Δεν έχω κλάψει ποτέ για το θάνατο του πρώην συζύγου. Μήπως έχω πρόβλημα; 

Με τον πρώην άντρα μου ήμασταν παντρεμένοι 15 χρόνια περίπου και άλλα 15 χωρισμένοι μέχρι που στα 54 του αρρώστησε και δύο χρόνια μετά πέθανε. Μαζί κάναμε ένα γιο που σήμερα είναι 30 χρονών, παντρεμένος και έχει δύο παιδάκια.

Οι λόγοι που χωρίσαμε ήταν αρκετά σημαντικοί, ωστόσο δεν στάθηκαν εμπόδιο στην πολιτισμένη σχέση που θέλαμε να έχουμε μετά το διαζύγιο. Τα καταφέραμε να έχουμε μία καλή επικοινωνία και να είμαστε πάντα κοντά στο παιδί μας κάτι που του το αναγνωρίζω. Μπορεί στο γάμο μας να μην προσπάθησε, προσπάθησε όμως πολύ μετά και τα πήγε καλά.

Όταν μου είπε ότι είναι άρρωστος και ότι δεν έχει πολύ χρόνο ζωής μπροστά του ταράχτηκα. Του στάθηκα όσο μπορούσα. Πηγαίναμε μαζί στο νοσοκομείο για εξετάσεις, πήγαινα μέρα παρά μέρα σπίτι του να του κάνω παρέα και να δω αν χρειάζεται κάτι και τις καλές μέρες όταν ένιωθε καλά, ερχόταν εκείνος στο δικό μου σπίτι και πολλές φορές κοιμόταν στο δωμάτιο του παιδιού. Είμαι ξαναπαντρεμένη, αλλά ο δεύτερος σύζυγός μου είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος που πρώτος εκείνος με ώθησε να του σταθώ και να είμαι κοντά του. Να φανταστείτε πως εκείνος του πρότεινε την πρώτη φορά να μείνει σπίτι μαζί μας.

Δύο χρόνια μετά την ανακοίνωση της ασθένειάς του πέθανε, κάτι που με πλήγωσε πάρα πολύ, όχι όμως απ’ ότι φαίνεται τόσο ώστε να κλάψω. Από τα μάγουλά μου δεν έχει κυλήσει ούτε ένα δάκρυ. Όταν έμαθα ότι πέθανε, όσο και να στεναχωρήθηκα, δεν βούρκωσα καν.  Άλλοι μου λένε ότι κάνω κακό στον εαυτό μου γιατί κρατάω τον πόνο μέσα μου και δεν τον εκφράζω. Άλλοι μου λένε ότι είμαι απαθής και αναίσθητη και ότι δεν τον αγάπησα ποτέ. Άλλοι μου λένε ότι είναι αντίδραση, κάτι σαν παρενέργεια για όσα έζησα όσο ήμασταν παντρεμένοι και ότι κατά κάποιο τρόπο τον εκδικούμαι με το να μην κλαίω. Εγώ πάλι δεν ξέρω τι να πω.

Οι γονείς μου ζουν ακόμα, δεν έχω ζήσει κάποια άλλη απώλεια για να συγκρίνω πώς ένιωσα. Τον σκέφτομαι συνέχεια αλλά ούτε έκλαψα ούτε κλαίω ακόμα και όταν πηγαίνω στο νεκροταφείο. Ίσως μέσα μου ανακουφίστηκα που έφυγε γιατί τα δύο αυτά χρόνια που ήταν άρρωστος υπέφερε πολύ και γι’ αυτό δεν κλαίω. Τουλάχιστον πρόλαβε να γνωρίσει το ένα του εγγόνι, να χαρεί λίγο σαν παππούς. Ίσως πάλι βοηθάει ότι έχω τον άντρα μου στο πλευρό μου που με στηρίζει απόλυτα και δεν με αφήνει λεπτό. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να φταίει. Πραγματικά ανησυχώ μήπως έχω πρόβλημα και πρέπει να ψαχτώ.

Νάντια