομασω τα εφτά κακά της μοίρας μου. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει, για αυτό που θα ερχόταν. Νιώθω ότι έζησα σε ένα χρόνο, όλα τα γεγονότα της ζωής μου (άρα έκλεισα σαν άνθρωπος δεν έχω κάτι άλλο, κατανάλωσα όλα τα συγκλονιστικά που ήταν να ζήσω) με ταχύτητα που ακόμα και ο Flash θα ζήλευε. Δεν μπορώ να τα αφομοιώσω ακόμα καν, και όσο τα επεξεργάζομαι, τόσο χάνομαι στις γραμμές, στο χάος, και στις λάθος αναλύσεις.

Όχι δεν το έπαθα γιατί χώρισα φίλη μου, το έπαθα γιατί οι γύρω μου αποφάσισαν να κάνουν τις επιλογές τους στη ζωή, και σε εμένα ήρθε ο λογαριασμός. Θα μου πείς γιατί τα δέχτηκες; Μεγάλη ιστορία που θα μπορούσα να σου εξηγήσω με καφέ, και απλά να με καταλάβεις, δεν θέλω όμως να σε ψυχοπλακώσω. Πάντα υπάρχει λόγος, ποτέ δεν σκύβεις το κεφάλι απλά. Οπότε ήρθε η μούγκα, και ξεκίνησε να βγαίνει το ζήτα από την ταμειακή…

Μέσα σε ένα χρόνο λοιπόν ότι θεωρούσα δεδομένο χάθηκε (μάλλον για να μου δείξει την κλασσική θεωρία, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, και μπλά μπλά κλισέ ατάκες για πάντα). Από τον περασμένο Ιανουάριο τα είδα όλα, δεν έχω παράπονο είχα άμεσο trailer σε όσα ερχόντουσαν. Η αρχή έγινε με την μικρή μου αδερφή να χωρίζει και να πέφτει σε βαθιά μαύρη κατάθλιψη, ενώ στα δικά μου μάτια ήταν το εξής: Έλα μωρέ σιγά χώρισε πως κάνει έτσι; Η πρώτη είναι ή η τελευταία;

Όταν όμως τα πράγματα αγρίεψαν, κατάλαβα ότι το πράγμα σοβάρεψε. Την πρόλαβα την στιγμή που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, σχόλασα νωρίτερα από ένστικτο και την πέτυχα ένα κλικ, πριν την χάσουμε. Ακόμα δεν κοιμάμαι τα βράδυα, με τη σκέψη ότι αν είχα αργήσει έστω και πέντε λεπτά, τώρα θα είχε γίνει το κακό. Δεν νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ, και μεταξύ μας πάντα θα με τρώει το γιατί.

Μετά το συγκεκριμένο περιστατικό ακολούθησε όλος ο θίασος, ψυχιατρεία που για κάποιο λόγο θεωρούσαν ότι ένα άτομο που μόλις είχε κάνει απόπειρα  δεν έπρεπε να νοσηλευτεί (καθώς στα μάτια τους ήταν ένα “ελαφρύ” περιστατικό), γιατρούς να την ρωτάνε αν θέλει να μείνει “μέσα” εφόσον είναι ενήλικη και φυσικά να αρνείται, εισαγγελικές παρεμβάσεις, οικογένεια σε άρνηση, γιατροί να μην μπορούν να βοηθήσουν, άπειρα κουτιά φάρμακα, και εμένα να είμαι έτοιμη να μασήσω τις κοτσίδες μου μέχρι να γίνουν τζίβες, και να κατηφορήσω προς τα Μάταλα, μιας και στην Αθήνα το κλίμα δεν με σηκώνει πια.

Έτσι λοιπόν πέρασε ένας χρόνος. Αν με ρωτήσεις φίλη μου θα σου πω ότι ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει, έχει επανέλθει σε ένα 80% αλλά είναι ένα κλικ πρίν ο διακόπτης γυρίσει. Η σκέψη μου σε αυτό το περιστατικό είναι: Να πέσεις να χτυπήσεις στο χέρι σου, να σε πάω στον ορθοπεδικό! Να μην βλέπεις καλά, να σε πάω στον οφθαλμίατρο! Αν όμως σπάσει το μυαλό σου, πες μου από που σκατά να σε πιάσω και θα το κάνω γαμώτο.

