Πονάω να βλέπω τον πατέρα μου να είναι ο τέλειος μπαμπάς με τα παιδιά της γυναίκας του

Μέχρι πρόσφατα αισθανόμουν λιγότερο τυχερή από τα παιδιά εκείνα που οι γονείς τους, είναι παντρεμένοι. Ένιωθα πάντα ότι κάτι μου έλειπε όταν πήγαινα στο σχολείο και σε διάφορες εκδηλώσεις. Τι ήταν αυτό που μου έλειπε; Ο μπαμπάς μου.

Ήξερα ποιος ήταν και πού έμενε. Είχαμε επαφές, αλλά αραιά. Δεν ήταν ξένος ούτε με είχε παρατήσει, απλά έφτιαξε νέα οικογένεια με κάποια άλλη, την εποχή που γεννήθηκα. Μπορεί να είχαμε επαφές, αλλά η σχέση μας ανύπαρκτη. Τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής μου τον είχα δει συνολικά 48 ώρες. Ερχόταν να με πάρει από το σχολείο, αλλά αυτά τα 7 λεπτά δεν αρκούσαν.

Το παιδικό μου μυαλό είχε μάθει να δικαιολογεί τη συμπεριφορά του: έλεγα ότι ήμουν το «εξώγαμο» παιδί που δεν είχε γνωρίσει ποτέ, ούτε θα γνωρίσει την οικογένεια του μπαμπά του, συναίσθημα που γινόταν ακόμα χειρότερο αν σκεφτεί κανείς ότι η σχέση πατέρας και κόρης είναι καθοριστική για τη ζωή ενός κοριτσιού.

Πίστευα στην αξία της σχέσης αυτής και η απουσία του με έκανε να νιώθω άχρηστη. Ένιωθα μεγάλη ντροπή γιατί πίστευα ότι ήμουν βάρος για εκείνον, κάτι που δεν θα τον «χάλαγε» αν δεν υπήρχε.

Όταν ήμουν στο γυμνάσιο συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τη μέρα εκείνη πήγα για πρώτη φορά στο σπίτι του πατέρα μου. Ένιωθα απίστευτη νευρικότητα πριν χτυπήσω το κουδούνι. Μου ζήτησε κλαίγοντας συγγνώμη που επέτρεψε στην οικογένειά του και συγκεκριμένα στη γυναίκα του, να μας κρατήσει τόσο καιρό χώρια. Τουλάχιστον φαινόταν ειλικρινής.

Από εκείνη τη μέρα και μετά μπήκαμε σε μία διαδικασία προσπάθειας να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Φυσικά η εφηβεία δεν έκανε τη διαδικασία πιο εύκολη. Συχνά ένιωθα πως κάναμε ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω, αλλά παρά τις δυσκολίες και τα πολλά κενά στην επικοινωνία κάναμε μεγάλη πρόοδο. Τον έβλεπα που προσπαθούσε και άρχισα και εγώ να επιζητώ περισσότερο χρόνο μαζί του.

Σύντομα όμως τα πράγματα άλλαξαν για μία ακόμα φορά. Λίγα χρόνια μετά την επανασύνδεση μας έκανε μία νέα σχέση. Παντρεύτηκε μία γυναίκα με δύο παιδιά, την οποία αγάπησε πολύ και αυτό είναι κάτι που όλοι έβλεπαν. Για να είμαι ειλικρινής ήταν τρομερά οδυνηρό να βλέπω τον πατέρα μου να είναι ο τέλειος πατέρας για δύο ξένα παιδιά και να είναι απών για μένα που ήμουν δικό του παιδί.

Στο εφηβικό μου μυαλό κυριαρχούσε η εξής σκέψη: αντάλλαξε την ευκαιρία να αναπτύξουμε μία πραγματική σχέση με μία νέα οικογένεια. Με τον καιρό άρχισε να έχει όλο και λιγότερο χρόνο για μένα μέχρι που στο τέλος έπαψα να είμαι προτεραιότητα για εκείνον. Όσο χρόνο είχε, προτιμούσε να τον επενδύσει στα νέα του παιδιά.

Μπορεί να σας φαίνεται γελοίο, αλλά με ενοχλεί ακόμα. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα και έκανα δικά μου παιδιά. Η απουσία του είχε μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή μου και ακόμα και σήμερα όταν τον βλέπω με τη νέα του οικογένεια αισθάνομαι χάλια.

