Έμαθα ότι κόρες μου βλέπουν τον πρώην άντρα μου κρυφά πίσω από την πλάτη μου. Νιώθω προδομένη

Παντρεύτηκα για δεύτερη φορά όταν οι κόρες μου ήταν 13 και 15 ετών. Ο γάμος μου με το μπαμπά τους ήταν γεμάτος μιζέρια και δυστυχία και με δεδομένο ότι οι κόρες μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα κοντά με το μπαμπά τους, η σχέση αυτή δεν υπήρχε λόγος να τραβήξει άλλο και χωρίσαμε.

Πήρα τα κορίτσια μου και φύγαμε παραμονή Χριστουγέννων επειδή δεν άντεχα να περάσω άλλα Χριστούγεννα μαζί του και με την οικογένειά του. Δεν άντεχα ούτε καν τη φωνή του.

Εκείνη τη χρονιά διαγνώστηκα με κατάθλιψη, πήρα πολλά φάρμακα και επισκεπτόμουν έναν πολύ καλό ψυχολόγο που με βοήθησε. Ο σύζυγός μου σε όλα αυτό ήταν παντελώς απών. Δεν υπήρχε καμία επαφή, καμία συνεννόηση. Ζούσαμε κάτω από την ίδια στέγη αλλά με το ζόρι μιλούσαμε.

Κατά τη διάρκεια του γάμου οι κόρες μου δεν είχαν και την καλύτερη σχέση με το μπαμπά τους και αυτό ήταν κάτι που ούτε εκείνες απασχολούσε ούτε το μπαμπά τους. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που σοκαρίστηκα όταν ανακάλυψα ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουν το μπαμπά τους κρυφά πίσω από την πλάτη μου. Βγαίνουν μαζί για φαγητό, πηγαίνουν σπίτι του και έχουν γίνει σχεδόν αυτοκόλλητοι. Αισθάνθηκα και αισθάνομαι προδομένη από τη συμπεριφορά τους.

Η μικρή μου κόρη τα τελευταία δύο χρόνια έχει αποστασιοποιηθεί από μένα και πιστεύει ότι ο πατέρας της την αγαπάει περισσότερο. Προσπάθησα να της αποδείξω με κάθε τρόπο ότι δεν ισχύει αυτό που λέει αλλά εκείνη νομίζει ότι προσπαθώ να της κάνω πλύση εγκεφάλου όταν της ζητάω να μην ανεβάζει φωτογραφίες μαζί του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκείνη συνεχίζει να το κάνει και μάλιστα επιδεικτικά μάλλον για να με πικάρει.

Η σχέση μου με αυτόν τον άντρα ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου και κατά τη διάρκειά της έχασα εντελώς τον εαυτό μου. Τώρα είμαι και πάλι δυνατή και έχω ξαναχτίσει από την αρχή τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω ότι οι δύο μου κόρες που σήμερα είναι 30 και 32 ετών δεν καταλαβαίνουν πόσο με πληγώνει η σχέση αυτή που έχουν δημιουργήσει με το μπαμπά τους.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι υπερβολική και μήπως πρέπει να αποδεχθώ αυτή την κατάσταση για να μην τις χάσω.

Νάντια