Είμαι Χριστιανός, εκτός αν είσαι γκέι…

Θέλω να μιλήσω για ένα θέμα, που με απασχολεί χρόνια τώρα και που μας απασχολεί όλους με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Προσπάθησα να το γράψω έτσι, προσπάθησα αλλιώς, αλλά στο τέλος έπεφτα πάντα πάνω σε τοίχο, έσκιζα το χαρτί και ξεκινούσα πάλι απ’ την αρχή. Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για κάτι τόσο λεπτό. Ξέρω, ότι κάποιους θα τους θίξω, ίσως να τους προσβάλλω, όχι ότι με νοιάζει και τόσο, άλλους θα τους προβληματίσω και σε άλλους θα αλλάξω τη ζωή και τον τρόπο σκέψης, αν τα καταφέρω.

Όπως και να ’χει, ότι είναι να πω, θα το πω.

Βλέπουμε κατά καιρούς να βγαίνουν στις ειδήσεις και στις τηλεοπτικές εκπομπές ιερείς, «πατέρες της εκκλησίας», άνθρωποι ταγμένοι στο Θεό, άνθρωποι, που το έργο τους επί γης είναι να διαδίδουν το Λόγο του Θεού, να συγχωρούν εμάς τους…αμαρτωλούς και να πασχίζουν καθημερινά να μας κρατήσουν στο σωστό και ενάρετο δρόμο της ηθικής, της αλήθειας και της καλοσύνης.

Οι πιστοί (και πιο πολύ οι πιστές, αυτές οι θεοσεβούμενες τάχα μου καρακάξες, που σε κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω, μόλις μπεις στην εκκλησία να δουν, τί φοράς, λες και ο Θεός θα σου ρίξει μια αστραπή στο κεφάλι μόλις σε δει να μπαίνεις στον Οίκο του με την κοιλίτσα ή τη γαμπούλα να φαίνεται λιγάκι) είναι έτοιμοι να σε εκτελέσουν για όποιο ολίσθημα κάνεις, παρά τη διδασκαλία του Χριστού για συγχώρεση και αποδοχή.

Είσαι πόρνη, γκέι ή ληστής; Καταδικάστηκες επιτόπου. Τί κι αν ο Χριστός μιλάει για συγχώρεση και «Αγάπα τον πλησίον σου με τα ελαττώματά του;». Εκείνοι μάλλον έχουν το δικό τους Θεό, διαφορετικό από αυτόν των υπολοίπων ανθρώπων.

Αλλά αρκετά ασχολήθηκα με αυτούς. Δεν αξίζει να χαραμίσω το χρόνο σου με κάποιους, που νομίζουν, ότι είναι θεάρεστοι άνθρωποι. Θέλω να μιλήσω για σένα και για μένα.

Και πιο πολύ για το φίλο μου, τον – ας τον πούμε – Πέτρο. Είναι 27 ετών και μάντεψε… Είναι γκέι.

Δεν το γνωρίζουν πολλοί. Ζει σε μια κοινωνία, που το να είσαι ομοφυλόφιλος σημαίνει αμαρτωλός και περιθωριοποιημένος.

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, πριν από μερικές εβδομάδες και του έλεγα για τις αποτυχημένες μου προσπάθειες να γράψω για εκείνον. Συγκινήθηκε, αλλά προσπάθησε να μην το δείξει. Στο τέλος δεν άντεξε και έβαλε τα κλάματα.

Πριν συνεχίσω, πρέπει να σου πω, ότι αυτό το άρθρο δεν αφορά την ομοφυλοφιλία. Δεν πρόκειται για χριστιανούς. Δεν πρόκειται για τη θρησκεία. Δεν πρόκειται για πολιτική. Πρόκειται για κάτι άλλο. Κάτι μεγαλύτερο. Κάτι απλούστερο.

Πρόκειται για την αγάπη, την καλοσύνη, την ευγένεια και τη φιλία, κάτι, που ο Πέτρος έχει καιρό να αισθανθεί. Του είμαι ευγνώμων, που μου έδωσε την άδεια να μοιραστώ τη συνομιλία μας μαζί σου:

“Είσαι ο μόνος φίλος μου, που ξέρει, ότι είμαι γκέι” μου είπε ο Πέτρος.

