Έχω αφήσει όλα τα παιδιά μου στους μπαμπάδες τους εκτός από την κόρη μου. Καλύτερα να μεγαλώνουν χωρίς εμένα…

Είμαι χωρισμένη και έχω δύο παιδιά. Το μεγάλο το έχει ο πρώην μου. Εγώ έχω τη μικρή. Προ τετραετίας γνώρισα κάποιον που τα πηγαίναμε καλά στην αρχή. Στην πορεία κάναμε ένα παιδάκι. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης άρχισαν τα προβλήματα. Με χτύπαγε. Όταν γέννησα χειροτέρευσαν τα πράγματα. Το θέμα του ήταν να φύγω με τη μικρή μου και να του αφήσω το παιδί του όπως και έκανα γιατί φοβόμουν ότι θα φτάναμε σε χειρότερες καταστάσεις.

Αυτή τη στιγμή είμαι ένα ράκος ψυχολογικά. Μέσα σε όλα αυτά άλλαξα τόπο κατοικίας και τόπο εργασίας. Τώρα βρίσκομαι πάλι στο πατρικό μου. Λόγω εργασίας δεν έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω, ούτε την οικονομική, ούτε και την ψυχολογική αφού πλέον έχω τρία παιδιά μοιρασμένα. Ο μεγάλος είναι με τον πατέρα του με τη θέλησή του και η μικρή τραβάει το Γολγοθά το δικό μου με μια μητέρα ράκος στην κυριολεξία αφού δεν υπάρχει τίποτα.

Όταν πήρα τηλέφωνο στις κακοποιημένες γυναίκες μια φορά που με χτύπησε μπροστά στην κόρη μου, με συμβούλευσαν να πάρω την αστυνομία και να κάνω μήνυση. Εύκολο να το λες όταν είσαι καλά. Για μια γυναίκα που έχει υποστεί όλα αυτά όμως; Τίποτα δεν ξέρω.

Ποια είναι η καλύτερη λύση για τη μικρή μου και για το μικρό που μεγαλώνει χωρίς τη μάνα του; Δεν ξέρω. Ίσως καλύτερα να μεγαλώσουν χωρίς μια μάνα που στην ουσία δεν χρειάζεται να υπάρχει. Μια μάνα βρίσκεται σε μια μόνιμη παθητική στάση δεν χρειάζεται…

Αθηνά