Έκανα σεξ με έναν άγνωστο, για να σώσω το γάμο μου

Θα ήταν σπίτι σε λίγες ώρες. Είναι πιλότος και σε λίγο θα προσγειωθεί. Είναι η πρώτη φορά, που θα δούμε ο ένας τον άλλον μετά από 4 μήνες. Ήταν στην Ευρώπη, έτρωγε γαλλικά κρουασάν, ελβετικό τυρί και γερμανικά αλλαντικά. Ήμουν στο σπίτι με τα παιδιά, απλά ανυπομονώντας να έρθει.

Μείναμε ενωμένοι οι γιοι μου, η κόρη μου και εγώ. Μέσα στη σιωπή της ψυχής μου ήμασταν μαζί, είχαμε ο ένας τον άλλο και περιμέναμε με τη βοήθεια του Θεού πάντα να γυρίσει. Οι μήνες είχαν γίνει πια ώρες. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να περιμένω μέχρι το ρολόι να χτυπήσει τρεις. Ήταν τα τελευταία λεπτά προτού τον ξαναδώ. Δεν ήξερα τί θα έβλεπα.

Μαγειρεύοντας αναστέναξα και έκανα την προσευχή μου λέγοντας “Ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει να είμαστε καλά μαζί; Μπορούμε να είμαστε ξανά όπως παλιά;”.

Τα χρόνια συσσωρεύουν τα λάθη και η δυσαρέσκεια σκεπάζει τα πάντα μέχρι που δεν μπορείς πια να δεις εκείνον, που υποσχέθηκες να αγαπάς και να τιμάς μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος.

Ψάχναμε απίστευτους τρόπους να κάνει ο ένας κακό στον άλλο. Είχαμε ξεπεράσει τους εαυτούς μας. Δεν ήμασταν αυτοί, που κάποτε γνωρίζαμε. Είχα πάει με άλλον για μια βραδιά μετά από καυγά για να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ να φύγω ότι με θέλουν και άλλοι. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσω τον εαυτό μου δηλαδή τον γάμο μου.

Γνωρίζω καλά την αίσθηση του σκληρού δέρματός του στο δικό μου. Δεν είμαστε πλέον ξένοι. Θυμόμαστε κάθε θυμωμένη λέξη και αδικία, που έχουμε κάνει ο ένας τον άλλον.

Παρά την αγάπη, που εξακολουθούσε να υπάρχει, δεν ξέρω αν μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε. Ίσως ήμασταν απλά και μόνο το «άθροισμα» όλων των ετών μας. Νόμιζα ότι μπορούσα να βρω την εύκολη ευτυχία στη λήθη, στην αγκαλιά ενός ξένου.

Είχαμε υποσχεθεί να είμαστε για πάντα μαζί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος και να τιμάμε ο ένας τον άλλο. Δεν το έκανα. Μπορούν τα πράγματα να γίνουν όπως πριν και τα όνειρα, που κάναμε να πραγματοποιηθούν; Θα μπορούσαμε να είμαστε καλά μαζί πέρα ​​από τις εύκολες ημέρες; Ήταν αληθινή η λύτρωση ή μόνο ένα ανόητο όνειρο;

Η ώρα περνούσε. Έφτιαξα τα μαλλιά μου και έβαλα κραγιόν. Ντυθήκαμε, φτιαχτήκαμε, πήραμε και τις ζωγραφιές, που τα παιδιά είχαν φτιάξει για τον ερχομό του μπαμπά τους και ξεκινήσαμε. Τα αεροπλάνα πετούσαν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και εμείς είχαμε καρφωμένο το βλέμμα μας σε ένα συγκεκριμένο διάδρομο. Κοιτούσαμε μία το διάδρομο, μία τον ουρανό, μέχρις ότου οι προβολείς του φάνηκαν στον ουρανό με τα μάτια όλων μας να λάμπουν από χαρά και ανυπομονησία. Αναμονή τέλος. Το αεροπλάνο πάτησε στη γη και τα χαμόγελα των παιδιών μου ήταν τόσο φωτεινά, που σίγουρα τύφλωναν τον πιλότο μπαμπά τους. Προσγειώθηκε ασφαλής.

Μόλις το αεροπλάνο του «πάρκαρε» μας επέτρεψαν να μπούμε σε έναν συγκεκριμένο χώρο του αεροδρομίου, για να είμαστε οι πρώτοι, που θα συναντήσει μόλις κατεβεί από το αεροπλάνο. Και κάπου εκεί τον είδα να έρχεται με εκείνο το χαμόγελο, το ίδιο χαμόγελο, που είχε, όταν τον ερωτεύτηκα.

Ήταν ο ίδιος άντρας, που φοιτήτρια ακόμη, φανταζόμουν να με αγκαλιάζει σφιχτά. Ο άντρας, στον οποίο υποσχέθηκα πράγματα, που δεν μπόρεσα να τηρήσω, τότε στην εκκλησία, όταν παντρευόμασταν. Πόσο εύκολα έσπασαν αυτοί οι όρκοι. Ο άντρας, που πίστευα ότι θα ήταν ο τελευταίος άντρας, που θα με έβλεπε γυμνή για το υπόλοιπο της ζωής μου, δεν ήταν αυτός, που στεκόταν μπροστά μου.

Μόλις μας πλησίασε και έσφιξε στην αγκαλιά του τους γιους του, την κόρη του και εμένα, κατάλαβα πόσο μεγάλο λάθος είχα κάνει. Είχα υπολογίσει λάθος τα πράγματα. Είχα ξεχάσει. Είχα ξεχάσει πόσο πολύ τον αγαπούσα και πόσο ανάγκη τον είχα.

Το χαμόγελό του και η γλυκιά, γνώριμη μυρωδιά του με έκαναν να φοβηθώ. Ήθελα μόνο να ξεχάσω, αλλά φοβόμουν ακόμα και να ελπίζω – ήξερα ότι τον αγαπούσα και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε καλά.

Γιατί, γιατί όχι; Είχε έρθει πίσω σε μένα και είχαμε όλο τον καιρό μπροστά μας. Γιατί να μην πιστέψω στο καλύτερο, να ξεχάσω τα υπόλοιπα και να βρεθώ μόνη, γυμνή μαζί του στο σκοτεινό μας δωμάτιο για άλλη μια φορά;

Κρατήσαμε αγκαλιά ο ένας τον άλλον σαν να ήταν η πρώτη μας νύχτα, γιατί τέσσερις μήνες είναι αρκετοί, για να μου υπενθυμίσουν ότι τίποτα δεν υπάρχει μπροστά στη βούληση της ζωής όταν «υπάρχει ακόμα χρόνος».

Κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα. Η αγκαλιά του είναι το μόνο, που χρειάζομαι, κανείς άλλος. Όσα χρόνια μας απομένουν, θέλω να τα περάσω μαζί του.

Πηγή: foreverymom.com