“Τί εννοείς; Ξέρω, ότι έχεις πολλούς φίλους”.

Τότε έσπασε ξανά η φωνή του. Άρχισε πάλι να κλαίει.

“Σε όποιον το εκμυστηρεύτηκα, με έκανε πέρα και εξαφανίστηκε. Δεν με παίρνουν τηλέφωνο, σταματούν να μου μιλάνε, με μπλοκάρουν στο Facebook”, είπε. “Δεν θέλουν να κάνουν παρέα με έναν γκέι”.

Δεν ήξερα, τί να πω. Έτσι, δεν είπα τίποτα.

“Δεν ξέρεις, πώς είναι να ζεις με αυτό το βάρος. Δεν ξέρεις, πώς είναι να σε μισούν οι γονείς σου και να προσπαθείς συνέχεια να κρυφτείς. Δεν το επέλεξα. Δεν το ήθελα. Κουράστηκα τόσο να με μισούν γι’ αυτό. Δεν μπορώ άλλο πια. Απλά δεν μπορώ”.

Τί να του απαντήσω σε αυτό; Ήθελα να του πω, ότι ήταν όλα στο μυαλό του. Αλλά ήταν; Όχι και το ήξερα. Ήθελα να του πω, ότι όλα θα πάνε καλά. Θα πάνε, όμως; Αυτό δεν το ήξερα.

Βλέπεις ζω στην ίδια κοινωνία και βλέπω, τί γίνεται. Βλέπω το μίσος, την αηδία, την περιφρόνηση, τα κουτσομπολιά, τη δυσπιστία, το θυμό. Τα βλέπω όλα να καλύπτονται με το πέπλο της θρησκείας και με λέξεις συμπάθειας. Τα έχω ακούσει περισσότερες φορές απ’ όσες μπορώ να απαριθμήσω.

Δεν αφορά μόνο τους ομοφυλόφιλους, αλλά όλους όσοι ντύνονται, βάφονται, χτενίζονται διαφορετικά, τους ναρκομανείς, του χοντρούς, τους καπνιστές, τους αλκοολικούς, τους ανορεξικούς, όσους κάνουν piercing και τατουάζ και γενικά τους διαφορετικούς.

Τα έχω ακούσει ξανά και ξανά.

Είναι μια κόλαση, στην οποία κάποτε συμμετείχα κι εγώ. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ από την ταμπέλα του «καλού χριστιανού», που πίστευα, ότι οι ενέργειές μου ήταν απολύτως δικαιολογημένες λόγω των πεποιθήσεών μου. Το έκανα, πιστεύοντας πραγματικά, πώς ό, τι έκανα και έλεγα, το έκανα από… αγάπη.

Δέχτηκα μια πλύση εγκεφάλου, από την οποία ευτυχώς μπόρεσα και απαλλάχτηκα και είδα τα πράγματα από τη σωστή οπτική γωνία, μακριά από θρησκείες και προκαταλήψεις. «Ο Θεός μισεί τις τσούλες», «Ο Θεός μισεί τους εθισμένους», «Ο Θεός μισεί τους ανώμαλους», «Ο Θεός μισεί, όσους δεν είναι σαν εκείνον».

Ξέφυγα απ’ αυτό το τρυπάκι. Δεν είμαι γκέι, για να το ξεκαθαρίσω, ούτε έχω κανένα απολύτως θέμα μαζί τους. Το θέμα «θρησκεία» το έψαξα πολύ. Έψαξα την απόλυτη «αλήθεια» στα μονοπάτια της θρησκείας, σε κάθε διδασκαλία της απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Οι μεγαλύτεροι πνευματικοί ηγέτες της ιστορίας έχουν κηρύξει την αγάπη ως βασική προϋπόθεση της ευτυχίας και κανείς τους ποτέ δεν μοίρασε καμία λίστα με απαγορευμένες πράξεις. Ποτέ δεν είπαν να τους αγαπάμε όλους, εκτός από τους ομοφυλόφιλους, τους άστεγους, τους χρήστες ναρκωτικών, τα μέλη των συμμοριών ή τους μοιχούς ή τις μοιχαλίδες. Δεν είπε κανείς τους να κάνουμε πέρα τους μετανάστες ή τους αλλοδαπούς. Η εντολή ήταν ξεκάθαρη και καθολική: «Αγαπάτε αλλήλους», έτσι δεν είναι;

