“Αν ήθελα παιδιά θα είχα δικά μου” έλεγε. Μιλούσε άσχημα και χτυπούσε τη κόρη και τον γιο μου

Xρειαστηκε να πάρω την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου όταν διαπίστωσα ότι ο άνθρωπος που επέλεξα να ζήσω μαζί του και να μεγαλώσω μαζί του τα παιδιά μου ποτέ του δεν τα αγάπησε …. συνεπώς δεν αγάπησε και εμένα .

Εκεί γύρω στα 18 γνώρισα τον πρώτο μου σύζυγο , πλέον εκ του ασφαλούς μπορώ  να πω πως η σχέση αυτή η οποία κράτησε αρκετά  χρόνια ήταν απλά μια εφηβική αντίδραση  και ο λόγος ύπαρξης  της  ήταν καθαρά για να αποκτήσω τα δυο μου παιδιά  με έναν άνθρωπο  ο οποίος ήταν  ένας νάρκισσος  με ότι απορρέει από αυτό .

Χωρίζοντας ήρθε στην ζωή μου ο δεύτερος μου σύζυγος ,ένας άνθρωπος που φάνταζε απόλυτα  διαφορετικός από τον πατέρα των παιδιών μου. Χαμογελαστός ,φιλότιμος ,πράος, υποστηρικτικός, ήρθε σε σύγκρουση με την οικογένεια του  διότι  βλέπετε δεν ήθελαν την  διαζευγμένη με τα δυο μικρά παιδιά …. θεωρώντας ότι επιδίωκα να τον απομυζήσω οικονομικά.        

Η Σύγκρουση αυτή σε συνδυασμό  με μια κακοδιαχείριση (να πω ?) στην επαγγελματική του δραστηριότητα  του δημιούργησαν  αρκετά οικονομικά προβλήματα και δικαστικές περιπέτειες ετών και έτσι έμεινε στον δρόμο.                                                                                    Χωρίς σπίτι ,αυτοκίνητο, μηχανάκι, τίποτα

Υπήρχαν άνθρωποι που ισχυριζόταν ότι τους είχε εξαπατήσει  ανάμεσα σε αυτούς και οι ίδιοι οι γονείς του .. δεν πίστευα όμως κανέναν όντας  πεπεισμένη ότι είναι αδύνατον αυτός  ο … τέλειος άντρας να έχει υποπέσει σε τέτοιες πράξεις.

Στο πρόσωπο του έβλεπα  έναν αναπληρωματικό μπαμπά … έναν τέλειο σύζυγο … μια ευτυχισμένη οικογένεια ..   χωρίς να υπολογίζω ότι μια ευτυχία που στηρίζεται στην δυστυχία άλλων ανθρώπων έχει πήλινα πόδια ,οι άλλοι άνθρωποι είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι τους είχε εξαπατήσει  προκειμένου να έχει οικονομικό όφελος.    

Τον υποστήριξα ηθικά και οικονομικά διότι  ήταν απλά η οικογένεια μου, στερώντας  χρόνο και χρήμα από τα ίδια μου τα παιδιά και κάπου παρακάτω φρόντισα να αποκατασταθούν οι σχέσεις του με τους γονείς του διότι το θεώρησα ηθικό μου καθήκον.

Σιγά σιγά άρχισε η ζωή μας να φτιάχνει ,τουλάχιστον αυτό ήθελα να πιστεύω  , χωρίς όλα αυτά τα χρόνια να του ζητήσω το παραμικρό … δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση , άρχισε η ζωή  του να αποκαθίσταται και τότε η συμπεριφορά του άλλαξε και μάλιστα σε μια χρονική περίοδο που πλέον είχα ανάγκη την ηθική του στήριξη , απεβίωσε ο μπαμπάς μου και η οικονομική κρίση έπληξε και την επαγγελματική μου δραστηριότητα.

Μιλούσε σε καθημερινή βάση  πολύ άσχημα στον γιο μου και δεν ήταν  λίγες οι  φορές που τον είχε χτυπήσει. Με την κόρη μου τα πήγαινε  καλύτερα ,όμως  και εκείνη την είχε χτυπήσει.        

Και όλα αυτά ενώ δεν παρέλειπε να μου τονίζει πως ποτέ δεν ήθελε οικογένεια και ότι δεν ήταν ευτυχισμένος με την ζωή που είχαμε , εξαιτίας της παρουσίας  των παιδιών μου ,δυο παιδιά τα όποια αποζητούσαν την προσοχή του και την στοργή του. Μου υπενθύμιζε διαρκώς ότι εάν  ήθελε παιδιά θα είχε κάνει δικά του ενώ παράλληλα θεωρούσε πως εγώ δεν θα ήμουν ικανή να μεγαλώσω δικά του παιδιά   , πια εγώ που στήριζα ολομόναχη την οικογένεια μας με τον βιολογικό πατέρα των παιδιών μου  εξαφανισμένο.

