Είμαι μόνη μαμά και πολλές φορές πρέπει να βάζω τη δουλειά μου πάνω από τα παιδιά μου

Είμαι δικηγόρος, πανεπιστημιακός και συγγραφέας. Επίσης είμαι χωρισμένη και μαμά δύο μικρών παιδιών. Με ρωτούν συχνά πως τα καταφέρνω και συνδυάζω δουλειά και μητρότητα, αλλά όταν θες, όλα γίνονται.

Κάθε εργαζόμενη μαμά-ειδικά όταν είναι μονογονέας- ακούει στη ζωή της αρκετές φορές αυτή την ερώτηση, πράγμα παρήγορο για πολλούς αφού υπονοεί ότι η ισορροπία ανάμεσα στη ζωή και την εργασία είναι εφικτή. Δεν είναι όμως. Η συγκεκριμένη ερώτηση «παγιδεύει» τις γυναίκες σε έναν ατελείωτο κύκλο ντροπής και ενοχών.

Όπως πολλές άλλες γυναίκες, έτσι και εγώ δίνω προτεραιότητα στη δουλειά μου και το κάνω γιατί ως επικεφαλής ενός μονογονεϊκού νοικοκυριού είμαι η μοναδική υπεύθυνη γι’ αυτή την οικογένεια. Ο πρώην σύζυγός μου, με τον οποίο μοιραζόμαστε την επιμέλεια είναι ένας καταπληκτικός μπαμπάς και χωρίς τη βοήθεια του δεν θα τα έβγαζα πέρα. Παρ’ όλα αυτά ξέρουμε όλοι καλά πως αν δεν εργαστώ σκληρά αυτή η οικογένεια δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει.

Φυσικά η επιλογή μου να βάλω προτεραιότητα τη δουλειά μου και όχι τα παιδιά μου δεν έχει να κάνει μόνο με το οικονομικό κομμάτι. Το κάνω γιατί είμαι φιλόδοξη και θέλω να φτάσω ψηλά. Αν δεν αγορεύσω στο δικαστήριο, αν δεν διδάξω στο πανεπιστήμιο και αν δεν γράψω, μέσα μου αισθάνομαι άδεια.

Το 2013 ανέλαβα μια σημαντική υπόθεση. Ήμουν συνήγορος υπεράσπισης ενός αθώου. Το 1979 ήταν έφηβος και λόγω ελλιπούς αστυνομικής έρευνας και κάποιων μαρτύρων που είπαν ψέματα καταδικάστηκε σε ισόβια για μία δολοφονία που δεν είχε διαπράξει.

34 χρόνια αργότερα είναι ακόμα στη φυλακή. Παρά την καλή του διαγωγή και τις συντριπτικές αποδείξεις αθωότητάς του, που προσκομίσαμε έπρεπε να φτάσουμε στο 2013 για να γίνει επανεκδίκαση της υπόθεσης.

Τότε ο γιος μου ήταν τεσσάρων χρονών και η κόρη μου δύο. Εκείνη την εποχή πέρασαν ολόκληρες εβδομάδες χωρίς να δω τα παιδιά μου. Τα φρόντιζαν ο μπαμπάς τους, η γιαγιά τους, η νηπιαγωγός και η μπεϊμπισίτερ. Όποτε τύχαινε να πάω σπίτι δεν είχα χρόνο ούτε να τα δω ούτε να τα φροντίσω ούτε να παίξω μαζί τους. Ο πελάτης μου με είχε ανάγκη περισσότερο από τα παιδιά μου. Του αφιερώθηκα πλήρως γιατί έπρεπε να βγει από τη φυλακή.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο γιος μου είχε πολλές ερωτήσεις. «Γιατί λείπεις τόσο πολύ;», «Γιατί μιλάς τόσο πολύ στο τηλέφωνο με εκείνον το κύριο με το αστείο όνομα;». Του εξήγησα ακριβώς τι γινόταν. «Οι καλοί άνθρωποι παλεύουν με τους κακούς. Αν χάσουμε, ο ρατσισμός θα κερδίσει και η ζωή ενός αθώου ανθρώπου θα καταστραφεί».

«Θα κερδίσετε;», ρωτούσε επίμονα.

«Αυτή είναι η δουλειά μου», του είπα.

Έχω χάσει σημαντικά meetings όλα αυτά τα χρόνια για να πάω τα παιδιά στο πάρκο ή σε κάποιο μουσείο ή για να τα πάρω από το καράτε ή το χορό. Πρόσφατα απέρριψα μία πρόταση που μου έκανε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου για επιπλέον ώρες διδασκαλίας έναντι ενός σημαντικού χρηματικού ποσού γιατί δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο μαζί τους.

Πάντα θα υπάρχει ένας ακόμα πελάτης που θα χρειάζεται υπεράσπιση, μια ιστορία ακόμα που πρέπει να γραφτεί ή μερικοί φοιτητές που θα χρειάζονται τις γνώσεις μου. Τα πιο σημαντικά πράγματα που έχασα φέτος και έχουν σχέση με τα παιδιά μου είναι τα εξής: έχασα τα έβδομα γενέθλια της κόρης μου, τα 10α γενέθλια του γιου μου, δύο οικογενειακές διακοπές, τρεις άλλες εκδηλώσεις και κάθε σχολική συνάντηση. Δεν έχω πάει σχεδόν ποτέ στο σχολείο να δω τα θεατρικά τους, τα σκετσάκια τους ή τις γυμναστικές επιδείξεις.

