Αν η αγάπη πονάει, δεν είναι αγάπη..

Θυμάμαι παλιά όταν ήμουν στο κολλέγιο, είχα ένα φίλο  που ήταν ερωτευμένος με τον έρωτα. Θα ανέβαζε πάντα άρθρα που θα ανέφεραν ότι ο «έρωτας είναι μια θυσία.»  Ήταν υπερασπιστής της αγάπης, και περίμενε ότι θα πληγωθεί από αυτήν. Τον έβλεπα να κινείται απο τα πρώτα χρόνια της σχολής μέχρι το τέλος της, απο χωρισμό σε χωρισμό.

Πολύ συχνά κυνηγούσε κορίτσια που δεν ήταν του τύπου μας, τον είχαμε προειδοποιήσει γι αυτό, και ισχυριζόταν ότι θα μπορούσε να τους φτιάξει το χαρακτήρα «με αγάπη και μόνο.» Προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι ο έρωτας δεν είναι αληθινός, εκτός και αν είναι επίπονος, και πως δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να δείξεις πόσο νοιάζεσαι για κάποιον, από το να υποφέρεις γι αυτόν.

Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, πραγματικά τον πίστεψα. Και τότε, με πρόλαβε η πραγματικότητα με τη μορφή μιας κακοποιητικής σχέσης.

Δεν θα μπώ σε πολλές λεπτομέρειες , αλλά έφτασα στο σημείο να θυσιάσω τα πάντα. Ότι είχα, το έδωσα για εκείνον. Εάν ένιωθε ότι έπρεπε να μου φωνάξει , απλά τον άφηνα, γιατί στο τέλος όλα γίνονται για την αγάπη, σωστά; Αν ήθελε να αφήσει κάποιον να με προσβάλει , για να νιώσει ανώτερος από εμένα, απλά έκανα πίσω. Το άξιζε, έτσι τουλάχιστον πίστευα, γιατί μετά θα παντρευόμασταν και αυτό θα ήταν η επιτομή της αγάπης.

Μέχρι που διάβασα ένα βιβλίο που είχα βρεί στην τοπική βιβλιοθήκη. Η συγγραφέας του βιβλίου έλεγε βασικά, όλη την αλήθεια για τις σχέσεις όταν αυτές φτάνουν σε επίπεδο γάμου: είναι ξεκάθαρα οικονομικές συναλλαγές. Η συγγραφέας, Liz Renay, προσπαθούσε να εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις, τι θα έβγαζες από όλο αυτό.

Οπότε, τι ακριβώς έβγαζα από την «ερωτική» σχέση μου;

Ξεκίνησα να ουρλιάζω. Μου έλεγαν ότι κανένας δεν θα μπορούσε να με αγαπήσει. Μου έλεγαν ότι ήμουν μια « ανάρμοστη πόρνη που έπρεπε να μετανοήσει.» Με είχαν απομονώσει γιατί η οικογένεια του, δεν άντεχε τους φίλους και την οικογένεια μου. Περιστασιακά με απειλούσαν, και μου έλεγαν ότι τα πιστεύω μου ήταν λάθος.

Πραγματικά, δεν εισέπραττα τίποτα που δεν θα με πλήγωνε ή δεν θα με διέλυε. Οπότε, τι ακριβώς έβγαζε από την σχέση μας ο πρώην σύντροφος μου;

Ξεκίνησα να σκέφτομαι. Λοιπόν εισέπραξε σεξ και ενθάρρυνση από εμένα. Εισέπραξε αγκαλιές. Εισέπραξε φιλιά. Με έκανε να πληρώνω τις ακριβές εξόδους μας. Με έκανε να μην τον πληγώσω ποτέ συναισθηματικά. Είχε μια σύντροφο που τον συγχωρούσε για τα πάντα, ακόμα και για πράγματα που δεν συγχωρούνται.

Τότε ξύπνησα ξαφνικά. Με είχε –είχε τα πάντα από εμένα. Απλά έπαιρνε και έπαιρνε κομμάτια μου, και ποτέ δεν μου έδωσε τίποτα πίσω. Του άρεσε να με πληγώνει. Του άρεσε να με κακοποιεί, και εβλεπε με χαρά τα δάκρυα μου όταν προσπαθούσα να γίνω τέλεια για εκείνον. Είχε πάρει όλο το πακέτο μου, και το είχε στολίσει με δικαιολογίες και άθλια συμπεριφορά.

Εάν με είχε αγαπήσει έστω και λίγο από όσο τον αγάπησα – ή αν με είχε σεβαστεί έστω και λίγο από ότι τον σεβόμουν – δεν θα μου είχε φερθεί ποτέ έτσι.

Ήταν τότε που η αλήθεια ξημέρωσε μέσα μου: η αγάπη ποτέ δεν πρέπει να εξισώνεται με τον πόνο. Εάν η αγάπη του συντρόφου σου σε πονά πιο πολύ από ότι σε θεραπεύει, δεν είναι αγάπη αλλά κακοποίηση. Εάν η σχέση σου περιέχει περισσότερο πόνο , δεν είναι αγάπη. Είναι απελπισία που συνοδεύεται με την εντύπωση, ότι θα μείνεις μόνη σου. Η αληθινή αγάπη, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ μαρτυρική.

Οπότε λοιπόν επιλέγω να αγαπώ τον εαυτό μου. Και έφυγα γνωρίζοντας ότι θα αγαπώ τον εαυτό μου , περισσότερο από όσο θα με αγαπούσε ποτέ εκείνος.

Πηγή : http://www.yourtango.com/