Είμαι 40 μα ακόμα με πονάνε τα ”παιδικά μου χρόνια”. Γιατί δεν υπήρξαν…

Με αφορμή την εξομολόγηση της αναγνώστριας Χριστίνας με τίτλο “Γιατί με έκανες αφού δεν αξίζεις να έχεις παιδιά; Σε φοβάμαι τόσο ρε μαμά” η Δήμητρα, επίσης φίλη της σελίδας μας, της στέλνει το παρακάτω πολύ συγκινητικό γράμμα!

“Αγαπημένη μου Χριστίνα,

Είμαι η Δήμητρα και είμαι (πλέον) 40 ετών. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Σχεδόν τα ίδια βιώματα έχω κ’ εγώ από τους γονείς μου. Δυστυχώς ήταν και οι δυο όπως η μητέρα σου. Έφυγα από το σπίτι στα 20 μου και από τότε ζω στο εξωτερικό. Ούτε ένας από τους γονείς μου δεν προσπάθησε να με μεταπείσει να μείνω στην Ελλάδα και καλύτερα να μην αναφερθώ στη απουσία βοήθειας, ηθικής ή υλικής.

Σε λίγες μέρες γίνομαι 40, αλλά ακόμα με πονάνε τα ”παιδικά μου χρόνια”. Γιατί πολύ απλά δεν υπήρξαν. Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ παιδί, έφηβη, κοπέλα. Πάντα ήμουν καταπιεσμένη και βίωνα λεκτικές επιθέσεις. Πόση ενέργεια καταναλώνουν τέτοιοι άνθρωποι για να σε κάνουν να νιώσεις άσχημα; Μου φαίνεται απίστευτο τώρα που το σκέφτομαι μετά από τόσα χρόνια. Ευτυχώς πήρα τις αποστάσεις μου από νωρίς. Αυτό μου έκανε καλό.

Μου πήρε δεκαετίες μέχρι να βρω τον εαυτό μου. Πάντα όμως σου μένει αυτή η αίσθηση κατωτερότητας νομίζω. Αυτό δεν μπόρεσα να το αλλάξω ούτε στα 40 μου. Το καλό της υπόθεσης είναι πως ό,τι και να γίνει, ξέρω πως θα τα καταφέρω μόνη μου γιατί πρέπει να τα καταφέρω μόνη μου.

Πολλές φορές, ακόμα και σήμερα, νιώθω μια πίκρα και αυτό το “γιατί” με βασανίζει από μικρό παιδί. Αλλά δεν απαιτώ πλέον μια απάντηση. Είναι ένα δεδομένο πλέον της ζωής μου. Αυτοί είναι οι γονείς μου. Ακόμα κι αν άλλαξαν λίγο, ακόμα κι αν που και που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, εγώ δεν βρίσκω ικανοποίηση. Πολύ απλά, γιατί ό,τι έχει χαθεί, χάθηκε και ότι δεν έζησα δεν αναπληρώνεται. Δεν τους κρατάω κακία αλλά δεν νομίζω πως είμαι υποχρεωμένη να τους δώσω άφεση αμαρτιών. Τουλάχιστον δεν είμαι σε θέση ακόμα.

Στα 40 μου και έχοντας και εγώ δυο παιδιά πλέον, βλέπω πως είμαι πολύ διαφορετική από τους γονείς μου άλλα και πως πολλές φορές τους μοιάζω. Αυτό με τρομάζει.  Αλλά το παραδέχομαι. Άλλωστε αυτό το πρότυπο είχα από τους γονείς μου. Ξερω πως δεν μπορώ να είμαι η τέλεια μητέρα, γιατί απλά η τελειότητα δεν είναι ανθρώπινη και γιατί δεν διδάχτηκα την αγάπη. Αλλά να σου πω κάτι; Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα  ειλικρινές ”τι κάνεις, είσαι καλά;” και όλα σβήνονται από τη μνήμη των παιδιών. Αλήθεια! Απίστευτο σου ακούγεται; Κι όμως είναι αλήθεια!

Δεν θα ‘θελα να σε κουράσω άλλο.

Θέλει υπομονή και επιμονή και προπαντός απόσταση. Προσπάθησε να απομακρυνθείς από τη μητέρα σου και από κάθε άλλο άνθρωπο που θα σου φερθεί έτσι. Το ξέρω πως πολλές φορές αυτό είναι πρακτικά αδύνατον, αλλά όσο μείνεις μαζί της τόσο θα χειροτερεύει η κατάσταση σου. Αξίζει λοιπόν να το προσπαθήσεις.

Φιλιά πολλά!

Δήμητρα 

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