Είμαι τυχερή που οι γονείς μου χώρισαν όμορφα. Δυστυχώς όμως το τί τέρατα ακούω για άλλα διαζύγια, δεν περιγράφεται!

Διαβάζοντας τα άρθρα του site, έχω πέσει αρκετές φορές πάνω σε αρκετά που αναφέρονται σε γονείς που χωρίζουν λόγω τρίτου ανθρώπου, σε προσπάθειες σύστασης μιας νέας οικογενειακής δομής με νέους ανθρώπους και παρατηρώ ποικίλες απόψεις είτε από το μέρος των νέων συζύγων των γονιών, είτε από την πλευρά των ίδιων των γονιών.
Εγώ λοιπόν θέλω να σας θέσω και την τρίτη πλευρά. Αυτή των παιδιών.

Έτυχε οι γονείς μου να μην είναι μαζί, έτυχε να χωρίσουν ενώ εγώ ήμουν μόλις τριών ετών, ασυμφωνία χαρακτήρων, κέρατο, επαγγελματικοί λόγοι ή απόσταση για τα παιδιά δεν πρέπει να έχει σημασία. Σημασία έχει να ξέρουν τον αληθινό λόγο και να μην αναγκάζονται να πάρουν θέση ή να διαλέξουν “στρατόπεδο”.

Πιστεύω πως ήμουν λοιπόν αρκετά τυχερή. Μεγάλωσα σε ένα άψογο περιβάλλον με μια μαμά πανταχού παρούσα, με ρόλο τόσο μητέρας όσο και πατέρα, μιας και ο μπαμπάς μου τότε ζούσε σε άλλο νομό και δεν τον έβλεπα τόσο όσο θα ήθελα. Δεν έχω παράπονο ως προς αυτό, από μικρή ήξερα πως η δουλειά του ήταν και παραμένει απαιτητική (γιατρός ο μπαμπάκας), οπότε ούτε παραπονιόμουν, ούτε του έλεγα κάτι μιας και ήξερα πως θα στεναχωριόταν. Αδυναμία αφάνταστη και στους δυο λοιπόν και σήμερα σε ηλικία 23 ετών πλέον, μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν μου έχει λείψει απολύτως τίποτα (συναισθηματικά πάντα)!

Ο πατέρας μου λοιπόν είχε την ευτυχία να γνωρίσει και να παντρευτεί, πριν από περίπου 7 χρόνια μια υπέροχη γυναίκα, που δίνει άπλετο φως στη ζωή του, την αγαπώ πολύ, όπως με αγαπάει και η ίδια. Οι ίδιοι από επιλογή τους δεν έχουν αποκτήσει άλλα παιδιά, κάτι που θεωρώ πως καλά έκαναν μιας και ξέρω την αγάπη τους για την επιστήμη τους (γιατρός και η 2nd mother), που τους γεμίζει και θέλουν να της αφοσιώνονται στο 100%.

Η μητέρα μου δυστυχώς δεν έφτιαξε ξανά την ζωή της παρά την συνεχή μου παρότρυνση αλλά από τη στιγμή που η ίδια νιώθει καλά έτσι εγώ δεν μπορώ παρά να δεχτώ την επιλογή της.
Στα χρόνια που πέρασα ως φοιτήτρια, γνωρίζοντας νέα άτομα, κατάλαβα πως δεν είναι όλες οι χωρισμένες οικογένειες έτσι, μιας και στα χρόνια του σχολείου ήμουν το μόνο παιδί χωρισμένων γονιών οπότε που να έχω μέτρο σύγκρισης η καημένη. Και προφανώς δεν αναφέρομαι σε καλύτερες αλλά σε χειρότερες συγκρίσεις!

Τι για γονείς που κακολογούν ο ένας τον άλλον στα παιδιά προκειμένου το παιδί να λάβει θέση, τι για ψέματα και ιστορίες που αν τα βάλεις στην σειρά φτάνεις από τη γη στην σελήνη, τι για τους νέους συζύγους που αντί να αγκαλιάζουν τα παιδιά των συντρόφων τους τους κάνουν απλά τη ζωή δύσκολη γιατί νιώθουν πως το παιδί έχει περισσότερη αξία στην ζωή και την καρδιά του ή της συντρόφου τους (που προφανώς και έχει). Αλλά το πανηγύρι δεν σταματά εκεί! Και πολλά παιδιά από την πλευρά τους τα κάνουν μπάχαλο γιατί νιώθουν πως θα τους πάρουν την μαμά ή τον μπαμπά. Και δεν μιλάω για μικρά παιδάκια αλλά για άτομα άνω των 12 ετών που όσο να πεις έχει θεωρητικά τουλάχιστον πήξει το μυαλό.

Εγώ λοιπόν έχω να πω το εξής:

Όσον αφορά τους γονείς, να αγαπάτε τα παιδιά σας, να είναι όλη σας η ζωή, αλλά να θυμάστε πως πρέπει να αγαπάτε και τον εαυτό σας! Όσο σκάρτος και αν ήταν ο γάμος σας, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να είστε εσείς καλά, με ή χωρίς νέο σύντροφο δεν έχει σημασία, αρκεί να είστε εσείς ευτυχισμένοι! Πιστέψτε με έχει μεγάλο αντίκτυπο και στο ίδιο σας το παιδί να σας βλέπει χαρούμενους! Δεν λέω να φτάνουμε στο άλλο άκρο γράψιμο το παιδί για την προσωπική ζωή, αλλά ούτε και το αντίθετο βοηθάει πουθενά! Και εννοείται πως ότι διαμάχες έχετε με τους πρώην καλό θα είναι τα παιδιά να μένουν εκτός, μόνο να τους καταστρέψει την ψυχολογία μπορεί και τίποτα περισσότερο. Και οι δύο γονείς πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο άσχετα με τις προσωπικές σας σχέσεις, πάνω απ’ όλα είστε γονείς.

Όσον αφορά τα παιδιά, με το να ζορίζετε τις ζωές των γονιών σας δεν μπορείτε να καταφέρετε κάτι. Αν όντως τους αγαπάτε αφήστε τους να ζήσουν και να είναι ευτυχισμένοι με τις δικές τους επιλογές. Δεν λέω να είστε καλά ακόμα και αν οι νέοι σύντροφοι των γονιών σας είναι ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, τότε έχετε εναλλακτικές δεν νομίζω να αφήσουν τον οποιονδήποτε να σας βλαψει με κανέναν τρόπο! Αλλά αν οι νέοι τους σύντροφοι προσπαθούν, είναι σωστοί απέναντί σας και πάνω απ’ όλα κάνουν τους γονείς σας χαρούμενους μην τους βάζετε εμπόδια και χαρείτε και εσείς με την χαρά τους.

Νομίζω λοιπόν πως και εμείς σαν παιδιά παίζουμε μεγάλο ρόλο σε τέτοιες καταστάσεις οπότε καλό θα ήταν αυτό να φανεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Μαριάννα