Αδιαφορούσε παντελώς για οτιδήποτε με απασχολούσε  στην δουλειά  και στο σπίτι μας, αδιαφορούσε για τα έξοδα μας ήταν απών στα πάντα  ενώ πλέον μπορούσε να μας στηρίξει  δεν ήθελε όμως .
Βίωνα  την απόλυτη  μοναξιά και την απόλυτη απογοήτευση και το χειρότερο ήταν ότι έφερα την ευθύνη  για όσα βίωναν τα παιδιά μου. Δεν είχα την δύναμη να φύγω όμως από αυτόν τον γάμο διότι  πίστευα ότι μέσα του υπήρχε κάτι καλό … δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι για άλλη μια φορά είχα κάνει μια λάθος επιλογή ,με αποτέλεσμα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα  να προσπαθώ  να τον πείσω ότι θέλει οικογένεια μαζί μου …. Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος όπως μεγάλο λάθος ήταν που δεν χώρισα την πρώτη φορά που σήκωσε χέρι στον γιό  μου ,ένα παιδί ζωηρό αρκετά ,το οποίο  μετά από την απόρριψη που είχε βιώσει από τον βιολογικό του πατέρα χρειαζόταν  όσο τίποτα άλλο την αγάπη του και το πατρικό πρότυπο.

Ηταν στιγμές που ‘ένιωθα ότι ο πρώην σύζυγος μου έβγαζε μια ζήλια απέναντι στον γιό μου, άλλες φορές  πάλι προσπαθώντας να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα  «βάπτιζα » την άσχημη συμπεριφορά του – ενδιαφέρον.

Μετά  από μια σειρά γεγονότων  και με την σύμφωνη  γνώμη  των παιδιών  χώρισα από αυτόν τον άνθρωπο  και το κεφάλαιο της  σχέσης αυτής  έκλεισε  ενώ λίγες  μέρες πριν την μετακόμιση μας και ενώ είχαμε πλέον χωρίσει, βιαιοπράγησε και εναντίον μου  για ασήμαντο  λόγο  μπροστά στα παιδιά ,η τελευταία φορά που τον είδα ήταν τότε … που  με  είχε  ρίξει κάτω και με κλωτσούσε στο κεφάλι ,εάν δεν ήταν τα παιδιά μαζί μου πιστεύω ότι θα με είχε σκοτώσει .     

Καμία γυναίκα δεν διαλύει το σπίτι της χωρίς να υπάρξει σημαντικό λόγος και αυτό είναι κάτι που ελάχιστοι μπορούν να αντιληφθούν. Πάντα αυτό που  ήθελα ήταν μια οικογένεια μια μεγάλη ,αγαπημένη οικογένεια   … η Αχίλλειος πτέρνα μου ?    Ίσως

Τον  χωρισμό αυτόν η κόρη μου τον βίωσε όπως ακριβώς βιώνουν ένα διαζύγιο όλα τα παιδιά διότι αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπούσε σαν  πατέρα της εκείνος όμως επέλεξε να αποστασιοποιηθεί από το παιδί  και ναι υπάρχουν στιγμές που της λείπει πολύ παρ όλη την άσχημη συμπεριφορά του  και όχι δεν πάσχει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης απλά μέσα στην ψυχή της έχει κρατήσει τις όμορφες στιγμές .

Αφού πλέον είχαμε χωρίσει με πλησίασε μια γυναίκα, μεγαλύτερη σε ηλικία από εκείνον, μέσο f.b  ισχυριζόμενη ότι διατηρούσε σχέση μαζί του για μεγάλο χρονικό διάστημα  ,λέγοντας  μου ότι την είχε στείλει στο νοσοκομείο ,ότι είναι υποκριτής κλπ. Όταν του το είπα, το επιχείρημα του αρχικά ήταν ότι πρόκειται  για μια ψυχικά άρρωστη  γυναίκα … στην συνεχεία με κατηγόρησε ότι η όλη ιστορία ήταν κατασκευασμένη από εμένα….        

Η αλλαγή στην συμπεριφορά του τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από μια εξωσυζυγική σχέση όμως ….  τελικά τι νόημα έχει ? Έγραψα εν περιληψη  το πώς ο δεύτερος γάμος μου έφτασε στο τέλος του …. έχοντας πλέον αντιληφθεί  ότι  όλοι όσοι είμαστε γονείς φέρουμε την απόλυτη ευθύνη για κάθε άνθρωπο που βάζουμε στην ζωή μας  .

Η Διαφορά ανάμεσα σε εμάς που είμαστε  γονείς και σε κάποιον που δεν είναι ,βρίσκεται στο ότι εκείνος  ενδέχεται να ενδιαφέρεται για το προσωπικό του όφελος ενώ εμείς δεν έχουμε αυτή την «πολυτέλεια» ,πάνω από όλα και από όλους βρίσκονται τα παιδιά μας. Δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύει ο κόσμος η τι θέλει να πιστέψει για εμάς και για ότι μας έχει συμβεί διότι πολύ απλά δεν έχει φορέσει τα παπούτσια μας.          

Γνωρίζω πως μετά από δυο διαζύγια ο κόσμος είναι επιφυλακτικός απέναντι μου όσων αφορά την ηθική μου υπόσταση … επαγγελματικά δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα διότι είμαι αρκετά επιτυχημένη σε αυτόν τον τομέα.

Δεν έχω την  πολυτέλεια να ασχοληθώ με το τι λένε οι άλλοι για μένα ……….. επιλέγω να ζήσω την δική μου ζωή και όχι την δική τους  και όποιος αγαπάει εμένα ,αγαπάει και τα παιδιά μου .

Καλό Πάσχα

Νάνσυ

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