Αποφασίσαμε να πάρουμε διαζύγιο ενώ έχουμε ένα μωράκι 12 μηνών. Από τότε που το είπαμε στους γονείς μας όμως, κλαίνε συνεχώς

Ο σύζυγός μου είναι 35 ετών, εγώ 30 και έχουμε ένα μωράκι που μόλις χρόνισε. Δυστυχώς ο γάμος μας αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα που δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε και έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε διαζύγιο με τη νέα χρονιά.

Ήταν κοινή η απόφαση και είμαστε και οι δύο συμφιλιωμένοι με την ιδέα όσο και αν μας λυπεί που δεν τα καταφέραμε. Παρά την απογοήτευση που νιώθουμε, γνωρίζουμε ότι είναι η πιο σωστή κίνηση που μπορούμε να κάνουμε και για τους δυο μας και για το παιδί μας.

Είχαμε ξανασυζητήσει την πιθανότητα να πάρουμε διαζύγιο πριν ανακαλύψω ότι είμαι έγκυος αλλά η έλευση του μωρού μας έκανε να ξανασκεφτούμε τα πράγματα και να δούμε πως θα πάει πριν πάρουμε οριστικές αποφάσεις.

Το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε μία χαρά και τα έχουμε βρει μεταξύ μας. Το πρόβλημα είναι οι οικογένειές μας που από τότε που το έμαθαν έχουν φέρει την καταστροφή. Κλαίνε όλη μέρα, χτυπιούνται και οδύρονται λες και πέθανε κάποιος. Μας έχουν θυμώσει, μας κρατάνε μούτρα και δεν μας μιλάνε καν. Και εγώ και ο άντρας μου από τα αδέρφια μας μαθαίνουμε τι κατάσταση επικρατεί στο κάθε σπίτι.

Πιστεύουν ότι είναι τρέλα αυτό που πάμε να κάνουμε. Λένε ότι έχουμε ένα παιδάκι που είναι ακόμα μωρό, ότι πρέπει να μείνουμε μαζί για χάρη του, ότι θα του προκαλέσουμε μεγάλη ζημιά μεγαλώνοντας και προσπαθούν να μας κάνουν να νιώσουμε ενοχές.

Θέλουμε ή μάλλον χρειαζόμαστε τους γονείς μας στο πλευρό μας αλλά όχι με αυτό τον τρόπο. Παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις ότι θα είμαστε και οι δύο για πάντα κοντά στο γιο μας δεν μας καταλαβαίνουν και συνεχίζουν το μοιρολόι.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να τους δώσουμε να καταλάβουν πώς ό, τι κάνουμε είναι για το καλό όλων μας;

Κορίνα