Έκρυψα το διαβατήριο του γιου μου για να μην τον πάρει η μητέρα του μαζί της

Γεια σας. Με λένε Μάνο και έκανα κάτι με το οποίο κάποιοι θα συμφωνήσετε και κάποιοι θα διαφωνήσετε. Δεν μπορούσα όμως να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να κινηθώ άμεσα αλλιώς θα έχανα για πάντα το παιδί μου.

Με τη γυναίκα μου παντρευτήκαμε πριν από 16 χρόνια και στο χρόνο πάνω κάναμε ένα αγοράκι. Ωστόσο ο γάμος μας δεν πήγε καλά και τρία χρόνια μετά χωρίσαμε. Οι σχέσεις μας από τότε και μετά ήταν τυπικές – ούτε κρύο ούτε ζέστη, με το παιδί όμως ήμουν πάντα πολύ κοντά. Τυπικός στις υποχρεώσεις μου, του τηλεφωνούσα κάθε μέρα, το έβλεπα σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα και γενικά μπορώ να περηφανεύομαι ότι είμαι από εκείνους τους μπαμπάδες που στάθηκαν δίπλα στο παιδί τους καλύτερα κι από μπαμπάδες που εξακολουθούν να είναι παντρεμένοι με τις μαμάδες των παιδιών τους.

Η πρώην σύζυγός μου κατάγεται από την Αίγυπτο και από τότε που χωρίσαμε είχε εκφράσει την επιθυμία να γυρίσει πίσω στους δικούς της με το παιδί, αλλά έμεινε στα λόγια μέχρι που πριν από λίγο καιρό «ξέφυγε» του παιδιού, που σήμερα είναι 15 χρονών ότι η μητέρα του έχει κινήσει διαδικασίες και έχει βγάλει εισιτήρια για να φύγουν με το παιδί για την πατρίδα της.

Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου εκείνη τη στιγμή, πιο πολύ για χάρη του παιδιού, που ήταν φανερό ότι δεν ήθελε να φύγει αλλά μέσα μου έβραζα. Πότε σκόπευε να μου το πει; Όταν θα έφταναν, που θα ήταν πια αργά για μένα; Θα σας πω εγώ. Δεν σκόπευε να μου το πει καθόλου. Είχε σκοπό να πάρει το παιδί και να φύγουν. Είχε σκοπό να στερήσει το παιδί από το μπαμπά του και το μπαμπά από το παιδί του.

Δεν μιλάμε καν για Ευρώπη. Μιλάμε για Αίγυπτο. Δεν είναι το ότι είναι μακριά. Είναι οι νόμοι που ισχύουν εκεί. Είναι Αφρική, εκτός Ε.Ε. Αν πάρει το παιδί και πάνε εκεί, άντε μετά να βγάλω άκρη. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ. Προτιμώ να μη μπω καν στη διαδικασία.

Πονηριά η πρώην μου; Πονηριά και εγώ. Νόμιζε ότι θα άφηνα έτσι το παιδί μου να φύγει; Τη γελάσανε. Προχτές όταν πήγα να πάρω το γιο μου από το σπίτι της πρώην γυναίκας μου εκείνη έλειπε. Βρήκα την ευκαιρία όταν το παιδί πήγε τουαλέτα, λίγο πριν ξεκινήσουμε, να ανοίξω το συρτάρι που ξέρω ότι φυλάνε τα διαβατήρια και όλα τα έγγραφα και να το πάρω το διαβατήριό του. Είχα αποφασίσει να το κάνω από τότε που έμαθα τι σκοπεύει να κάνει η πρώην μου αλλά δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το πραγματοποιήσω. Η ευκαιρία ωστόσο ήρθε πανεύκολα. Ούτε σχεδιασμένο να το είχα.

Δεν πρόκειται να αφήσω το παιδί μου να φύγει μακριά. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να μου κάνει κάτι τέτοιο. Για μένα δεν ενδιαφέρεται, το έχω καταλάβει, αλλά για το παιδί; Δεν το λυπάται καθόλου; Τι φταίει να το απομακρύνει με αυτό τον τρόπο από τον πατέρα του;

Πιστεύετε ότι έκανα καλά; Μήπως ήταν καλύτερο να την πιάσω να μιλήσουμε; Και να το έκανα δεν πιστεύω ότι θα βγάζαμε άκρη.

Μάνος