Μετά το διαζύγιο άφησα τις κόρες μου να μείνουν με τον μπαμπά τους. Και ο λόγος είναι αυτός…

Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω μητέρα. Τα είχα σχεδιάσει όλα. Είχα βρει ονόματα, είχα αποφασίσει τα χρώματα που θα έβαφα το δωμάτιο των παιδιών και είχα σχεδιάσει ακόμα και ποια χρονιά θα γεννούσα. Αυτό που δεν είχα σχεδιάσει όμως ήταν τα ψυχολογικά προβλήματα που από νωρίς μου χτύπησαν την πόρτα. Δεν είχα καταλάβει ότι μου συμβαίνει κάτι παρά μόνο όταν έγινα 30 χρόνων.

Είχα δύο παιδιά, έναν πολύ ευτυχισμένο γάμο και μία πολύ καλή δουλειά που με γέμιζε. Ένα επεισόδιο μανίας τον Ιούνιο του 2015 με έκανε να χάσω τη δουλειά μου και τον κόσμο όλο.

Η διάγνωση ήταν διπολική διαταραχή, οριακή διαταραχή προσωπικότητας και κρίσεις πανικού. Η ζωή μου άλλαξε τελείως. Φάρμακα, ενέσεις, γιατροί, θεραπείες και μεγάλη προσπάθεια να ελέγξω τα συμπτώματα μου. Έχασα τον έλεγχο της κατάστασης μου και η παράνοιά μου άρχισε να χειροτερεύει, καθώς η κατάθλιψη, το άγχος, οι κρίσεις πανικού και η φοβία μου για τον εμετό (εμετοφοβία) πέρασαν σε άλλο επίπεδο. Μπαινόβγαινα στις ψυχιατρικές κλινικές, αρνιόμουν να βγω από το δωμάτιό μου και έγινα φάντασμα του εαυτού μου.

Τα παιδιά μου στάθηκαν δίπλα μου σε όλη τη διαδικασία. Όταν γύρναγαν σπίτι και δεν με έβρισκαν εκεί, ήξεραν που είμαι χωρίς καν να ρωτήσουν και πάντα ζητούσαν από τον πατέρα τους να τα φέρει να με δουν. Δεν τους έκρυψα τίποτα. Ήθελα να ξέρουν τί ακριβώς μου συμβαίνει. Δεν ήθελα να φοβούνται γι’ αυτό έκρινα ότι ήταν καλύτερο να έχουν γνώση της κατάστασης μου. Μου έφτιαχναν ζωγραφιές, κάρτες, μου έστελναν φωτογραφίες και με έβλεπαν να καταρρέω και να χάνω τη θέλησή μου για ζωή.

Τα ψυχολογικά προβλήματα δεν ήταν κάτι άγνωστο για την οικογένειά μου. Η γιαγιά μου μεγάλωσε τα παιδιά της αδερφής της, αλλά και εμάς τα εγγόνια της, καθώς και η αδερφή της γιαγιάς μου και η μητέρα μου έπασχαν από σοβαρή μορφή κατάθλιψης που δεν τις άφηνε να λειτουργήσουν στην καθημερινότητά τους. Τα οικονομικά τους ήταν τροχοπέδη και δεν τους επέτρεψαν μία πιο σωστή θεραπεία με αποτέλεσμα να καταφύγουν σε λύσεις, όπως η θεραπεία με ηλεκτροσόκ. Ακόμα και έτσι όμως, εξακολουθούσαν να υποφέρουν και να μην μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οπότε τί έμενε; Το μεγάλο αδερφάκι μεγάλωνε τα μικρά με τη βοήθεια της γιαγιάς κ.ο.κ.

Το μεγάλο αδερφάκι ήμουν εγώ και πολλές φορές χρειάστηκε να χτενίσω τις αδερφές μου με ένα πιρούνι γιατί χτένα στο σπίτι δεν υπήρχε. Η σχέση μου με τη μητέρα μου δεν ήταν ποτέ καλή και με την πάροδο του χρόνου έγινε ακόμα χειρότερη. Εγώ η παραμελημένη κόρη και εκείνη μία ψυχικά άρρωστη γυναίκα που δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει τον εαυτό της. Η κακή μας σχέση συνεχίστηκε και στην ενηλικίωσή μου και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Εκτός από κατάθλιψη, είχε προβλήματα και με την ανορεξία.

Πριν από ένα χρόνο ο πρώην άντρας μου με πήρε τηλέφωνο. Οι δύο κόρες μας ήθελαν να γραφτούν σε μία σχολή, που ήταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι του πατέρα τους, αλλά φοβόντουσαν να μου το πουν. Βλέπετε ο σύζυγός μου μένει σε άλλη πόλη. Ζύγισα τις επιλογές μου και μετά από 9 μήνες που έκανα μπρος-πίσω, αποφάσισα να δεχτώ. Από το 70% του χρόνου τους, θα πήγαινα στο 30%. Έμεναν μαζί μου από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, ενώ τώρα θα με επισκέπτονταν μόνο τα Σαββατοκύριακα.

