Έκανα έκτρωση για να είμαι καλή μητέρα για τα παιδιά μου

Πολύ λίγα πράγματα μπορεί να σε φέρουν αντιμέτωπο με την πραγματικότητα της ζωής και ένα από αυτά είναι μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Όταν κράτησα στα χέρια μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης λιγότερο από ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή μου από το πανεπιστήμιο ζώντας με τα λιγοστά μεροκάματα που έβγαζα το μήνα και με έναν αναμφισβήτητα αλκοολικό σύντροφο ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Κάλεσα την καλύτερή μου φίλη, μετά τηλεφώνησα στη μητέρα μου, μετά στο γιατρό μου και του ζήτησα να κάνουμε έκτρωση.

Αυτό έπρεπε να γίνει και αυτό έγινε. Είχα πολλά σχέδια και μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν χωρούσε. Η κακοποίηση είχε ριζώσει στο σπιτικό μου και μέσα μου οπότε και δεν υπήρχε περίπτωση να μεγαλώσω ένα παιδί με κάποιον που με έκανε να νιώθω σαν σάκο του μποξ.

Ήθελα να γίνω οικονομικά ανεξάρτητη σε αντίθεση με τη μητέρα μου, η οποία όλα αυτά τα χρόνια εξαρτιόταν οικονομικά από τον πατέρα μου, οπότε το να τον παρατήσει και να φύγει ήταν κάτι το αδύνατον. Πως θα ζούσε μετά; Ποιος θα τη ζούσε; Στην ηλικία που ήταν δεν μπορούσε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, ενώ εγώ που ήμουν ακόμα νέα, ονειρευόμουν να γίνω μία επιτυχημένη συγγραφέας. Από παιδί είχα εμμονή με τα βιβλία και τα περιοδικά και που με έχανες που με έβρισκες ήμουν με ένα στο χέρι να γυρνάω τις σελίδες του.

Μπορεί να μην ήθελα να παντρευτώ, ήθελα όμως να βρω κάποιον, με το οποίο θα μπορούσα να δημιουργήσω μία όμορφη ζωή, κάποιον που θα με έκανε να νιώσω ασφάλεια, αγάπη και σεβασμό, πού να βρεις όμως έναν τέτοιον; Η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών στη ζωή μου ήταν το εντελώς αντίθετο. Ίσως και για αυτό να έκανα έκτρωση. Ήθελα να δημιουργήσω οικογένεια αλλά να γίνω η μάνα που ήθελα και έπρεπε να είμαι με έναν σοβαρό άντρα στο πλευρό μου.

Μετά την έκτρωση όλα πήραν το δρόμο τους. Γνώρισα τον επί οκτώ χρόνια πλέον σύντροφό μου γράφοντας σε μία στήλη των Seattle Times για τις διάφορες δυσκολίες και τα δεινά των ραντεβού και των σχέσεων. Ένα χρόνο αργότερα καλωσορίσαμε στη ζωή μας το πρώτο μας παιδί, τον 7χρονο πλέον γιο μας. 4 χρόνια αργότερα γεννήθηκε και ο μικρότερος γιος μας που τώρα είναι δύο χρόνων, ένα ατρόμητο, ζωηρό παιδάκι που του αρέσει να μου δίνει «τεράστιες αγκαλιές» και «δυνατά, ρουφηχτά φιλιά».

Παρά τις δυσκολίες της εποχής λόγω του κορονοϊού, του άγχους της τηλεκπαίδευσης και της δουλειάς από το σπίτι μπορώ να πω με περηφάνια ότι είμαι η μητέρα που ήθελα να γίνω, η μητέρα που τα αγόρια μου χρειάζονται και αξίζουν και η μητέρα που ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι αν δεν έκανα έκτρωση.

Και το σημαντικότερο; Δεν είμαι μόνη.

Η πλειοψηφία των ατόμων που κάνουν έκτρωση είναι ήδη γονείς. Γνωρίζουν πώς είναι να βιώνεις τους πόνους του τοκετού, να υπομένεις την αϋπνία και τις δραστικές αλλαγές που έρχονται μετά τον τοκετό και να μεγαλώνεις αυτά τα μικροσκοπικά, κουραστικά αλλά αξιολάτρευτα ανθρωπάκια.

Σε έρευνα του 2004 που έγινε σε 1.209 γυναίκες που έκαναν έκτρωση διαπιστώθηκε ότι μία στις τέσσερις είχε ολοκληρώσει την τεκνοποίηση και το 74% είπε ότι η απόκτηση ενός ακόμα παιδιού θα εμπόδιζε την ικανότητά τους να φροντίσουν τα άτομα που ήδη εξαρτώνταν από αυτές.

Πολλές μελέτες έχουν δείξει τι συμβαίνει στις μαμάδες, από τις οποίες στερούν τη δυνατότητα άμβλωσης. Είναι πιο πιθανό να ζήσουν στη φτώχεια, να βιώσουν έναν φτωχό και ελλιπή μητρικό δεσμό και τα παιδιά που έχουν ήδη να βιώσουν αναπτυξιακές δυσκολίες σε σχέση με τους συνομηλίκους τους.

