Αγόρασα εσώρουχα στην ερωμένη του συζύγου μου

“Μπορώ να σας βοηθήσω;” μου είπε η πωλήτρια στο κατάστημα εσωρούχων με ένα αρκετά φιλικό χαμόγελο. “Ναί” της απάντησα, αποφεύγοντας να την κοιτάξω. Το βλέμμα μου έπεσε σε έναν καθρέφτη απέναντι, όπου κατάλαβα ότι δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Εκείνη τη στιγμή γύρισα και την κοίταξα απότομα. ” Ψάχνω για εσώρουχα” της απάντησα μηχανικά.

Ήταν ολοφάνερο ότι ένιωθα άβολα. Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν είχα αγοράσει στον εαυτό μου κάτι τόσο αισθησιακό, και όπως το όρισε η μοίρα είχε έρθει εκείνη η μέρα.

“Έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας;” Η νεαρή στο κατάστημα ίσως είχε θεωρήσει ότι ψώνιζα για μια ρομαντική βραδιά που θα περνούσα με τον σύζυγο ή με τον σύντροφο μου. Και όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα.

“Ναι της απάντησα”, και συνέχισα σαν να βρισκόμουν σε αποστολή. ” Θέλω κόκκινα δαντελωτά με μαύρο τελείωμα”. “Ά! Μάλιστα” μου απάντησε με αυτοπεποίθηση ότι ήξερε ακριβώς τι θα μου έδειχνε. Μήπως γιατί πολύ πρόσφατα είχε πουλήσει κάτι παρόμοιο και σε μία άλλη πελάτισσα; Ξεκίνησα να αναρωτιέμαι, και προσπάθησα να διώξω γρήγορα τη σκέψη αυτή. “Είναι ακριβώς εδώ, θα θέλατε να το ανοίξω;” μου απάντησε η κοπέλα.

Κούνησα το κεφάλι μου. Όχι δεν χρειαζόταν. Εξάλλου δεν τα αγόραζα για εμένα, αλλά για κάποια άλλη. Γνώριζα ακόμα και το νούμερο της.

Ο σύζυγος μου είχε μείνει με την βαλίτσα ανοιχτή στο πάτωμα του υπνοδωματίου μας και περίμενε να τακτοποιήσει τα πράγματα του, καθώς έλειπε αρκετό καιρό. Επαγγελματικά ταξίδια τα ονόμαζα. Αντί να μου ομολογήσει τι ήταν – επέλεγε να δουλεύει εκείνος στη μία άκρη του κόσμου και εγώ να ζώ στην άλλη.

Ο γάμος μας ήταν σε μια αρκετά δύσκολη στιγμή. Όταν όμως συμφωνήσαμε σε όλο αυτό, συγκρίναμε τους εαυτούς μας με ζευγάρια στρατιωτικών που μένουν αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα μακρυά, ενώ παράλληλα κρατάνε τη σχέση τους.

Παρόλα αυτά, σε ένα από τα συγκεκριμένα ταξίδια η βαλίτσα του δεν θα γυρνούσε ποτέ σπίτι να τακτοποιηθεί. Αντίθετα το μόνο που άλλαξε ήταν το περιεχόμενο της και η προετοιμασία για το επόμενο ταξίδι. Ήταν σίγουρα μια δήλωση, ότι το σπίτι μας δεν αποτελούσε πια βάση για εκείνον.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας του επίσκεψης, εκείνης που θα σήμαινε το τέλος του γάμου μας, πέρασα κατά λάθος από την ανοιχτή βαλίτσα του και ενοχλήθηκα που δεν τα είχε μαζέψει και ήταν όλα διάσπαρτα στο πάτωμα.

Σε αντίθεση με τις άλλες επισκέψεις του, πριν από τη συγκεκριμένη μου είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να χωρίσουμε, δημιουργώντας μου ερωτηματικά σχετικά με το αν είχε γνωρίσει κάποια άλλη. Το αρνήθηκε και επέλεξα να τον πιστέψω. Δεν είχα εξάλλου κανένα λόγο να μην το κάνω.

Εκείνο όμως το συγκεκριμένο απόγευμα, η εμφάνιση της βαλίτσας του με ξάφνιασε. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί, εξάλλου είχα περάσει άπειρες φορές από δίπλα της.

Ποτέ δεν ήταν τακτικός με τα πράγματα του, όταν ξαφνικά κατάλαβα τι ήταν τόσο διαφορετικό. Ήταν κλειστή ενώ πάντα την είχε ανοιχτή. Δεν ξέρω τι με έκανε να κοιτάξω μέσα, καθώς δεν το είχα ξανακάνει. Όταν σήκωσα το πάνω μέρος είδα ένα γνώριμο ροζ τσαντάκι ανάμεσα στα ρούχα του, και μέσα όπως μπορείτε να μαντέψετε ήταν ένα κόκκινο δαντελωτό κορμάκι με μαύρο τελείωμα.

Με έπιασαν τα εκδικητικά μου ένστικτα, και έπιασα αμέσως το ψαλίδι και ξεκίνησα να το κόβω κομματάκια. Όταν τελείωσα, το τύλιξα προσεκτικά και το ξαναέβαλα μέσα στην βαλίτσα. Φαντάστηκα τα μούτρα της ερωμένης του όταν θα άνοιγε το δώρο της, και θα το έβλεπε διαλυμένο.

Το επόμενο πρωί ομολόγησα την αμαρτία μου. Η απάντηση του συζύγου μου ήταν ότι απλά θα της αγόραζε ένα άλλο. Και τότε του απάντησα ότι θα πήγαινα να της το πάρω εγώ.

Σίγουρα θα πρέπει να αναρωτιέστε ποιά γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της θα αγόραζε εσώρουχα στην ερωμένη του συζύγου της; Θα απαντήσω μία που πραγματικά τον σέβεται.

Για πολλά χρόνια έμενα με έναν άντρα που δεν με εκτιμούσε καν. Απλα αποδεχόμουν την συμπεριφορά του με λιγότερη προσοχή, λιγότερο σεβασμό και λιγότερη αγάπη χωρίς να το αξίζω πραγματικά.

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την ημέρα που έκανα εκείνη την αγορά. Ενώ έχω πεί αυτή την ιστορία σε άπειρους ανθρώπους, κάθε φορά εισπράττω διαφορετικά βλέμματα γιατί πολύ απλά κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει. Αντίθετα από την κοινή γνώμη, η αυτοεκτίμηση μου δεν χάθηκε εκείνο το πρωί στο κατάστημα εσωρούχων αλλά στην πραγματικότητα έγινε το ακριβώς αντίθετο.

Έπειτα από μερικές ημέρες πήγα σε δικηγόρο. Και ενώ προσπαθήσαμε να τα ξαναβρούμε τρείς μήνες μετά, ήξερα ήδη ότι είχε έρθει το τέλος.

Εκείνο το σκισμένο νυχτικό ακόμα βρίσκεται ανάμεσα στα εσώρουχα μου, μια υπενθύμιση πως από κάτι άσχημο μπορεί να βγεί κάτι όμορφο και πως από μια αδύναμη στιγμή μπορεί να βγεί μια απίστευτη δύναμη. Χωρίς να χρειαστεί να αναφέρω ότι απέκτησα μια καινούρια αγάπη για τα κόκκινα εσώρουχα.

Πηγή : http://www.mamamia.com.au/