Είμαι ο τρίτος άνθρωπος!

Δεν έχω παιδιά. Δεν έχω παντρευτεί ποτέ. Είμαι 45 και οικονομικά ανεξάρτητος.

Πριν 15 μήνες έκανα σχέση με μία συνομίληκη γυναίκα που έχει 20ετή γάμο και 2 παιδιά. Έχει μία πολύ καλή δουλειά και ο σύζυγος της επίσης.

Η αλήθεια είναι πως εγώ ήμουν πολύ διακριτικός (παρόλο που καιγόμουν από καψούρα), αλλά αυτή ήταν που άναψε το πράσινο φως και επήλθε η τρικυμία. Η τρικυμία συναισθημάτων, έρωτα, σκέψεων που τα πήρε και τα σήκωσε όλα!!! Το χρονικό έχει ως εξής…

Μετά 2 μήνες σχέσης, το λέει στον σύζυγο – γινεται ο σχετικός χαμός. Ύστερα, αυτός προσπαθεί να την μεταπείσει και να την βάλει να σκεφθεί καλύτερα και να αναλογισθεί όλα τα χρόνια που πέρασαν μαζί, τα παιδιά και όλα τα γνωστά. Νομίζει πως είναι κάτι πρόσκαιρο, παρόλο που αυτή του έχει πει πως είναι ερωτευμένη και θέλει έναν άλλον άνθρωπο για σύντροφο στη ζωή της. Ωστόσο, ο σύζυγος επιμένει. Σημειώνω εδώ ότι πρόκειται για άνθρωπο καλό, ο οποίος όμως πάντα είχε κάποια γυναίκα να τον φροντίζει (μάνα, γκόμενα, σύζυγο) και είναι από αυτούς που δεν κάνει τίποτα στο σπίτι. Μεγαλωμένος με τον τρόπο αυτόν, όπως πολλοί άλλοι στην ελληνική κοινωνία.

Εγώ, αντίθετα, πολλά χρόνια εργένης δεν έχω καμία ανάγκη φροντίδας σε τίποτα. Απολύτως σε τίποτα.

Το σημαντικότερο όλων είναι πως αυτή και εγώ καταλάβαμε πως έπρεπε να ήμασταν μαζί μία ζωή. Συμφωνούμε στα πάντα. Κοιταζόμαστε και «μιλάμε» χωρίς να χρειάζεται να εξηγούμε τίποτα ο ένας στον άλλον. Αλλά να μην τα πολυλογώ, προχωράω στη συνέχεια της ιστορίας.

Αυτές οι σχέσεις έχουν πολλά σκαμπανεβάσματα λόγω της κατάστασης. Και αυτό είναι λογικό.

Έχουμε φτάσει στο σήμερα, 15 μήνες μετά, είμαστε ακόμα μαζί. Ο σύζυγος σφυρίζει αδιάφορα. Νομίζει ότι απλά δεν υπάρχει πλέον σχέση, αλλά μία τυπική φιλική επαφή.

Οι κατήγοροι μου, θα μου προσάψουν ότι διαλύω ένα σπιτικό. Ποτέ δεν το πίστευα αυτό. Γιατί:

Πρώτον, όταν ένας 3ος άνθρωπος μπαίνει σε άλλους 2 (σχέση, αρραβώνας, γάμος) – άσχετα με τον λόγο – τότε ο θιγόμενος (απατηθείς) εφόσον το μάθει, δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Δεν σβήνονται αυτά. Έχετε δει ποτέ γυαλί σπασμένο να γίνεται όπως πριν σπάσει; Όχι, ποτέ!

Δεύτερον, τα παιδιά. Είναι ο μόνος και αποκλειστικός λόγος που ο γάμος αυτός δεν λαμβάνει τέλος τυπικά, γιατί ουσιαστικά έχει τελειώσει. Τα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν κάποια πράγματα και αυτό είναι λογικό. Ο γάμος είναι λευκός, πιο λευκός κι από ασπρόρουχα.

Τρίτον, τα συναισθήματα. Πολλοί θα πουν ότι βιαζόμαστε και τέτοια. Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί δεν έχει σημασία.

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ προσπάθησα να κάνω πίσω μόνον προς χάρη των παιδιών που τα συμπαθώ ατέλειωτα. Όμως δεν παλεύεται ούτε από μένα ούτε από αυτήν.

Πιθανόν σε λίγο καιρό να έρθει το τέλος. Μπορεί και όχι. Κανείς δεν ξέρει.

Ευχαριστώ που με ακούσατε.

Φίλιππος

*Η παραπάνω ιστορία έχει αναρτηθεί από μέλος του φόρουμ μας, στο Social.singleparent.gr 
Μπορείς να γίνεις κι εσύ μέλος, να μιλήσεις με άλλους μονογονείς και όχι μόνο και να μοιραστείτε κοινά βιώματα και εμπειρίες, κάνοντας εγγραφή εδώ