Μερικές φορές οι επιλογές μου με κάνουν να στεναχωριέμαι. Για παράδειγμα επέλεξα να χάσω τα 7α γενέθλια της κόρης μου. Ήταν ό, τι χειρότερο μπορούσα να κάνω. Όσο και αν το παιδί έκλαιγε και χτυπιόταν δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ένιωθα το στομάχι μου να με πιέζει. Το πρωί, σε έξι ώρες δηλαδή, είχα δίκη.

Δεν μπορούσα να πάρω αναβολή. Οποιαδήποτε καθυστέρηση θα σήμαινε την απώλεια ενός σημαντικού πλεονεκτήματος. Δεν επρόκειτο να διακινδυνεύσω για κανέναν. Το καλό του πελάτη μου ήταν πάνω απ’ όλα.

Μερικές φορές αισθάνομαι ντροπή, αμηχανία, φόβο και ενοχές. Ξέρω ότι δεν είμαι «κανονική» μαμά. Τα παιδιά μου, μου το λένε συνέχεια. Ωστόσο προσπαθώ να υπενθυμίζω όσο πιο συχνά μπορώ στον εαυτό μου ότι μπορεί να μην είναι «κανονική», δεν είμαι όμως και κακή μαμά.

Είμαι περήφανη για όσα έχω καταφέρει, είμαι περήφανη που μπορώ να στηρίζω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου, μερικές φορές όμως αναρωτιέμαι αν οι επιλογές μου τα βλάπτουν ή αν θα τα βλάψουν μελλοντικά.

Το 2017 λίγο πριν ο γιος μου τελειώσει τη Γ’ τάξη του Δημοτικού έκαναν στο σχολείο μια γιορτούλα με καλεσμένους όλους τους γονείς. Μόλις τελείωσα το δικαστήριο τσακίστηκα κυριολεκτικά να φύγω για να προλάβω έγκαιρα κι επειδή δεν είχα προλάβει να μαγειρέψω τίποτα σταμάτησα σε ένα εστιατόριο και πήρα το πρώτο πράγμα που βρήκα μπροστά μου. Μόλις έφτασα στο σχολείο παρατήρησα ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη από μαμάδες και λιγότερους μπαμπάδες και ανάμεσα στα καλομαγειρεμένα σπιτικά φαγητά των μαμάδων έβαλα και το δικό μου ταψί με μια ωραία και ζεστή τυρόπιτα. Ο γιος μου με κοίταξε έκπληκτος και φανερά χαρούμενος.

Όταν τελειώσαμε το φαγητό ήρθε η ώρα για τις παρουσιάσεις. Κάθε παιδί κρατούσε στα χέρια του δύο πορτοκαλί χαρτιά. Στο ένα έγραφε «εκτιμώ τους γονείς μου γιατί…» και στο άλλο έγραφε «αυτό με βοηθά να…».

Ένα ένα τα παιδιά σηκώνονταν και έλεγαν ό, τι είχαν συμπληρώσει στο κάθε χαρτί. Τα περισσότερα είπαν πόσο αγαπούν τις μαμάδες τους επειδή μαγείρευαν ωραία ή γιατί κοντά τους ένιωθαν ασφάλεια.

Ένιωσα άβολα καθώς άκουγα τα παιδάκια να μιλούν. Το χαμόγελο είχε παγώσει στο πρόσωπό μου. Τι θα έλεγε άραγε ο γιος μου όταν ερχόταν η σειρά του; Ότι στην ουσία μεγάλωνε σε δύο σπίτια και έτρωγε ό, τι αγόραζε η μαμά απ’ έξω γιατί δεν προλάβαινε να μαγειρέψει γιατί έβαζε τους κακούς στη φυλακή;

Ο γιος μου ήταν από τα τελευταία παιδάκια που μίλησαν. Σηκώθηκε όρθιος και με καθαρή φωνή είπε «αγαπώ τους γονείς μου γιατί είναι δικηγόροι και βάζουν τους κακούς στη φυλακή. Αυτό με βοηθάει γιατί όταν μεγαλώσω θα γίνω και εγώ σαν εκείνους».

Με κοίταξε περήφανος και χαμογελαστός. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να σηκωθώ και να αρχίσω να χοροπηδάω φωνάζοντας «Αυτός είναι ο γιος μου». Το πορτοκάλι αυτό χαρτί το έχω ακόμα στον τοίχο του γραφείου μου και το κοιτάζω κάθε μέρα.

Ελπίζω τα παιδιά μου κάποτε να με καταλάβουν. Ο γιος μου πιστεύω ότι το κάνει. Τα αγαπώ και τα δύο όσο τίποτε άλλο και η ύπαρξη τους δίνει νόημα στην ζωή μου. Τα ίδια όμως συναισθήματα έχω και για τη δουλειά μου…

Πηγή: nytimes.com