Αποφάσισα να κάνω μόνη μου παιδί. Μόνο που δεν είμαι μόνη…

Όταν διάβασα το άρθρο μιας μητέρας το 2016 «Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη σου;», μόλις είχα μάθει, ότι ήμουν έγκυος. Ο πατέρας του παιδιού δεν ήθελε καμία ανάμειξη, αλλά εγώ ήμουν αποφασισμένη να προχωρήσω. Θα έφτανα την εγκυμοσύνη μου μέχρι το τέλος και θα γεννούσα το παιδάκι μου. Ήμουν 29 χρονών και πανέτοιμη να γίνω μάνα.

Ήξερα, ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Η απουσία του πατέρα του δεν φαινόταν να είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο. Πέρα από αυτό, μια φίλη ανακάλυψε πρόσφατα, ότι δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Ξαφνικά, ένιωσα ως ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο.

Καθώς η εγκυμοσύνη μου προχωρούσε και εξηγούσα στους άλλους, πώς έχουν τα πράγματα, άρχισα να αισθάνομαι μια ανησυχία. Οι περισσότεροι με λυπόντουσαν. Έλεγαν «Τί πας να κάνεις μόνη σου με ένα παιδί;». Άλλοι, πάλι, με θαύμαζαν λέγοντας «Μπράβο, που πήρες μια τόσο γενναία απόφαση. Συγχαρητήρια».

Από την ανυπομονησία και τη χαρά, πήγα στο άλλο άκρο. Ένιωθα νευρικότητα, άγχος και πανικό. Οι ορμόνες μου δεν με βοηθούσαν, ένιωθα μόνη και έρμη και κοιμόμουν ελάχιστα. Τότε διάβασα το άρθρο, που έμελλε να μου αλλάξει όλη τη ζωή.

Αφορούσε μια γυναίκα, που είχε βρεθεί στην ίδια θέση με μένα και μιλούσε για τις εμπειρίες της. Όλα όσα είχε γράψει, με αντιπροσώπευαν απίστευτα, σαν να το είχα γράψει εγώ. Με έκανε να γελάσω και να κλάψω μαζί στις 3 η ώρα το πρωί, μιας και είχα πάλι αϋπνίες και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μπορεί εγώ και το παιδί μου να μην «βαδίζαμε» στα χνάρια της παραδοσιακής οικογένειας, αλλά ακόμα κι έτσι ήμασταν ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Η ανώνυμη γυναίκα περιέγραφε με ακρίβεια τα εμπόδια, που αντιμετώπιζε: “δεν μου μιλούσαν, απλώς κουνούσαν το κεφάλι…Με κατέκριναν…Με υποστήριξαν…Μου είπαν δυο λόγια συμπαράστασης κι αγάπης…Τώρα, όμως, είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Δεν μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο….Είναι δώρο Θεού”.

Πόσους παντρεμένους και παντρεμένες με παιδιά ξέρω, που τώρα είναι χωρισμένοι. Δεν υπάρχει και κανένα συμβόλαιο, που να λέει, ότι, όταν παντρεύεσαι, θα είναι για πάντα. Άλλες γυναίκες κάνουν εξωσωματικές μέχρι να τα καταφέρουν ή τα παρατάνε τελείως χωρίς καμία ελπίδα. Άλλες, όπως και εγώ, έφεραν παιδιά στον κόσμο μόνες χωρίς καμία βοήθεια από το βιολογικό πατέρα. Φαίνεται, ότι η ζωή έξω από τη “νόρμα”, όπως περιγράφει η γυναίκα, «είναι τελικά όχι μόνο κάτι κοινό, αλλά και κοινωνικά αποδεκτό».

Η πρόβλεψή της, ότι θα παντρευτώ τη…μάνα μου, βγήκε αληθινή. Μόλις γέννησα, πήγα να μείνω μαζί της. Η βοήθειά της; Ανεκτίμητη. Χωρίς εκείνη δεν θα τα είχα καταφέρει.

Στην ερώτηση, αν συμμερίζομαι την άποψη της ανώνυμης αυτής γυναίκας (μακάρι να ήξερα, ποια ήτανε, να πάω να τη φιλήσω), ότι θα ήταν καλύτερο να έχω κάποιον στο πλευρό μου να μοιραστώ αυτές τις στιγμές μαζί του; Φυσικά και συμφωνώ. Αλλά έχω τόσους άλλους ανθρώπους, με τους οποίους μπορώ να απολαύσω αυτές τις στιγμές και με βοηθούν με τόση χαρά και ανυπομονησία, που δεν το σκέφτομαι. Η ζωή δεν είναι τέλεια. Είναι δύσκολη και γεμάτη από το «Απροσδόκητο». Αυτό το άρθρο ήταν η σωτηρία που χρειαζόμουν, ακριβώς τη στιγμή, που τη χρειαζόμουν.

Ανέκτησα την αυτοπεποίθησή μου και πήρα δύναμη να πραγματοποιήσω αυτό, που είχα αποφασίσει: να κάνω ένα παιδί μόνη μου και να το μεγαλώσω. Μόνο, που δεν είμαι μόνη. Έχω τη μάνα μου και ένα πανέμορφο αγοράκι που έφερε την οικογένειά μου τόσο κοντά, όσο ποτέ….

Πηγή: theguardian.com