Επομένως, αν αυτή είναι η Αρχή όλων των μεγάλων θρησκειών, γιατί εμείς οι «Χριστιανοί» δεν το τηρούμε;

Ξέρω, ότι πολλοί από εσάς, που διαβάζετε το άρθρο, πιστεύετε, ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία. Εντάξει. Αλλά, τί σχέση έχει με την αγάπη;

Επαναλαμβάνω, τί σχέση έχει με την αγάπη;

Το να αγκαλιάσεις κάποιον, που είναι ομοφυλόφιλος, που έχει έναν εθισμό, που ζει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής δεν δείχνει αποδοχή ή ενθάρρυνση, ούτε έχει σχέση με το αν πιστεύεις, ότι οι επιλογές του είναι σωστές ή λάθος.

Έχει να κάνει με το αν είσαι καλός άνθρωπος και καλός φίλος. Αγκάλιασε το «διαφορετικό». Τόσο δύσκολο είναι;

Αυτό είναι όλο. Μπορείς να σταθείς δίπλα του, χωρίς να νοιάζεσαι για τις επιλογές του, χωρίς να τον κατακρίνεις και χωρίς να τον περιθωριοποιείς; Αν το κάνεις, τότε ναι. Είσαι καλός άνθρωπος κι αυτό μετράει. Γιατί στη ζωή ό, τι μένει είναι η καλή καρδιά και η  καλοσύνη.

Δεν είμαι εδώ, για να πω, αν η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία ή όχι. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει, δεν με αφορά. Δεν είμαι εδώ, για να συζητήσω, αν είναι επίκτητο ή γενετικό. Και πάλι, δεν με νοιάζει. Αυτές οι συζητήσεις ποσώς με απασχολούν.

Αυτό, που με νοιάζει είναι η μανία πολλών από εμάς να περιθωριοποιούμε τους άλλους. Είναι η ανάγκη μας να αισθανόμαστε ανώτεροι από τους άλλους, να θεωρούμε τους εαυτούς μας σωστούς και “τέλειους”. Αυτό λέγεται στην πραγματικότητα, εκφοβισμός.

Υπάρχουν πράγματα, που όλοι κάνουμε ή πιστεύουμε, ότι οι άλλοι τα θεωρούν “αμαρτία”. Υπάρχουν πράγματα που όλοι κάνουμε ή πιστεύουμε, ότι οι άλλοι τα θεωρούν “λάθος”. Υπάρχουν πράγματα που όλοι κάνουμε ή πιστεύουμε, ότι οι άλλοι τα θεωρούν “αηδιαστικά και εκνευριστικά”.

“Ναι, αλλά έτσι είναι!”, θα τρέξουν όλοι οι…καλοί χριστιανοί να δηλώσουν κατηγορηματικά.

Δεν έχει σημασία, αν εσύ ή εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος πιστεύει, ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία. Δεν έχει σημασία, αν η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία ή όχι. Δεν έχει σημασία, αν οτιδήποτε άλλο κάνει κανείς είναι αμαρτία ή όχι.

Επειδή η αμαρτία είναι ένα πολύ προσωπικό πράγμα! Πάντα ήταν και πάντα θα είναι!

Και δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη. Απολύτως καμία.

Οι διαφορές δεν έχουν καμία σχέση με την αγάπη. Δεν μπορούμε να επιλέγουμε, ποιον θα αγαπήσουμε και ποιον όχι. Αυτό είναι το μήνυμα, που στέλνεις, όταν φέρεσαι έτσι.

“Είμαι Χριστιανός, εκτός αν είσαι γκέι”.

«Είμαι Χριστιανός, εκτός αν είσαι πιο άσχημος από μένα».

«Είμαι Χριστιανός, εκτός αν μάθω, ότι κλέβεις την εφορία».

