Χθες ο πρώην άντρας μου άλλαξε φώτο προφίλ και ήταν σαν να μου έμπηγε μαχαίρι στην καρδιά

Χθες ο πρώην μου άλλαξε τη φώτο προφίλ του. Το πολύχρωμο και ανέμελο τοπίο αντικαταστάθηκε από μία φωτογραφία των δυο τους. Τον αγκαλιάζει από πίσω και χαμογελούν. Τα χέρια της τυλίγονται γύρω από τους ώμους του. Το χέρι του χαϊδεύει το δικό της, σκέτο, γυμνό, χωρίς τη βέρα που το κοσμούσε κάποτε.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε ένα εστιατόριο. Κάθονται δίπλα-δίπλα όπως κάναμε κάποτε και εμείς. Και οι δύο κοιτάζουν το φωτογράφο με εκείνο το βλέμμα το γεμάτο ικανοποίηση, το «είναι όλα τέλεια και ιδανικά», αυτό το βλέμμα που λέει ότι δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο ευτυχισμένοι.

Ένιωσα ένα μαχαίρι να μπήγεται στην καρδιά μου και τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου.

Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από τότε που μου είπε ότι δεν αντέχει άλλο και έφυγε από το σπίτι. Πώς μπορεί να χαμογελάει τόσο ξέγνοιαστος και μάλιστα τόσο σύντομα, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ; Που πήγε ο πόνος και η θλίψη του; Το μαξιλάρι του γέμισε άραγε με δάκρυα όπως το δικό μου ή μήπως πρόλαβε και στέγνωσε τόσο γρήγορα;

Γιατί εκείνος να απολαμβάνει για ακόμα μία φορά την αγάπη ενώ εγώ είμαι σπίτι μόνη; Πώς γίνεται να φιλάει ξένα χείλη όταν τα δικά μου δεν γνώρισαν άλλη γεύση; Γιατί να τυλίγεται στη θαλπωρή της αγκαλιάς της όταν τα δικά μου χέρια είναι άδεια; Γιατί η μία πλευρά, η δική μου στο κρεβάτι να είναι ζεστή ενώ η δικιά του κρύα;

Πού πήγαν όλες αυτές οι υποσχέσεις που μου έδωσε; Ότι δεν θα με αφήσει ποτέ, ότι δεν έχει γνωρίσει άλλη σαν εμένα, ότι τόσο ευτυχισμένος δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ… Τα εννοούσε όσα έλεγε ή απλά μου «χάιδευε» τα αυτιά; Ήθελε όσα είπε να είναι αλήθεια ή μου έλεγε όσα ήθελα να ακούσω;

Μου είπε ότι με αγαπούσε περισσότερο… απ’ ότι τον αγαπούσα. Περισσότερο απ’ όσο με αγάπησε ποτέ κανείς. Μου είπε ότι με αγαπάει μέχρι τα πέρατα του κόσμου, πολύ περισσότερο απ’ ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ, πολύ περισσότερο απ’ ότι μπορούσα να καταλάβω.

Και όμως τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά κάποιας άλλης…

Έχω μία καρδιά που έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια, μία καρδιά θρυμματισμένη, ένα κενό μέσα μου που με πνίγει. Τι θα κάνω; Γιατί οι υποσχέσεις του ήταν ψεύτικες;

Όταν κάποτε ορκιστήκαμε ενώπιον Θεού και ανθρώπων εννοούσα όσα είπα. Με το «δέχομαι» δεσμεύτηκα σε αυτόν τον άνθρωπο μέχρι την τελευταία μου πνοή. Πού να ήξερα ότι οι δικοί του όρκοι θα κρατούσαν τόσο λίγο; 

Υποσχέθηκα ότι θα ήταν για εμένα ο ένας και μοναδικός. Ορκίστηκα να έχω μάτια μόνο για εκείνον. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι οι υποσχέσεις του θα κρατούσαν μέχρι τη στιγμή που κάποια άλλη θα τράβαγε την προσοχή του.

Πώς έγινε αυτό; Πώς γίνεται χιλιάδες γυναίκες σαν εμένα να βρίσκονται στην ίδια θέση; Με ραγισμένες καρδιές και διαλυμένες ζωές; Πώς γίνεται τόσοι πολλοί άντρες να μας «ραίνουν» με γλυκόλογα, λες και ξέρουν τι θέλουμε να ακούσουμε και εμείς να τους πιστεύουμε; Πώς γίνεται να τα δίνουμε όλα ψυχή τε και σώματι;

Από πότε μια γυναίκα πρέπει να παλεύει κάθε μέρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο για να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του συντρόφου της χωρίς να τολμά ποτέ να εφησυχάζει; Από πότε πρέπει να τον διεκδικεί αντί να τον θεωρεί έμπιστο φίλο και εραστή; Από πότε το σεξ έγινε εμπόρευμα αντί για υπόσχεση; Τι μας έχει συμβεί ως κοινωνία; Πότε χάσαμε την ψυχή μας;

Χθες ο πρώην μου άλλαξε τη φώτο προφίλ του… Κάποτε ήμασταν οι δυο μας, τώρα είναι οι δυο τους.

Πηγή: goodmenproject.com