Πλέον τον αποφεύγω και αυτόν και την οικογένειά του όσο περισσότερο μπορώ. Με τη γυναίκα αυτή έκαναν και δικά τους παιδιά. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι έχω το ίδιο επίθετο με τα παιδιά αυτά, αλλά τελείως διαφορετική αντιμετώπιση από τον πατέρα μας.

Από όλα του τα παιδιά είμαι η μόνη που δεν τον έζησε σχεδόν καθόλου. Τα άλλα του παιδιά (και τα μικρότερα και τα μεγαλύτερα – γιατί είχε και παιδιά πριν από μένα) είτε είχαν είτε έχουν κάποια σχέση με τον μπαμπά τους ενώ εγώ δεν είχα ποτέ την ευκαιρία.

Δεν μείναμε ποτέ μόνοι να μιλήσουμε σαν πατέρας και κόρη. Ακόμα και σήμερα τον απασχολούν περισσότερο οι ανάγκες των μεγαλύτερων παιδιών του και τα απαιτητικά προγράμματα των μικρότερων και εγώ αισθάνομαι κάπου στη μέση σαν να μην έχω το δικαίωμα να κλέψω λίγο από το χρόνο του επειδή η δουλειά του και οι οικογενειακές του υποχρεώσεις δεν τον αφήνουν να ανασάνει.

Όταν ήμουν ακόμα έφηβη με θυμάμαι να του τηλεφωνώ κλαίγοντας και να τον ικετεύω να μου δώσει την ευκαιρία να ζήσω μαζί του. Λαχταρούσα να τον δω, αλλά εκείνος ήταν απαθής κάτι που με έκανε να αναρωτιέμαι γιατί συνέχισα να αγωνίζομαι γι’ αυτή τη σχέση.

Του έχω μιλήσει γι’ αυτά τα πράγματα αμέτρητες φορές. Του εξήγησα πόσο μόνη νιώθω και πόσο απογοητευμένη είμαι, αλλά ποτέ δεν ίδρωσε το αυτί του.

Ποτέ δεν ήρθε να με δει στο θεατρικό του σχολείου ή στις γυμναστικές επιδείξεις ή όταν έκανα χορό. Στα μικρότερα παιδιά του όπως δεν έλειψε ούτε μία φορά. Τα παιδιά του βλέπουν μία οπτική του που δυστυχώς εγώ δεν θα γνωρίσω ποτέ.

Ακόμα ζηλεύω όταν με καλεί σπίτι του ή βγαίνουμε έξω και βλέπω τη σχέση του με τα παιδιά του. Όταν βρίσκομαι κοντά τους νιώθω αμήχανα και άβολα από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Όλα φαίνονται τόσο τέλεια, τόσο ονειρικά πλασμένα – η αγάπη, η σταθερότητα, η επικοινωνία, όλα βρίσκονται σε αντίθεση με όσα έζησα εγώ.

Τα παιδιά του μεγάλωσαν καλά, δεν τους έλειψε τίποτα. Τους έδωσε ό, τι είχε και δεν είχε. Τα μεγάλωσε, τα μόρφωσε, τα σπούδασε, τα βοηθάει ακόμα και σήμερα οικονομικά, ενώ εγώ έπρεπε να δανειστώ από δέκα μεριές στο ξεκίνημα της ζωής μου.

Τα άλλα του παιδιά – και καλά να είναι τα παιδιά, δεν μου φταίνε σε τίποτα – δεν θα καταλάβουν ποτέ τον αγώνα μου και την προσπάθειά μου. Δεν με ξέρουν καλά και μάλλον δεν θα με γνωρίσουν ποτέ αφού είμαι αρκετά μεγαλύτερή τους και οι σχέσεις μας είναι περιορισμένες. Ίσως από την άλλη και να τους χαλάω το ίματζ. Εγώ, ο αποδιοπομπαίος τράγος, το παιδί του πατέρα τους που δεν αναγνώρισε ποτέ, το παιδί-τσιμπούρι, που έχει κολλήσει πάνω στον πατέρα του και προσπαθεί να του απομυζήσει έστω και λίγο από το χρόνο και το ενδιαφέρον του.

Έτσι λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα ότι ίσως θα ήταν καλύτερο αν άφηνα τα πράγματα στην τύχη τους. Κουράστηκα να προσπαθώ. Εξάλλου ποιος θέλει να είναι υπενθύμιση μιας κακής απόφασης ή ενός λεκέ στην τέλεια ζωή κάποιου;

Πηγή: scarymommy.com