Συνεργάτες στο γραφείο, ζευγάρι στη ζωή. Γίνεται;

Μερικές φορές οι άνθρωποι ρωτάνε πώς τα καταφέρνουμε με τον άντρα μου να είμαστε από το πρωί στο γραφείο μέχρι το βράδυ στο σπίτι μαζί. Και η ερώτηση αυτή δεν είναι άστοχη, διότι πράγματι πολλά ζευγάρια που δουλεύουν μαζί, περνάνε κρίση στο γάμο τους εξαιτίας των επαγγελματικών ζητημάτων που μπαίνουν στη μέση ή επειδή περνάνε υπερβολικά πολλές ώρες μαζί και η τόση τριβή, τους διαλύει. Από την άλλη όμως, τα πρώτα χρόνια του γάμου μας, ταξίδευα συνέχεια για δουλειές και δεν βλεπόμασταν σχεδόν καθόλου. Γενικότερα, τα άκρα δεν κάνουν ποτέ καλό σε κανένα ζευγάρι.

Το να δουλεύεις μαζί με τον άντρα ή τη γυναίκα σου είναι μια τεράστια παγίδα που πρέπει να προσέχεις 24 ώρες το 24ωρο μην τυχόν και πέσεις μέσα. Και μεγάλο ρόλο στο να μην πέσεις μέσα, παίζει το μοίρασμα. Έχουμε λοιπόν μοιράσει τις ααρμοδιότητες, όταν για παράδειγμα μας καλούν κάπου ή σε κάποιο ολοήμερο συνέδριο, πηγαίνω εγώ το πρωί και ο άντρας μου το απόγευμα. Δεν πάμε και οι δύο να χτυπήσουμε 12ωρο, διότι μετά με τόση κούραση το πιο πιθανό είναι να βριστούμε. Επίσης, έχει αναλάβει να λύνει τα προβλήματα χωρίς να μου τα αναφέρει. Έχω τόσα πολλά να κάνω που αν ήξερα και για τα προβλήματα (παράπονα πελατών ή συνεργατών, εξώδικα, γραφειοκρατικά κλπ.) θα ζούσα με χάπια.

Φυσικά δεν είναι όλα ονειρεμένα. Προφανώς μαλώνουμε και προφανώς εκείνος γίνεται μ@κας κι εγώ σκύλα. Φροντίζουμε όμως πάντα να τσακωνόμαστε στο σπίτι μας, όχι μπροστά στους υπόλοιπους συνεργάτες και σίγουρα με τίποτα μπροστά στα παιδιά. Και αυτό το «Θα τα πούμε εμείς αργότερα» μας βοηθάει να ξεθυμαίνουμε. Όταν μαλώνεις τη στιγμή που βιώνεις όλη την ένταση του θυμού, το πιο πιθανό είναι να σκοτωθείς. Κι έτσι καμιά φορά το «αργότερα», γίνεται «ποτέ». Ή περιμένουμε να κοιμηθούν τα παιδιά και «σκοτωνόμαστε» ψιθυριστά όπου εκεί μας πιάνουν τα γέλια. Άλλο είναι να πείς «Άντε ρε μπίπ» βροντοφωνάζοντας και χτυπώντας τη πόρτα και άλλο να το πείς με παντομίμα. Είναι να μην σε πιάνουν τα γέλια;

Για να μπορείς να συνεργάζεσαι με τον σύζυγό σου, πρέπει να βάλετε και οι δύο όρια. Εγώ είμαι το αφεντικό αλλά αν πρέπει να κάνω κάτι που είναι αρμοδιότητα του άντρα μου, θα το κάνω. Και ξέρω που με παίρνει να ανακατευτώ και πού όχι, όπως ξέρει κι εκείνος. Ένα άλλο κομμάτι είναι το οικονομικό, αυτό για το οποία πολλά ζευγάρια μαλώνουν και φτάνουν σε σημείο να χωρίζουν ή να κλείνουν την εταιρία τους, ακόμη κι όταν οι δουλειές τους πάνε καλά. Κι αυτό διότι μια μέρα τρελλαίνεται ο ένας απ’ τους δύο, παίρνει τα λεφτά και φεύγει με τον εραστή. Ή την ερωμένη. Κι έτσι για να αποφύγουμε τέτοια σκηνικά διότι έχουμε και δυο παιδιά να μεγαλώσουμε, στο τέλος του μήνα μοιράζουμε τα χρήματα ακριβώς δια του δύο και τα φυλάμε σε ξεχωριστούς λογαριασμούς. Δεν υπάρχει παρεξήγηση και ξέρουμε ότι το κάνουμε καθαρά για λόγους ασφαλείας.

Κάτι άλλο που μας έχει βοηθήσει είναι τα ξεχωριστά γραφεία. Μπορώ δηλαδή να τηλεφωνώ ή να κάθομαι στην υπολογιστή, χωρίς να τον βλέπω όλη την ώρα και χωρίς να με ακούει και να μου κάνει διορθώσεις την ώρα που μιλάω στο τηλέφωνο. Και πάντα μα πάντα φροντίζουμε όταν είναι να συμφωνήσουμε σε κάτι, να το κάνουμε μπροστά στους συνεργάτες μας και όταν είναι να διαφωνήσουμε σε κάτι να το κάνουμε πίσω τους. Διότι με αυτό τον τρόπο διατηρούμε και τις ισορροπίες στο γραφείο και δεν αφήνουμε σε κανέναν περιθώρια να ταράξει το κλίμα της δουλειάς. Το να βλέπεις πχ τα αφεντικά σου να μαλώνουν, εκτός του ότι είναι εντελώς αντι-επαγγελματικό και ασόβαρο, δίνει στον υπάλληλο ένα αίσθημα ανασφάλειας και έλλειψης σεβασμού απέναντί σου.

Κάτι άλλο που έχουμε δεσμευτεί να τηρήσουμε, είναι να μην πιστεύουμε τις φήμες. Σε όλα τα γραφεία που σέβονται τον εαυτό τους, το κουτσομπολιό πάει σύννεφο, είτε αφορά τα επαγγελματικά είτε τα προσωπικά. Έχουμε δηλαδή πεί ο ένας στον άλλον πως ό,τι κι αν ακούσουμε είτε αφορά εμάς είτε κάποιον άλλον συνεργάτη, πρώτα θα το συζητήσουμε μεταξύ μας και μετά θα το πιστέψουμε ή θα ενεργήσουμε.

Παρ’ όλο που με τον άντρα μου δουλεύουμε μαζί εδώ και χρόνια και έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε τις ισορροπίες, δεν ξέρω αν θα το πρότεινα σε άλλα ζευγάρια. Είναι κάτι ψυχοφθόρο και δύσκολο που απαιτεί συνέχεια λεπτούς χειρισμούς και θα το συνιστούσα μόνο αν δεν υπήρχε άλλη επιλογή ή αν είστε εντελώς σίγουροι γι’ αυτό που πάτε να κάνετε. Αν είστε αποφασισμένοι να το τολμήσετε, τα τρία βασικά πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσετε είναι, όρια, ξεκάθαρους ρόλους και σεβασμό για τη θέση του άλλου μέσα στην οικογενειακή σας επιχείρηση!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/