Μέσα σε όλη λοιπόν την παράνοια που ακόμα και ο Dali θα ζήλευε, χρειάστηκε να κάνω ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο. Με τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στο παρασκήνιο, θεώρησα ότι έπρεπε να φανώ δυνατή και να μην αφήσω κανέναν να νιώσει τον σωματικό και ψυχικό πόνο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Το χειρουργείο πέρασε τόσο αθόρυβα (με πόνο που μόνο εγώ γνωρίζω). Δεν με άφησε ούτε καν να πονέσω με την ησυχία μου, ακόμα και εκεί έπρεπε να είμαι μόνη μου, γιατί η μικρή κινδύνευε να χαθεί από στιγμή σε στιγμή, άρα ξεχνάμε ότι κάναμε παιδί το 1986, και τρέχουμε μόνο για εκείνο που γεννήθηκε το 1990. Παρόλα αυτά δεν θύμωνα, ένιωθα μέσα σε όλη την πλύση εγκεφάλου ότι έτσι είναι το σωστό, δεν ήταν όμως…

Όταν έπιασε καλοκαίρι περάσαμε τη φάση που κοιμόταν σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο, χάπια και πάλι χάπια. Εγώ είχα αναρρώσει σχεδόν, αλλά στο σπίτι μας υπήρχε μια σιγή, που άκουγες ακόμα και τον ήχο από το δείκτη του ρολογιού. Περιμέναμε να ξυπνήσει και την κοιτούσαμε με χαρά όταν έβγαινε από το δωμάτιο λες και ξεμαρμαρωσε ο Βασιλιάς, και επιτέλους θα πάρουμε πίσω την πόλη. Κοιμήθηκε σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Με το ζόρι πήγα λίγες μέρες διακοπές, και αυτές ήταν πάνω σε ένα τηλέφωνο να δω τι γίνεται στο σπίτι μου. Δεν είναι ζωή αυτή φίλη μου, μαρτύριο είναι.

Μέσα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα αποκόμισα αυτό που ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζήσω. Αποκαθήλωσα πλήρως την οικογένεια μου, κάποια άτομα από τον κύκλο μου και την θέση τους. Αυτό που μέχρι χθες θεωρούσα βράχο και στήριγμα, ήταν ένα φτερό στον άνεμο. Οι γονείς μου, λόγω της κατάστασης δεν μπορούσαν να χειριστούν τίποτα παραπάνω από το τι θα φάμε το μεσημέρι (αν είχε κανείς όρεξη να φάει κάτι).

Μπήκα εγώ μπροστά, και το πήρα όλο επάνω μου. Δεν πειράζει, κάποιος έπρεπε να κάνει τον κυματοθραύστη. Ο πατέρας μου στο άπειρο, και η μάνα μου με νευρική ανορεξία που θα ζήλευε και η Νανά Καραγιάννη. Και κάπου εκεί μέσα στο σκοτάδι εγώ. Να κάνω τι; Να πιάσω ποιόν;

Αυτό που σκέφτομαι πλέον, εφόσον έχει αρχίσει να κοπάζει λίγο η φασαρία ένα χρόνο μετά, είναι ότι μπορεί να έπιασα την αδερφή μου στο μπαλκόνι λίγο πριν πέσει, αλλά εκεί μέσα ο καθένας έπεσε διαφορετικά, και ήμουν εκεί και τους έπιασα όλους. Έχω μια καθαρή συνείδηση, τσακισμένη αλλά καθαρή.

Από την πρώτη μέρα του Γολγοθά που περνάω (γιατί δεν νομίζω ότι ακόμα έχει περάσει τελείως) έχω ένα ρητό : Θα έρθουν καλύτερες μέρες! Και για κάποιο ηλίθιο λόγο το πιστεύω.

Εξάλλου τα όνειρα, είναι για τους ερασιτέχνες.

Αποφάσισα να τα γράψω, γιατί πρόσφατα το αυτί μου, άκουσε ότι όσο γράφεις αδειάζεις. Η καρδιά μου και η ψυχή μου έχουν αδειάσει εδώ και καιρό. Το μυαλό μου όμως έχει ακόμα υλικό…

Υ.Γ.1. Η αδερφή μου πριν το περιστατικό ήταν ένα υγιές παιδί, χωρίς κανένα ανησυχητικό σημάδι συμπεριφοράς.

Υ.Γ.2 Αν ποτέ βρεθείς στην θέση μου και δεν ξέρεις τι να κάνεις, το μόνο που χρειάζεται να έχεις το μυαλό σου είναι η λέξη υπομονή. Και πίστεψε με ήμουν ίσως και ο πιο ανυπόμονος άνθρωπος πάνω στη γή. Όλα μαθαίνονται…

Αντωνία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου, στο info@singlewoman.gr και δες τη δημοσιευμένη, ανώνυμα και με απόλυτη εχεμύθεια!
Σημ: Το Singlewoman.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική.
Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.
Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. 
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείς να ανατρέξεις στους όρους χρήσης μας εδώ.