«Είμαι Χριστιανός, εκτός αν είσαι ερωτευμένος με τη γυναίκα μου».

“Είμαι Χριστιανός, εκτός αν βρωμάς και τύχει να περάσω από δίπλα σου”.

«Είμαι Χριστιανός, εκτός κι αν είσαι διαφορετικής θρησκείας».

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις κάποιος μπορεί εύκολα να ξεχάσει τη…χριστιανικότητά του. Πόσο υποκριτικό είναι;

Αν, όμως, δεν είσαι γκέι, είσαι καθαρός και ωραία ντυμένος, έχεις καλή δουλειά και φέρεσαι, όπως μου αρέσει οι άνθρωποι να φέρονται, τότε είμαι σίγουρα ένας πολύ καλός χριστιανός. Το κέρδισες με το σπαθί σου.

Το μήνυμα είναι σαφές σε όσους ξέρουν να ακούν και να βλέπουν πέρα από την κοντοφθαλμία τους.

Το μήνυμα ήταν πολύ σαφές για το φίλο μου τον Πέτρο. Το έζησε και το ζει και ξέρει ακριβώς, τί εννοώ και τα λόγια του το αποδεικνύουν: “Κάθε άτομο, στο οποίο το εκμυστηρεύτηκα, με έκανε πέρα και εξαφανίστηκε. Δεν με παίρνουν τηλέφωνο, σταματούν να μου μιλάνε, με μπλοκάρουν στο Facebook”, είπε. “Δεν θέλουν να κάνουν παρέα με έναν γκέι. Δεν ξέρεις, πώς είναι να ζεις με αυτό το βάρος. Δεν ξέρεις, πώς είναι να σε μισούν οι γονείς σου και να προσπαθείς συνέχεια να κρυφτείς. Δεν το επέλεξα. Δεν το ήθελα. Κουράστηκα τόσο να με μισούν γι’ αυτό. Δεν μπορώ άλλο πια. Απλά δεν μπορώ”.

Ο Πέτρος είναι φίλος μου, αδερφός μου, είναι άνθρωπος πάνω απ’ όλα και δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Είναι επίσης γκέι.

Αλλά γιατί αυτό πρέπει να τον κάνει να διαφέρει;

Στα μάτια μου δεν διαφέρει από κανέναν. Ή μάλλον διαφέρει. Είναι πολύ καλύτερος.

Εύχομαι να μη διέφερε και για κανένα άλλο. Μακάρι να μην ψάχναμε να βρούμε τρόπους να είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, για να νιώθουμε καλύτερα για τους βρώμικους  εαυτούς μας. Εύχομαι οι άνθρωποι να μην αντιμετώπιζαν ολόκληρες ομάδες ανθρώπων τόσο σκληρά και να τις θεωρούν ανάξιες οποιασδήποτε αγάπης και σεβασμού.

Αν θέλετε να λέγεστε καλοί χριστιανοί, τότε, αγαπάτε αλλήλους. Όχι, όμως, υποχρεωτικά, μόνο και μόνο επειδή το προστάζει η εκκλησία, αλλά επειδή το νιώθετε. Κοιτάξτε στον καθρέφτη τους εαυτούς σας. Ελπίζω να μην απογοητευτείτε από αυτό, που θα δείτε.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ…

Πρέπει να βάλουμε στην άκρη την ασχήμια και να είμαστε παραδείγματα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή. Πρέπει να είμαστε η φωνή της λογικής για όλους, όσους μας έχουν ανάγκη.

Πρέπει να δείξουμε αγάπη, εκεί, που εκείνη απουσιάζει. Ακούστε και βοηθήστε με. Ζητάω κάτι πολύ απλό. Σήμερα, αύριο, την άλλη βδομάδα, βρες κάποιον, που είναι διαφορετικός από σένα, κάποιον, που έκανε λάθος επιλογές στη ζωή του και που μέχρι τώρα τον απέφευγες και αγκάλιασέ τον. Πες του, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι έχει έναν φίλο, που τον αγαπάει.

Όλοι θέλουμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο και πιο όμορφο κόσμο, χωρίς μίσος.

Πηγή: danoah.com