Αυτοχειρία: Μια στιγμή, πολλές ζωές!

….και ήρθε η στιγμή που μπήκε το κλαμένο σώμα στο τελευταίο του σπίτι..και πέρασε κι αυτή η στιγμή..Και τα φώτα έκλεισαν,τα κόλλυβα μοιράστηκαν, οι ευθύνες αναζητήθηκαν,η εκλογίκευση έγινε, ο νεκρός δεδικαίωται, κι έμειναν πίσω όσοι έμειναν πίσω.

Από τη μαμά Mary Mary μέλος του φόρουμ Social.singleparent.gr (http://social.singleparent.gr)

Τι κάνουν αυτοί;
Ζουν. Ναι ζουν. Αλίμονο σ’αυτόν που φεύγει δεν λέμε;
Ζουν,λοιπόν, οι άνθρωποί του με μια μουρμούρα μέσα στο κεφάλι…. Ένα «γιατί» βασανιστικότερο απ΄όλα τα υπόλοιπα «γιατί». Επειδή ήταν επιλογή του δικού τους ανθρώπου να τελειώσουν όλα ακαριαία. Μια φωνή σαν ηχώ είναι μέσα στ” αυτιά τους σαν καλημέρα και σαν καληνύχτα…μια ηχώ που επαναλαμβάνει »Βιάστηκες….βιάστηκες…» Κι επαναλαμβάνει…κι επαναλαμβάνει….κι επαναλαμβάνει ….για τα επόμενα 100 χρόνια..

Δεν λέγονται τύψεις, λέγονται αναπόφευκτες λογικές αυτές…. «Αν δεν είχες βιαστεί….αν ήξερα….αν μου έλεγες σε τι σημείο έχεις φτάσει….θα είχα κάνει αυτό….εκείνο….το άλλο…και μετά το παράλλο….και θα ήσουν εδώ….θα ήσουν εδώ…..θα ήσουν εδώ….εδώ…..εδώ………»
«Κι αν είχα καταλάβει, τι να είχα προβλέψει…..αυτό δεν προβλέπεται….γιατί δεν αξίζει σε κανέναν και για κανέναν..» μονολογούν…..
Κι αυτός ο μονόλογος πραγματικά δεν σταματάει ποτέ. Ποτέ μα ποτέ. Ποτέ μα ποτέ, μα ποτέ. Και το »μια ζωή» είναι πολύς καιρός..
Και- να τα λέμε αυτά!!!!-πού και πού ο μονόλογος αυτός, δίνει τη θέση του σε σκέψεις «επανόρθωσης» με τον ίδιο (μέχρι πριν λίγο απαράδεκτο) τρόπο….να κάνουν και οι ίδιοι ό,τι έκανε ο αυτόχειρας….να συναντηθούν ξανά εδώ και τώρα, για να του δείξουν πόσο πονούν για το χαμό του….
Και μετά επανέρχονται….στο μαύρο….

Και-να τα λέμε κι αυτά!!!!-ο θάνατος του αυτόχειρα δεν μοιάζει σε τίποτα με τους άλλους θανάτους….Εκείνος που μένει πίσω δεν λέει «υπάρχουν και χειρότερα»…Δεν το καταλαβαίνει ποτέ…Δεν μπορεί να συζητήσει με το γείτονα για παρόμοιους καρκίνους και εμφράγματα….Δεν συζητά γι” ακόμα ένα τροχαίο…Δεν συμπαρίσταται στη χήρα του γείτονα που τον έχασε μόλις είχαν χτίσει το σπίτι τους κ δεν πρόλαβε να το χαρεί…δεν συμπαρίσταται σ’εκείνη που έχασε το σύζυγο ενώ ήταν έτοιμοι να γεννήσουν το παιδί τους….Βασικά ναι, συμπαρίσταται,απλά ο ίδιος δεν παρηγοριέται. Η διαφορά είναι ότι ο χαροκαμένος του αυτόχειρα δεν είναι ομοιοπαθής….κι έτσι γυρίζει σπίτι του έχοντας δώσει, αλλά ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ την παραμικρή παρηγοριά (αυτή που ενδεχομένως να νοιώσουν οι υπόλοιποι ομοιοπαθείς χαροκαμένοι, από την επαφή μεταξύ τους)…

Καθημερινό τους άγχος και μέλημα….Η προσευχή για ανάπαυση του αυτόχειρά τους. Με την εικόνα του καζανιού της κόλασης ζει πλέον η μάνα….ο πατέρας….ο/η σύντροφος του αυτόχειρα…..Παρακαλάει να του συγχωρεθεί το μέγιστο αμάρτημα ,αφού ο άνθρωπός τους δεν »συγχωρέθηκε» φυσιολογικά….Και μέσα του φοβούνται πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ…
Το απονενοημένο διάβημα γίνεται από νου που χάνεται και ισοφαρίζει, σαν μαθηματική εξίσωση, με τον νου πολλών που δεσμεύονται ισόβια………….

Μην το ξανασκεφτεί σαν λύση κανενός παιδί….κανενός σύντροφος… Κάντε ένα σταυρό και πείτε «Θεέ μου…συγχώρεσέ τους…»

*Ευχαριστούμε το μέλος του φόρουμ μας Mary Mary που μοιράστηκε μαζί μας αυτή την υπέροχη ιστορία.  Μπορείς κι εσύ να γίνεις μέλος στο http://social.singleparent.gr το αδερφάκι του Singleparent.gr και να γνωρίσεις ανθρώπους σαν εσένα!