Ήξερα ότι θα χάσω πολλά, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είχαν ζήσει πολλές άσχημες καταστάσεις μαζί μου και έπρεπε να τους το ξεπληρώσω. Είδαν πολλά τα αθώα τους παιδικά ματάκια. Με είδαν να σπάω πόρτες και μεντεσέδες, με είδαν πολλές φορές να είμαι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, με είδαν να κλαίω χωρίς κανένα λόγο, να επιτίθεμαι και να ουρλιάζω από το άγχος μου, επειδή ένιωσα μία ξαφνική ζαλάδα. Με είδαν να αγωνίζομαι να βγω από το τούνελ που είχα εγκλωβιστεί και προσπάθησαν πολλές φορές να με σηκώσουν, όταν είχα πέσει.

Προσπάθησα πολύ να είμαι ένας σωστός και ενεργός γονέας στις ζωές τους. Ήθελα τα παιδιά μου να έχουν την παιδική ηλικία που τους αξίζει. Να έχουν εξωσχολικές δραστηριότητες και φίλους, να νιώθουν ασφάλεια και πάνω απ’ όλα να έχουν έναν σταθερό γονέα. Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να τους προσφέρω κάτι πιο σταθερό. Αντ’ αυτού τους έδωσα μία μητέρα που πέρασε μήνες στο κρεβάτι, που ήταν εντελώς ανισόρροπη και φερόταν σαν έφηβη με διαταραγμένες ορμόνες. Τις έμαθα να μην αντιδρούν όταν θυμώνω και να με αγνοούν όταν γελάω υστερικά.

Όταν ο μπαμπάς τους μου ανακοίνωσε την απόφασή τους, προσπάθησα να αποφύγω να απαντήσω. Για 9 ολόκληρους μήνες δεν είχα δώσει καμία απάντηση. Ωστόσο η αγάπη μου για εκείνα νίκησε. Δεν μπορούσα να τα κρατήσω άλλο πίσω στις ζωές τους. Θα ήταν τουλάχιστον εγωιστικό εκ μέρους μου να συνεχίσω να τα κρατάω κοντά μου. Όσα ζήσανε, ζήσανε. Τώρα ήταν ευκαιρία να έρχονται τα Σαββατοκύριακα, να πηγαίνουμε μαζί εκδρομές και να έχουμε ελεύθερο χρόνο να βγαίνουμε έξω και να περνάμε καλά. Η μεγάλη μου ανησυχία εξακολουθούσε να είναι τα παιδιά μου και η ψυχική μου υγεία.

Ξέρω ότι όσο μεγαλώνουν τα βιώματά τους δεν θα τα αφήσουν να ησυχάσουν. Με είδαν πολλές φορές να αγωνίζομαι να κρατηθώ όρθια. Μία ζωή φοβόντουσαν ότι θα πεθάνω και θα πονέσουν πολύ. Όταν τις έβαζα κάθε βράδυ για ύπνο, θυμόμουν το πιρούνι που χρησιμοποιούσα για να χτενίσω τα μαλλιά των αδερφών μου και ευχόμουν η οικογενειακή παράδοση στις ψυχικές ασθένειες να σταματήσει εκεί. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να ασθενήσουν και να ζήσουν το ίδιο. Ούτε μία στο εκατομμύριο.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που αλλάξαμε προγράμματα. Κάποιες μέρες είμαι εντάξει με αυτό. Είμαι ευγνώμων που μπορώ να περνάω τα σαββατοκύριακα με τα παιδιά μου και τις υπόλοιπες μέρες να προσπαθώ με την βοήθεια των γιατρών μου να ανακάμψω. Έχω επικεντρωθεί στη θεραπεία μου και πλέον μπορώ και φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου. Έχω αποφασίσει να γίνω η καλύτερη μητέρα και θα τα καταφέρω. Ωστόσο πολλές νύχτες ξυπνάω και πηγαίνω στα κρεβάτια τους. Κλαίω μέχρι που τα μάτια μου με καίνε. Μου λείπουν απίστευτα, αλλά το δικό τους καλό είναι πάνω απ’ όλα. Θέλω να διατηρήσω μία υγιή και καλή σχέση μαζί τους παρά το γεγονός ότι είμαι ψυχικά άρρωστη.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να γίνω τελείως καλά. Θέλω να το παλέψω για χάρη τους. Προσεύχομαι μόνο να με συγχωρέσουν κάποτε όταν μεγαλώσουν και να εκτιμήσουν τη μαγειρική μου και τα συχνά τηλεφωνήματα που τους κάνω, γιατί στην παρούσα φάση είναι τα μόνα που μπορώ να τους προσφέρω.

Πηγή: scarymommy.com