Ένα μέντιουμ με έφερε σε επαφή με το γιο μου, μετά το θάνατό του

Δεν θυμάμαι πόσος καιρός είχε περάσει από το θάνατο του γιου μου όταν είδα μία διαφήμιση σε μία εφημερίδα από ένα μέντιουμ που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να φέρει σε επαφή τους νεκρούς με τους ζωντανούς.

Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα τηλέφωνο και έκλεισα ραντεβού. Ούτε το έψαξα, ούτε το σκέφτηκα, ούτε ρώτησα. Ήταν τέτοια η απόγνωσή μου που το μόνο που ήθελα ήταν αυτό το μέντιουμ να λέει την αλήθεια.

Το μέντιουμ ήταν γυναίκα και λεγόταν Νίκη. Είχε μακριά μαλλιά και γλυκό πρόσωπο. Έκανε νευρικές κινήσεις και κατά τη διάρκεια των συνεδριών έκανε μεγάλες παύσεις.

Πριν την πρώτη μου συνεδρία ελάχιστα πράγματα γνώριζα. Ήξερα ότι υπήρχαν μέντιουμ παγκοσμίως διάσημα που είχαν εμφανιστεί και σε τηλεοπτικές εκπομπές και που είχαν καταφέρει να φέρουν σε επαφή πολλούς νεκρούς με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τα ποσά που χρεώνουν είναι εξωπραγματικά γι’ αυτό μη με ρωτήσετε καν πόσα έδωσα. Ντρέπομαι και να το πω.

Στην αρχή κάναμε μία γενική συζήτηση πού πιο πολύ έμοιαζε με «ψάρεμα». Περίμενα αγωνιωδώς να πει κάτι προσωπικό μου, κάτι που δεν θα μπορούσε να γνωρίζει. Χρειάστηκε να πάω τρεις ή τέσσερις φορές για να πιστέψω ότι η γυναίκα αυτή ήταν όντως μέντιουμ και ότι γνώριζε προσωπικές λεπτομέρειες που εγώ δεν είχα αναφέρει ποτέ πουθενά και σε κανέναν.

Την επίμαχη ημέρα η Νίκη ξεκίνησε λέγοντας μία προσευχή κρατώντας το κομποσκοίνι της. Οι πληροφορίες που έδωσε στην αρχή φαίνονταν πολύ γενικές αλλά στη συνέχεια έγιναν πιο ενδιαφέρουσες. «Είδε» τη μητέρα μου που είχε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια αγκαλιά με ένα αγοράκι, το οποίο έτρεχε δεξιά και αριστερά ευτυχισμένο γιατί πριν ξανασυναντηθεί με τη γιαγιά του, δεν μπορούσε να περπατήσει (στα 10 του ο γιος μου διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο και παρέλυσε). Η Νίκη ισχυρίστηκε ότι ο γιος μου ήθελε να δώσω όλα του τα παιχνίδια στο μικρό του αδερφό (δεν είχα αναφέρει ποτέ ότι έχω δεύτερο παιδί!) για να έχει να παίζει μέχρι να έρθει στον κόσμο η αδερφή του (όχι, δεν ήμουν έγκυος!).

Εντυπωσιάστηκα αλλά δεν είχα πειστεί ακόμα. Περίμενα ακόμα για εκείνη την αδιαμφισβήτητη λεπτομέρεια που θα μπορούσε να γίνει γνωστή μόνο μέσω της «σύνδεσης» με το γιο μου. Και τότε συνέβη. Η Νίκη μετά από μία ακόμα παύση διαρκείας με ρώτησε αν όσο ζούσε ο γιος μου του άρεσε να του κάνω «κρακ» τα δαχτυλάκια (η κίνηση κατά την οποία πιέζουμε τις αρθρώσεις των δακτύλων μας και κάνουν εκείνο το χαρακτηριστικό κρακ). Έβαλα τα κλάματα.

Αυτό δεν το ήξερε κανένας, ούτε καν ο άντρας μου. Ήταν κάτι που κάναμε συχνά με το γιο μου γιατί του άρεσε πολύ και γελάγαμε με τις αντιδράσεις του. Πέρα από εμένα και το παιδί δεν υπήρχε κανένας, μα κανένας που να το γνωρίζει. Τη ρώτησα από που το ήξερε και μου είπε: «Άκουσες ένα δυνατό κρακ πριν από λίγο;». Όντως το είχα ακούσει αλλά δεν έδωσα σημασία. «Είναι ο γιος σου που μου τραβάει τα δάχτυλα».

Όταν τελείωσε η συνεδρία η Νίκη με διαβεβαίωσε ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν χάνονται όταν πεθαίνουν. Είναι πάντα και παντού μαζί μας. Ο παράδεισός τους, μας παρακολουθεί και θέλουν να είμαστε ευτυχισμένοι.

Πριν καιρό είχα παρακολουθήσει μία εκπομπή στην τηλεόραση που ένα τέτοιο μέντιουμ έλεγε πώς οι νεκροί έρχονται σε επαφή με τους ζωντανούς μόνο όταν αφήνουν πίσω τους ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις και στη συνέχεια χάνονται για πάντα. Δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο. Ήθελα η Νίκη να εξακολουθεί να αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο ανάμεσα σε εμένα και το γιο μου. Ήμουν τόσο απελπισμένη που ήθελα να έρχομαι σε επαφή μαζί του καθημερινά ακόμα και αν δεν τον έβλεπα και δεν τον άκουγα. Για τα επόμενα τρία χρόνια επισκεπτόμουν τη Νίκη μία φορά το μήνα όπως και πολλοί άλλοι που ήθελαν να ξανανιώσουν έστω για λίγο κοντά τους, τους αγαπημένους τους νεκρούς. Ήθελα να μάθω αν ο γιος μου ήταν καλά εκεί που ήταν. Ήθελα να ξανανιώσω την οικογένειά μου ολοκληρωμένη και αυτό ήταν το πιο κοντινό που μπορούσε να λάβω από εκείνον. Ήθελα επίσης περισσότερα σημάδια, προφανή, αναμφισβήτητα, αλλά όσο περισσότερο προσπαθούσα, τόσα λιγότερα έπαιρνα. Με την πάροδο του χρόνου η Νίκη είχε όλο και λιγότερα να μου πει.

Συνειδητοποίησα ότι ήταν λάθος αυτό που προσπαθούσα να κάνω. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν ένα «τηλέφωνο» που με έφερνε σε απευθείας σύνδεση με το γιο μου. Δεν ήταν αυτή η δουλειά της. Δουλειά της ήταν να με ενημερώσει ότι η αγάπη ξεπερνά όλα τα εμπόδια, συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου. Λίγο καιρό μετά ήρθε στον κόσμο η κόρη μου και όλη η θλίψη που βίωνα χάθηκε. Τελικά η Νίκη είχε δίκιο. Θα έκανα ένα παιδί ακόμα που με βοήθησε να βγω από τη δίνη που είχα μπλέξει.

Η επαφή και η σύνδεση με ένα νεκρό λειτουργεί για πολλούς ανθρώπους σαν ένα υποκατάστατο στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τον πόνο τους, αλλά μετά από κάτι τέτοιο ξεπερνούν όντως τον πόνο τους ή αυτός χειροτερεύει; Στην περίπτωσή μου η εμπειρία αυτή με βοήθησε να προχωρήσω. Έμαθα ότι ο γιος μου ήταν καλά εκεί που ήταν, παρέα με τη γιαγιά του, όποτε μπορούσα και εγώ να είμαι εντάξει.

Πηγή: scarymommy.com