Αυτές οι ίδιες μελέτες διαπίστωσαν ότι όταν ένα άτομο στερείται την επιλογή στην άμβλωση είναι πιο πιθανό να βρίσκεται σε σχέση με έναν βίαιο σύντροφο όπως ήμουν τότε και εγώ και επίσης λιγότερο πιθανό να έχει φιλόδοξα σχέδια για τα επόμενα χρόνια – σχέδια που εγώ όμως είχα.

Επίσης είναι πολύ πιθανό να υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση και άγχος – ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα που θα είχα αντιμετωπίσει και εγώ αν είχα παγιδευτεί σε μία ανθυγιεινή σχέση καθώς μεγάλωνα ένα παιδί που δεν ήθελα και δεν μπορούσα να φροντίσω επαρκώς.

Μην κάνεις το λάθος: Ένα άτομο που δεν επιθυμεί να κάνει παιδί έχει κάθε δικαίωμα να κάνει έκτρωση. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας. Το ότι μπορείς να μεγαλώσεις μέσα σου ένα μωρό και να το γεννήσεις δεν σημαίνει ότι πρέπει ή είσαι αναγκασμένη να το κάνεις. Στην πραγματικότητα το 66% των γυναικών που έκαναν έκτρωση σκοπεύουν και θέλουν να αποκτήσουν παιδάκι σε μερικά χρόνια όταν θα είναι οικονομικά πιο ανεξάρτητες και θα βρίσκονται σε μία υποστηρικτική σχέση και δεδομένης της ασφάλειας της έκτρωσης – είναι ασφαλέστερη από την κολονοσκόπηση, από την εξαγωγή φρονιμιτών, την αφαίρεση αμυγδαλών, 14 φορές πιο ασφαλής από τον τοκετό και δεν επηρεάζει τη γονιμότητα σου όπως πιστεύουν οι φανατικοί κατά των αμβλώσεων – μπορούν κάλλιστα να προβούν σε έκτρωση και όχι μόνο να γίνουν γονείς στο μέλλον αλλά και καλοί, σταθεροί, υποστηρικτικοί και γεμάτοι αγάπη γονείς.

Επί του παρόντος έξι μόνο Πολιτείες στις ΗΠΑ διαθέτουν από μία και μόνο κλινική που μπορεί μία γυναίκα να απευθυνθεί για να κάνει έκτρωση. Το Τέξας τις έχει απαγορεύσει καθιστώντας παράνομη οποιαδήποτε έκτρωση που γίνεται από τις 6 εβδομάδες κύησης και μετά, προτού δηλαδή οι περισσότερες γυναίκες μάθουν ότι είναι έγκυες. Το ανώτατο δικαστήριο αρνήθηκε να παρέμβει σηματοδοτώντας το τέλος του Roe. v. Wade (απόφαση ορόσημο του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ το 1973, στην οποία το Δικαστήριο έκρινε ότι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών προστατεύει την ελευθερία μιας εγκύου γυναίκας να επιλέξει να κάνει άμβλωση χωρίς υπερβολικό κυβερνητικό περιορισμό – στοιχεία από Wikipedia). Ακόμα επτά Πολιτείες σχεδιάζουν να θεσπίσουν παρόμοιες απαγορεύσεις, πράγμα που καθιστά πολύ πιο δύσκολο για τις γυναίκες να λάβουν τη φροντίδα που θέλουν και χρειάζονται.

Όλοι αυτοί οι άθλιοι νόμοι εισηγούνται και ψηφίζονται από ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι εκτιμούν τους γονείς και το κάνουν για να τιμήσουν και να προστατεύσουν τον ιερό ρόλο των γυναικών στην οικογένεια. Κρύβονται πίσω από ρηχές δηλώσεις για τις οικογενειακές αξίες και την ιερότητα της μητρότητας αλλά αν ήθελαν πραγματικά να μας βοηθήσουν να γίνουμε οι καλύτεροι γονείς που μπορούμε θα ψήφιζαν την υποχρεωτική μητρική άδεια μετ’ αποδοχών, την ίση αμοιβή, την ίση εργασία και θα αγωνίζονταν για να μειώσουν τα αυξανόμενα ποσοστά μητρικής θνησιμότητας και σίγουρα θα έκαναν την άμβλωση όσο το δυνατόν πιο προσιτή, και δεν εννοώ μόνο οικονομικά.

Δεν θα ήμουν η μάνα που είμαι σήμερα αν δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω έκτρωση. Οι γιοι μου δεν θα είχαν αυτό που αξίζει σε κάθε παιδί – ένα στοργικό σπίτι που δεν του λείπει τίποτα…

Οι γιοι μου δεν θα αισθανθούν ποτέ υποπροϊόν των νόμων κατά των αμβλώσεων που τους μετέτρεψαν σε μία «συνέπεια του σεξ». Αντίθετα θα αισθανθούν αυτό που λαχταρούσα και εγώ όταν ήμουν παιδί: σεβασμό, αγάπη, αποδοχή.

Ακόμα ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου ή τι είδους μητέρα θα ήμουν εάν η έκτρωση δεν ήταν ανάμεσα στις επιλογές μου αλλά ευτυχώς ήταν και τώρα έχω τους γιους μου και εκείνοι εμένα, δηλαδή μία πολύ καλή μαμά.

Πηγή: huffpost.com